Ik blijf me erover verbazen hoe sommige gebeurtenissen en data in mijn geheugen gebeiteld lijken te staan. 5 april 1979... opgenomen in het ziekenhuis voor blaasproblemen... Het viel mee, gelukkig.
7 april 1979 mocht ik naar huis...
Blij aapje... uiteraard... Kind in ziekenhuis was in die dagen toch iets anders tegenwoordig. Strenge verpleegsters, strenge bezoekregels, vies eten, dat je nog net niet door je strot geduwd werd en niet te vergeten... dat megavieze Zwolse water, blegh!
Thuis dus weer... met oma naar de Palmpasenoptocht kijken aan het eind van de straat en weer naar huis. En toen kwam er telefoon, die hadden we sinds kort..., mijn oom aan de lijn... mama in tranen...
Tante was bevallen van een doodgeboren dochtertje... Dat maakte indruk, heel veel indruk... ik was bijna 9.
Tot op de dag van vandaag denk ik er ieder jaar aan op 5 en 7 april. Ieder jaar draait de film en ieder jaar denk ik aan dat kleine meisje dat geen naam heeft en waarvan ik niet weet waar ze begraven ligt. Ze is een nummer op een begraafplaats in het bos. Niemand in het gezin praat over haar, soort van verboden terrein. Als kind heb ik het weleens geprobeerd, naïef als ik was, aan mijn tante vragen hoe ze geheten zou hebben... antwoord kreeg ik niet.
En bij de gemeente mogen ze mij niet vertellen waar ze ligt, want dat recht is alleen voorbehouden aan de ouders, zus en broer.
Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom ze geen naam heeft... weggestopt...
Ik begrijp dat niet...
Ik steek zondag een kaarsje voor je aan... X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten