Ondanks dat ik regelmatig met een camera rondwandel op begraafplaatsen, kom ik er niet vaak om dierbaren op te zoeken. Niet omdat ik niet aan ze denk en ze vergeten ben, ik heb er gewoon niet zo'n behoefte aan. Mijn dierbaren zitten in mijn hart en dat heb ik altijd bij me.
Maar soms, heel soms, is er pats boem ineens die behoefte om toch even naar zo'n plek te gaan. Vraag me niet waarom, het gevoel is er ineens en de drang is dan ook heel sterk.
Gisteren was ik op de terugweg van Zwolle naar huis, A50, afslag Heerde... ik kon niet anders... afslaan en op weg naar Engelmanskamp, mooie, vredige begraafplaats middenin het bos.
Maar hoe vredig en mooi het daar ook is, het blijft een kl*teplek met veel verdriet. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden dat mijn zusje ineens weduwe werd. Het verdriet slijt, de scherpe randjes zijn eraf, iedereen heeft zijn plekje weer gevonden, maar toch... als ik zo'n kaartje zie en het handschrift herken... dan vliegt het me weer aan. Het leven is soms gewoon keihard en oneerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten