Gebroken glas...

"Onze wereld lijkt op het atelier van een glasblazer.

Overal staat glaswerk, en we moeten bij elke stap voorzichtig zijn

omdat anders de fles van het menselijk hart kan breken.

Dit levert niet alleen glasscherven op, maar ook een straf

voor onze onoplettendheid.

Onze zielen worden verwond."

[uit: The World Book of Love - Rauf Yasin Jalali]

En zo is het...

Where there is pain,

there will be strength.

Where there is sadness,

there will be wisdom.

Where there is fear,

there will be renewal.

Where there is you,

there will be love.

[Mike Dooley]

Wankel evenwicht...

De neverending zoektocht naar balans... wankel evenwicht vinden... koorddansen... Kahlil Gibran heeft het mooi verwoord... het lijkt zo simpel...

**************************************************

Je rede en je hartstocht zijn je ziel als roer en zeilen.
Wanneer je zeilen scheuren of je roer breekt, kun je alleen nog meedrijven of slingeren en ronddobberen op volle zee.
Want de rede alleen is een kracht die afremt. En hartstocht zonder tegenwicht is als een vlam die zichzelf verteert.
Maar als de rede opstijgt tot de hoogten van de hartstocht, klinkt een melodie op in je ziel.
En als de hartstocht wordt geleid door de rede, zal zij telkens weer herleven en als een feniks herrijzen uit de as.
Laat verstand en begeerte twee welkome gasten zijn in jouw huis.
En de ene gast onthaal je net als de andere, want zorg je beter voor de een dan voor de ander, dan zul je de liefde en het vertrouwen van beide verliezen.

[uit: De Profeet - Kahlil Gibran]

Lievvv

Zo lief... het inlijsten in een blog waard!!! 

[meer moois op http://devrouwthuis.blogspot.nl ]

voor mijn nichtje zonder naam...

Ik blijf me erover verbazen hoe sommige gebeurtenissen en data in mijn geheugen gebeiteld lijken te staan. 5 april 1979... opgenomen in het ziekenhuis voor blaasproblemen... Het viel mee, gelukkig.
7 april 1979 mocht ik naar huis...
Blij aapje... uiteraard... Kind in ziekenhuis was in die dagen toch iets anders tegenwoordig. Strenge verpleegsters, strenge bezoekregels, vies eten, dat je nog net niet door je strot geduwd werd en niet te vergeten... dat megavieze Zwolse water, blegh!

Thuis dus weer... met oma naar de Palmpasenoptocht kijken aan het eind van de straat en weer naar huis. En toen kwam er telefoon, die hadden we sinds kort..., mijn oom aan de lijn... mama in tranen...
Tante was bevallen van een doodgeboren dochtertje... Dat maakte indruk, heel veel indruk... ik was bijna 9.

Tot op de dag van vandaag denk ik er ieder jaar aan op 5 en 7 april. Ieder jaar draait de film en ieder jaar denk ik aan dat kleine meisje dat geen naam heeft en waarvan ik niet weet waar ze begraven ligt. Ze is een nummer op een begraafplaats in het bos. Niemand in het gezin praat over haar, soort van verboden terrein. Als kind heb ik het weleens geprobeerd, naïef als ik was, aan mijn tante vragen hoe ze geheten zou hebben... antwoord kreeg ik niet.
En bij de gemeente mogen ze mij niet vertellen waar ze ligt, want dat recht is alleen voorbehouden aan de ouders, zus en broer.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom ze geen naam heeft... weggestopt...

Ik begrijp dat niet...

Ik steek zondag een kaarsje voor je aan... X