Terwijl ik de as van de Cobb van gisteravond in de kliko mik start de cd-speler binnen keihard ‘Bloed, zweet en tranen’ in. Dat is geen goede combi. De sluizen gaan open terwijl een van de hartverscheurendste films uit mijn geheugen opstart. Het is weer 19 juni 2010, Nederland voetbalt tegen Japan, prinses Victoria van Zweden gaat trouwen. Maar wij staan in de regen op de parkeerplaats van begraafplaats Engelmanskamp samen met William… in een asbus. Confronterend, bijna 8 weken na zijn overlijden, grote, stevige vent en alles wat er overblijft past in zo’n bus.
Zussie heeft de bus stevig vastgeklemd. Het klopt gewoon niet, 36 jaar en weduwe. Nooit vergeet ik dat beeld en de woorden ‘ik ga nog even met Willy aan de wandel’. Het was een mooie, korte bijeenkomst met alleen de naaste familie. Een groot contrast met de crematieplechtigheid, megadruk, één grote roes met misschien wel 800 mensen, iedereen was de tel kwijt. Dit was het definitieve afscheid, zussie en Brian zitten op de knieën en zetten samen hun maatje en papa in het kleine graf. Ook dit klopt van geen kant, 9 jaar en papa kwijt, maar het is de harde realiteit.
Inmiddels is 26 april 2010 alweer 1,5 jaar geleden, maar soms draaien de filmpjes van toen ongevraagd en vaak op ongelegen momenten toch weer door mijn hoofd.
Met iedereen gaat het gelukkig weer goed. Zussie heeft weer een fijne, lieve vriend die ook een maatje voor Brian is. En wat iedereen daar ook van mag vinden (veel mensen vinden van alles maar spreken dat uiteraard niet uit) ik ben apetrots op mijn kleine zussie en mijn lieve neefje. Ze hebben het toch maar mooi gerooid met zijn tweeën. Beresterk!
Wat heftig. Mooi beschreven hoe contrastrijk het wegbrengen van de as is ten opzichte van de drukte van de uitvaart. Op zo'n moment wordt je geleefd... geen tijd voor verwerking, bezinning. De machteloosheid die gepaard gaat met het verlies van iemand die zo belangrijk was in hun leven, in jouw leven grijpt je naar de keel. Het echte afscheid komt pas bij het zien van de bus met as. Nu, anderhalf jaar na dato, overvalt de emotie je bij verrassing nog steeds. Het leven dat gewoon in alle hectiek doorging, staat even stil. En natuurlijk horen daar tranen bij. Verwerking is geen proces met een duidelijk begin en einde. En tijd heelt niet alle wonden, stelpt alleen het bloeden. Het is mooi dat hij niet vergeten wordt. En de wond is nog vers. Dapper ook dat je zusje haar leven weer opgepakt heeft en niet bij de pakken neerzit. En fijn voor Brian dat hij weer iemand in zijn leven heeft die een rolmodel is voor hem.
BeantwoordenVerwijderenZulke momenten als jij beschrijft ken ik ook. Die komen uit het niets en ineens zijn ze er. Vaak door een geur, een uitzicht, een gedachte of een muziekje. En eens flink huilen lucht dan op.
Dikke knuffel. Ook voor je zus en Brian.