Een blog van Seth Godin om in te lijsten! Toen ik mijn blote-voetenperiode aankondigde, kreeg ik naast veel waarschuwingen, vooral veel 'ooooohs' en 'aaaaahs' in de trant van 'wat goed dat je dat doet' en 'wat goed dat je dat durft' en 'oooh, dat zou ik zoooo graag willen doen'.
Toen ik eenmaal vol overtuiging in het grote, onzekere zwarte gat was gesprongen, veranderde de toon van veel reacties vrij snel. Goedbedoelde (daar ga ik vanuit) waarschuwingen en opmerkingen dat het moeilijk zou zijn om een nieuwe baan te vinden als ik niet snel weer zou gaan zoeken, dat ik moeilijk weer in een werkritme zou kunnen stappen, gewenning aan niets doen enz enz. Soms lijkt het wel alsof ik een luie profiteur ben in de ogen van anderen. Gelukkig zijn dat soort extreme reacties meer uitzondering dan regel, maar het raakt me wel... helaas. Ik leef al een paar maanden van mijn met heel hard werken verdiende spaargeld en niet van een uitkering. Ik hou mijn eigen broek op, zoals ik dat altijd doe en heb gedaan.
Blijkbaar is het zo not done en vreemd in onze maatschappij om voor jezelf te kiezen, je even terug te trekken uit de mallemolen van de dagelijkse routines en alles wat zo vanzelfsprekend is om de balans op te maken van waar je staat en waar je naar toe wilt. Terug naar de kern, wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Van tevoren had ik geen plan, behalve dat ik wist hoe lang ik het uit zou kunnen zingen zonder inkomsten en dat ik wilde ervaren wie ik zou zijn als ik een tijdje in totale vrijheid (voor zover dat bestaat) zou leven.
Terugkijkend op de afgelopen maanden wordt deze periode met de dag waardevoller. Voor de buitenwereld heb ik misschien niet zoveel gedaan in de zin van zichtbare resultaten... Ik weet beter! En aangezien het mijn leven is, is dat het enige dat telt. One life, no return, no deposit! Denk daar maar eens over na!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten