Bloedbandglibberstrepen...

In februari trok ik strepen . Het kostte wat moeite maar het is gelukt, zélfs de beruchte glibberstreep is gezet.
Maar wat doe je met bloedbandglibberstrepen? Die zijn nog lastiger... Je deelt je DNA, je deelt je verleden. En soms, heel uitzonderlijk soms, deel je immens verdriet. En juist in die kwetsbaarheid kom je heel dicht bij elkaar, in de duisterste tijden ontstaan mooie gesprekken. Soms letterlijk in het duister van de nacht, urenlange gesprekken met veel tranen en veel lachen.

Noem me naïef, dwaas enz., maar ik geloof in de groei en verdieping van relaties door pijn, verdriet, intimiteit, juist wanneer je op je allerkwetsbaarst bent. Het kan ook fout gaan, de wegen kunnen scheiden, maar ook dat is emotie en kwetsbaarheid.
Bij de bloedband, daar werkt het zo dus niet... het blijft een ingewikkelde, niet zelf gekozen relatie. Na een jaar vol emotie, delen, prachtige gesprekken, intimiteit enz. is het inmiddels alweer 1,5 jaar oppervlakkige business as usual. De treinen denderen over compleet verschillende sporen en heel af en toe scheren de locomotieven oppervlakkig langs elkaar heen. En daar blijft het bij.

Vandaag trek ik weer een vette streep. Ik accepteer dat het is wat het is en kies voor mezelf! Beter laat dan nooit...