Spijt... dat is een woord dat niet in mijn woordenboek voorkomt.
Soms weet ik dat ik het anders zou doen als ik iets over zou mogen doen, maar spijt... never... dat ken ik niet...
Op het moment dat ik een keuze maak, iets doe, dan past dat bij mij op dat moment... ook al denk ik er later anders over...
Ouder, wijzer, inzichten, andere insteek... Groei heet dat...
Stilstaand water gaat stinken!
Geen spijt dus... tot de afgelopen weken... het zijn maar een paar minuten... en ze zingen al weken in mijn hoofd rond... ik wil ze kwijt... wissen... uitgummen... voor altijd kwijt...
Waarom? Geen idee? Was het erg? Nee... Het zou moeten vallen in de categorie als ik het over kon doen, dan deed ik het anders... of misschien helemaal niet...
Maar iets in mij denkt daar heel anders over... hardnekkig komt het terug en vliegt het me aan.
En heel langzaam lijkt dan ineens het mysterie zich te ontrafelen.
Het is niet van mij... ik heb het gekregen... op een moment dat ik als een spons maximaal open stond. Kwetsbaar en ontvankelijk...
Ik heb geen idee wat het is, maar ik wil het niet meer hebben...
Vaarwel... wat het ook is... uitgummen hoeft niet meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten