In februari ging het hard, ik dacht echt dat ik mijn kleine, oude baas snel kwijt zou zijn. Het is inmiddels september en godzijdank is hij er nog steeds. En weer holt het hard achteruit, iedere dag een beetje harder en iedere dag is een cadeautje. Stekelblind, soms zeer luidruchtig en snel ademhalend, ruim een kilo lichter dan in de kracht van zijn leven, kromme voorpootjes, maar verder nog steeds kerngezond, nieuwsgierig en alert. Volgens de dierenarts heeft hij nog een uitstekende hartslag voor een oude baas van 11 jaar.
En toch... ik denk niet dat we nog zo heel lang samen zullen zijn. Iedere dag nemen we een stukje afscheid, Bob wordt steeds aanhankelijker, alsof ook hij het aanvoelt. Lief was hij altijd, maar mij wassen... dat deed hij nooit... tot een paar weken geleden. Hij krult zich helemaal tegen mij aan en dan word ik gewassen, mijn arm, mijn hals, mijn neus... En in ruil krijgt hij Reiki en veel kusjes op zijn bolletje. En banaan, en witlof, en appel, en wortel... een verwend aapje, mijn lieve, trouwe maatje!
Een beetje...
Sterven doe je niet ineens
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,
't is vreemd, maar die vergeet je,
het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op een keer dan ben je
aan je laatste eindje toe.
[Toon Hermans]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten