Only put off until tomorrow
what you are willing to die having left undone...
(Pablo Picasso)
De waan van de dag, opzij, opzij, opzij, we hollen, rennen, vliegen... En het lijkt allemaal oh zo belangrijk.
Ooit heb ik niet gezegd wat ik wilde zeggen, ik was te bang... er kwam geen morgen meer...
Zoals bijna iedereen ga ik regelmatig volledig op in de waan van de dag, maar het besef dat er misschien geen morgen meer zal zijn, is er altijd, iedere dag opnieuw.
Het lijkt vaak doodeng en moeilijk dingen te doen, of nog erger uit spreken, te zeggen, maar de angst ervoor maakt het vele malen moeilijker dan dat het eigenlijk is.
Afgelopen weekend heb ik het gedaan, de drempel was veel en veel hoger dan mijn eigen 1,54m, maar ik ben er overheen geklommen.
Als er nooit meer een morgen komt... ik kan rustig slapen, ik heb het gezegd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten