Trouw op blote voeten...

Al jaren een van mijn favoriete teksten van Paulo Coelho. En nu weer actueler dan ooit...



*******************************************************

Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed,
niet geschoten is altijd mis.
Wat wil de wereld van mij? Dat ik geen risico's neem?
Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom,
en niet de moed heb om 'ja' tegen het leven te zeggen?

Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter
de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen.
Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn,
dan is het op de eerste plaats aan mezelf.

[uit: 'Elf minuten' - Paulo Coelho]

Hoofd en hart...

Mijn hoofd en hart zijn nogal eens in gevecht... herkenbaar waarschijnlijk. Kahlil Gibran heeft een mooie tekst over de perfecte balans geschreven. Het klinkt zo simpel als je het leest...


'Je rede en je hartstocht zijn je ziel als roer en zeilen.
Wanneer je zeilen scheuren of je roer breekt, kun je alleen nog meedrijven of slingeren en ronddobberen op volle zee.
Want de rede alleen is een kracht die afremt. En hartstocht zonder tegenwicht is als een vlam die zichzelf verteert.
Maar als de rede opstijgt tot de hoogten van de hartstocht, klinkt een melodie op in je ziel.
En als de hartstocht wordt geleid door de rede, zal zij telkens weer herleven en als een feniks herrijzen uit haar as.
Laat verstand en begeerte twee welkome gasten zijn in jouw huis.
En de ene gast onthaal je net als de andere, want zorg je beter voor de een dan voor de ander, dan zul je de liefde en het vertrouwen van beide verliezen.'

[uit: 'De Profeet' - Kahlil Gibran]

Bab Doukkala

Vandaag ga ik nog weer even terug naar Marrakech in 2009, het vervolg op de blog van 7 november. En voor de laatste blog uit die serie met je even terugbladeren naar 21 mei 2010 (Iedere avond feest). Maar nu dus terug naar 22 maart 2009...

***************************************************



Hierbij weer een update. De Couchsurf-meeting was geslaagd en erg gezellig. Veel jonge Marokkanen, zélfs 3 Marokkaanse vrouwen, een Amerikaanse, een Portugees-Belgische en ik. Na veel kletsen, thee drinken en een late avondmaaltijd ben ik om een uur of één m'n bedje ingerold. Moe maar voldaan! Het was een verademing Marokkanen te ontmoeten die gewoon leuk en aardig zijn. Heel wat anders dan die zeikerds op straat met hun aanklampgedrag, die zijn echt ronduit onbeschofd, helemaal als je 's avonds laat over straat loopt. Maar ook dat hoort erbij hier. [noot 23nov11: ik was toen overduidelijk iets teveel rotte appels tegengekomen; er zijn echt wel meer aardige Marokkanen :-)]

Vanochtend ben ik na het ontbijt via Bab Doukkala naar Jemaa el Fna gewandeld. Dat is een mooie route, want daar heeft het massatoerisme nog niet toegeslagen. Ook de souk in Doukkala is superdruk, maar de straten zien tot diep in de avond vooral zwart van de lokale bevolking met af en toe een toerist die het aandurft van de standaard route af te wijken.
De souks en straten rondom Jemaa waren al verpest door het toerisme en dat is alleen maar erger geworden. [noot 23nov11: in september 2010 stond er tot mijn grote verbijstering ineens een Kentucky Fried Chicken naast de Koutoubia tegenover Jemaa el Fna... dat dus...]. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel de toerismemarkt hier in een paar jaar tijd is veranderd. Maart was altijd rustig. Het lijkt nu wel hoogseizoen zoals in mei en september. Bij Toubkal moet je in de rij staan voor een tafeltje... Goed voor de bevolking en economie, maar ik hoop echt dat ze het authentieke vasthouden en zich niet teveel aanpassen het westerse toerisme. IJdele hoop waarschijnlijk... Toubkal heeft in het hurktoilethokje inmiddels een gewone wc-pot geplaatst tegenover het hurktoilet. Volle bak en er valt wat te kiezen... Maar het is wel een concessie aan het toerisme.

Maar goed, ik liep dus in het drukbevolkte Bab Doukkala, was net de hoek om uit de Rue Dar el Bacha... hoor ik ineens mijn naam. Kun je het je voorstellen? Ik had echt even zoiets van 'Huh, ben ik dat'? En ja hoor, middenin de mierenhoop van mensen in de souk van Marrakech loop ik Jurk weer tegen het lijf. Echt onvoorstelbaar en tegelijkertijd verbaast het me niet, zo gaat het al zolang als ik hem ken. Blijkbaar loopt er nog steeds een lijntje.
Eigenlijk kan ik hem geen Jurk meer noemen. Hij draagt helemaal geen jurk meer. Heb net aan hem gevraagd hoe dat zit. Het was verplichte dracht voor officiële gidsen, maar die verplichting is afgeschaft. Weer een concessie dus... Ik zie Jurk liever in een jurk. Maar ja, ik denk niet dat hij zich daar iets van aan trekt.


Verder valt er weinig te melden. Ik ga zo lunchen en dan weer lekker plonzen in het zwembad.

Zelluf doen...

Na 'mama' en 'papa' waren 'zelluf doen' denk ik de eerstvolgende woordjes die ik sprak. Alles 'zelluf doen' en dat wil ik eigenlijk nog steeds. Alles zelluf doen, zelluf maken, zelluf weten, eigengereid, eigenzinnig, eigenwijs... Er zijn al veel labeltjes opgeplakt.

Jaren geleden wilde ik plotsklaps ineens een eigen website, maar ja, die moest ik uiteraard wel 'zelluf' maken en wel NU!
Op een herfstige zaterdag heb ik mijn domeinnaam vastgelegd en de volgende dag kon ik helemaal los. Volledig blanco ging ik op onderzoek; wat had ik nodig om mijn foto's online te krijgen? Vol enthousiasme begon ik 's ochtends aan mijn strooptocht op internet met als doel... aan het eind van de dag een website met foto's online! Redelijk ambitieus dus...
FTP-server, html-cursus, webalbumprogramma, alles werd gevonden, uitgeplozen, gedownload en zo nodig gekocht. En het lukte... de openingspagina was niet bepaald flitsend, maar ik had toch mooi mijn eigen html-pagina geschreven en webalbums gemaakt en de website stond aan het eind van de middag online!

De volgende stap was een betere versie van de website. Dreamweaver werd het toverwoord. Ook dat lukte vrij snel. De site zag er weer wat beter uit, maar top en flitsend was het nog niet. Om optimaal gebruik van Dreamweaver te maken, moet je ook tijd hebben goed in het programma te duiken.

De afgelopen jaren hikte ik er steeds tegenaan, de site kon wel een update gebruiken, maar ja, dat kost veel tijd... als je het 'zelluf' wilt doen.
Maar vandaag was het eindelijk zover, ik had tijd gemaakt! Dreamweaver, CSS, html, sjablonen, puzzelen, lezen, wat wil ik eigenlijk? Enz. Die laatste vraag was niet eens zo moeilijk te beantwoorden. Ik wil een site waarop je in één oogopslag kunt zien wat ik zoal doe en het moet er overzichtelijk uitzien.
Mijn 'verstandige, pragmatische ik' keek meewarig naar de 'zelluf doen ik' -> dat kan veel handiger! Het kwartje viel! Waarom zo ingewikkeld doen? Waarom het wiel opnieuw uitvinden? Een gratis webpagina met het 'overzicht in één oogopslag' aanmaken op Yola, een openingsportaal van mijn eigen website ervoor en vanuit de Yola-pagina linkjes naar mijn verschillende activiteiten. Klaar!!!

Ooit worden het twee flitsende websites, maar voorlopig ben ik tevreden met het huidige resultaat(www.hettyvanderveen.nl).

Dat dus...

Woman staat al 1,5 maand bovenaan de shortlist, Stronger kwam er een 2,5 week geleden bij... Anouk + Sugababes = Stronger Woman!!!

Als je geen liefde hebt voor elkaar...

11-11-11, 11u als aanvangstijd voor haar afscheid, ze had het niet beter kunnen regisseren. Mijn oude buuf hield wel van een geintje.
Vanochtend hebben we afscheid van haar genomen, 87 jaar, mooi mens!

Vaak heb ik de afgelopen week terug gedacht aan die keer dat ze me naar bed bracht. Ik zal een jaar of 5 geweest zijn. 'Zal ik jou eens even heel lekker instoppen?' Ze trok de dekens lekker omhoog rond mijn nek en pakte toen de onderste puntjes van het kussen, trok ze naar beneden en duwde ze ook lekker in mijn hals. 'Dat vond Sjaak (= Jacques, haar jongste zoon, toen inmiddels een jaar of 17/18) vroeger ook zo fijn'.
Sinds die avond dat ze me zo lekker inpakte, trek ik iedere avond trouw de kussenpuntjes rond mijn nek. Het is inderdaad fijn!!!

Ik ben niet zo van het woord van God, maar in de essentie van de tekst hieronder kan ik me helemaal vinden. Het was een van haar favoriete teksten en ik herken haar er ook in.

Dag lieve gekke buurvrouw! En sorry dat ik je weleens heb geplaagd met nepspinnen, zelfs daarvoor sprong je van angst bovenop de kruk in de keuken. Rust zacht!

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
vallen de dromen in duigen.
Dromen van vrede worden niet waar,
kwaad is niet om te buigen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen antwoord geeft op verdriet,
zullen de tranen niet drogen.
Als je het leed in de wereld niet ziet,
worden Gods woorden verbogen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen oog hebt voor het gemis,
als je geen brood weet te delen.
Denk dan aan Jezus,
die brood en die vis,
uit liefde deelde met velen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
is er geen hoop meer op zegen.
Kinderen maak de liefde toch waar,
schrijf het op alle wegen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.
(Hanna Lam)

Eb op blote voeten...

Inmiddels is er 1,5 week verstreken sinds ik de laatste keer de deur uit liep bij TNT in Hoofddorp. Het lijkt lang geleden… Heel langzaamaan komt de rust terug in mijn leven. De stilte daalt neer. Reiki, mediteren, fotograferen, schrijven, lezen, nieuwe muziek ontdekken, wandelen, genieten, koken, opruimen, bezemen (letterlijk & figuurlijk), klein beetje Twitteren, ‘gewoon’ Facebooken (dat was niet zo idioot veel als Twitter) en soms gewoon alleen maar stil zijn.

Het is in mijn werkende leven de 7e keer dat ik mijn baan heb opgezegd zonder iets anders in het verschiet te hebben en het is de allereerste keer dat het gelukt is echt vrijwillig werkloos te worden. Verstand en vertrouwen komen met de jaren zullen we maar zeggen. Ik heb nog steeds geen flauw idee welke kant ik op zal gaan, maar ik moet ook niet alles willen weten. Follow the path of your unwritten life…

Hoe ik me voel? Dit gedicht van M. Vasalis komt aardig in de buurt.

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
Waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

Verzopen kat

Vandaag het vervolg op de blog uit de oude doos van gisteren. Terug naar 21 maart 2009… Marrakech!

21 maart 2009


Daar ben ik weer. Niet veel spannends te melden. Jurkvrije vakantie is me blijkbaar niet gegund. Na de lunch bij Toubkal gistermiddag liep ik Knabbel en Babbel (Mustapha en Jurk) bijna recht in de armen zonder ze op te merken. Ze hadden zich al een tijdje kostelijk geamuseerd omdat ik een schattige straathond aan het knuffelen was. Superlieve, mooie Mechelse Herder die ik zo in mijn koffertje zou willen stoppen, maar ja, dat past niet.
Jurk lachte zowaar weer eens echt voluit. ’t Is lang geleden dat ik hem zo ontspannen heb gezien. Na wat small talk bood hij zelfs aan dat ik hem altijd mocht bellen als ik hulp nodig had. Gaat niet gebeuren maar blijkbaar is er vrede. Kan bij hem maar zo weer veranderen, maar voorlopig is meneer dus te pruimen als ik hem tegenkom.

Het was stralend weer dus het zwembad leek mij een prima bestemming. BRRRRRRRRR!!!!!!!! Maar ik heb het echt gedaan, heel veel baantjes trekken en vervolgens opdrogen in de zon. Wat een lekker leven!
Tegen een uur of 4 verschenen er wat plaaggeesten aan de lucht en na een half uur zat de lucht helemaal dicht met grote vieze wolken.

Wat daar uit kan komen……… dat weet ik inmiddels. Het heeft van een uur of 5 totdat ik ging slapen gehoosd, gedonderd en gebliksemd. Echt niet normaal. Mijn avondeten heb ik dicht bij huis gezocht, maar zelfs op de kleine stukje ben ik veranderd in een verzopen kat. Nat tot op het bot, dwars door mijn jas en kleren heen.
Afvoerputjes kennen ze hier niet dus de straten veranderen in zwembaden. Vanochtend was het weer zon zon zon of op zijn Marokkaans ‘sjems bezzeaf’.
Ik duik het zwembad zo weer in. Vanavond staat de Couchsurf-meeting op het programma. Schijnt erg leuk te zijn, dus ik ben benieuwd.

Terug in Mrksj

Ideeën genoeg voor blogs, maar ze moeten nog even rijpen. Bloggen deed ik een paar jaar geleden gewoon op Hyves en gelukkig heb ik er een paar bewaard. Marrakech… al lezend ben ik zo weer terug. Ik heb nog stapels handgeschreven krabbels liggen over de avonturen van vijf, zes jaar geleden, misschien wordt het tijd die eens uit te werken. Dat kon wel eens erg vermakelijk zijn. Vandaag alvast een blog uit de oude doos. Terug naar 20 maart 2009...

************************************************

Aangezien er nieuwsgierige aagjes zijn die graag op de hoogte blijven van mijn dagelijkse vakantiebeslommeringen zal ik proberen mijn blogje trouw bij te werken. Let vooral niet op de typfouten, Arabische toetsenborden zitten iets anders in elkaar dan de standaard qwerty toetsenborden. Blind lukt aardig maar het is nog even wennen.
De reis hier naar toe ging vlekkeloos. Prachtig helder weer tot we boven Marokko kwamen; de lucht werd steeds grauwer en donkerder. Boven Marrakech was het weer filevliegen, maar na een paar rondjes konden we landen.
Zon en regen tegelijk dus het was een landing onder begeleiding van een regenboog. Dat geeft hoop als je in een Boeing 737-800 zit. Die schijnen wel eens problemen te hebben met de hoogtemeter.
Na de bureaucratische rompslomp met formulieren en stempels kon het gevecht met de taxichauffeur beginnen. 15 euro voor een ritje van hooguit 4 km naar mijn hotel. Ik dacht het niet!!! Ter vergelijking: voor 2 à 3 euro brengen ze je vanuit het centrum naar de supermarkt aan de rand van de stad en dat is 6 km.
Eindeloze discussie. Het officiële tarief is 3 euro, maar dat doet geen enkele taxichauffeur. Ik was bereid 10 te betalen. Dat ging niet, 10 euro was het tarief naar Jemaa el Fna. Toen werd ik echt link. Jemaa is namelijk verder dan mijn hotel vanaf het vliegveld gezien. Kaart erbij, hij bleef volhouden, Jemaa was dichterbij. Dus ik zeg: ‘breng me dan maar naar Jemaa, dan loop ik wel een stukje terug.’ Nee, dat ging hij niet doen. Of voor 13 euro naar het hotel (hij was gezakt met de prijs) of niet. Nou, dan niet dus. Ben uiteindelijk door een andere taxi meegenomen voor 10 euro.

In het hotel waren alle mannetjes weer even aardig en behulpzaam als alle voorgaande jaren; het voelt echt weer als thuiskomen. Spullen in de kamer gemikt, opgefrist en op naar het plein. Eerst naar 'mijn' internetcafé, waar zolang als ik hier kom dezelfde jongen werkt. [note 06-11-2011: in sept10 bleek het internetcafé niet meer te bestaan]. Daarna op naar Toubkal voor mijn eerste tajine van deze week. Onderweg kwam ik eerst nog een paar oude bekenden tegen…

Een stad met ongeveer één miljoen inwoners en duizenden toeristen en toch… kom ik meteen Mustapha tegen. Voor degenen die de Bridget Jones goes Fatal Attraction verhalen kennen: hij was erbij tijdens de doldwaze trip naar Agadir. Toen hij nog in Stockholm woonde bleek hij altijd in precies dezelfde periode in Marrakech te zijn als ik. Op de een of andere manier komen we elkaar altijd weer tegen zonder dat we contact houden als ik in Nederland ben. Erg grappig.
Feest der herkenning dus. Alhoewel hij was in djellaba, de officiële gidsenkledij, zo kende ik hem nog niet. Hij woont sinds 1,5 jaar weer in Marrakech en is tegenwoordig aan het werk als gids. Na de ‘hoe gaat het’-uitwisseling was het eerste wat hij zei: 'he sits there'. 'Ja maar die wil ik helemaal niet zien want blabla'. Dat was tegen dovemansoren gezegd, dat was helemaal niet goed, vrede moest er zijn. Hij was al onderweg naar Jurk die op het terrasje erachter zat. Volgens vredesduif Mustapha moesten we elkaar in ieder geval even begroeten. Aan zijn gezicht te zien zag Jurk dit ook niet zo zitten toen hij ons aan zag komen, maar we hebben braaf handjes geschud en de 'hoe gaat het'-beleefdheden uitgewisseld. Wat mij betreft was het weer meer dan genoeg Jurk voor het hele jaar, maar waarschijnlijk kom ik hem nog wel weer tegen in dit grote dorp. Het zij zo.

Vervolgens lekker gegeten bij Toubkal en vroeg mijn bedje in gedoken. Vandaag geen regen maar echt Marrakech-weer: stralende zon en behoorlijk warm. Ik ga zo eerst maar eens een potje muntthee doen bij Toubkal, mijn stamkroeg!
Wordt vervolgd.

Mooie tekst van Kahlil Gibran

De 'dagtekst' van Kahlil Gibran in 'Van Dag tot Dag' is mooi vandaag...

3 november

Hoe graag zou ik willen dat de mens het instinct van de vogel had en dat de storm 's mensen vleugels brak. Want de mens neigt naar angst en lafheid, en als hij de storm voelt opsteken, kruipt hij in de spleten en holen van de aarde en verbergt zich.
Ja, de vogels bezitten een eergevoel en een moed die de mens niet heeft... de mens leeft in de schaduw van wetten en gewoonten die hij voor zichzelf maakte en vormde, maar de vogels leven naar dezelfde vrije eeuwige wet die de aarde zijn machtige baan om de zon doet beschrijven.
Als je in je eigen woorden gelooft, zou je de beschaving en haar corrupte wetten en tradities moeten verlaten en als de vogels moeten leven op een plek die niets anders kent dan de prachtige wet van hemel en aarde.
Geloven is iets heel moois, maar het in toepassing brengen is een bewijs van sterkte. Velen zijn er die spreken als het gebulder van de zee, maar hun leven is ondiep en stilstaand als rottende moerassen. Velen zijn er die hun hoofd uitheffen boven de toppen der bergen, maar hun geest blijft slapen in de duisternis van de holen.
[Wat het hart verborgen houdt, De Storm]

Tijd voor nieuwe verhalen

Anouk heeft voor iedere stemming, ieder gevoel, wel een mooi nummer gemaakt. Paulo Coelho heeft dat met al zijn geschreven woorden ook gedaan. Fijn dat er mensen zijn die die gave hebben!
Het afgelopen jaar en zeker ook de afgelopen weken heb ik afscheid genomen van oude verhalen op alle fronten, loslaten is 'my middle name' geworden. Letterlijk en figuurlijk de bezem erdoor. Ruimte creëren. Sommige verhalen gaan in een doosje, te dierbaar om helemaal weg te doen, een stuk of 2, 3 zink ik af in de IJssel met heel veel bakstenen zodat ze vooral nooit meer boven water komen. En dan is er ook nog de letterlijke bezem, de Kringloop is blij met mij, de kliko ook.

Het is tijd voor nieuwe verhalen... Hoe onrustig ik soms ook van het idee word, het is de enige weg... met als graadmeter 'Word ik hier gelukkig van?'.

[uit: 'De Zahir' - Paulo Coelho]
'Wanneer we afscheid nemen van onze oude verhalen en op die manier ruimte creëren, moeten we zien te voorkomen dat we onszelf met een gevoel van leegte opzadelen.
Daarom moeten we die ruimte snel - al is het maar provisorisch - opvullen.'
'Hoe?'
'Met verhalen die anders zijn, door dingen te doen waar we ons niet aan durven wagen of die we niet willen.
Op die manier veranderen we.
Op die manier groeit de liefde.
En wanneer de liefde groeit,
groeien wij mee.'

A movie in my mind...

Terwijl ik de as van de Cobb van gisteravond in de kliko mik start de cd-speler binnen keihard ‘Bloed, zweet en tranen’ in. Dat is geen goede combi. De sluizen gaan open terwijl een van de hartverscheurendste films uit mijn geheugen opstart. Het is weer 19 juni 2010, Nederland voetbalt tegen Japan, prinses Victoria van Zweden gaat trouwen. Maar wij staan in de regen op de parkeerplaats van begraafplaats Engelmanskamp samen met William… in een asbus. Confronterend, bijna 8 weken na zijn overlijden, grote, stevige vent en alles wat er overblijft past in zo’n bus.

Zussie heeft de bus stevig vastgeklemd. Het klopt gewoon niet, 36 jaar en weduwe. Nooit vergeet ik dat beeld en de woorden ‘ik ga nog even met Willy aan de wandel’. Het was een mooie, korte bijeenkomst met alleen de naaste familie. Een groot contrast met de crematieplechtigheid, megadruk, één grote roes met misschien wel 800 mensen, iedereen was de tel kwijt. Dit was het definitieve afscheid, zussie en Brian zitten op de knieën en zetten samen hun maatje en papa in het kleine graf. Ook dit klopt van geen kant, 9 jaar en papa kwijt, maar het is de harde realiteit.

Inmiddels is 26 april 2010 alweer 1,5 jaar geleden, maar soms draaien de filmpjes van toen ongevraagd en vaak op ongelegen momenten toch weer door mijn hoofd.

Met iedereen gaat het gelukkig weer goed. Zussie heeft weer een fijne, lieve vriend die ook een maatje voor Brian is. En wat iedereen daar ook van mag vinden (veel mensen vinden van alles maar spreken dat uiteraard niet uit) ik ben apetrots op mijn kleine zussie en mijn lieve neefje. Ze hebben het toch maar mooi gerooid met zijn tweeën. Beresterk!