Vriendschap...

Wat is dat eigenlijk? Vriendschap? Je hebt vrienden, vriendinnen, 'oppervlakkige' waar je af en toe eens 'iets leuks' mee doet, 'beste' die je al sinds je schooltijd kent en waarmee het nog steeds altijd goed & fijn is, ondanks dat je verschillende wegen loopt, kroegvrienden, (oud-) collega-vrienden, vakantievrienden, social media vrienden, 'beste' social media vrienden die irl-vrienden worden. Vrienden die 'zuinig op je gaan zijn'. Vrienden in alle soorten en maten. Blijvers en voorbijgangers. In moeilijke tijden leer je de echte kennen, een open deur, maar helaas zo waar.  Ik heb de afgelopen jaren aardig wat kaf van het koren gescheiden, niet leuk, maar soms is het nodig.
Wat échte vriendschap voor mij is? Blind vertrouwen, wederzijds, onvoorwaardelijk, nooit vanzelfsprekend, lachen, huilen, alles kunnen zeggen, alles kunnen delen, respect, geen maskers, puur, dat dus.
Er zijn veel mooie teksten over geschreven, maar dit prachtige liedje en deze prachtige tekst van Kahlil Gibran, dat is vriendschap voor mij, Vriendschap met een hoofdletter en een gouden randje...

****************************************************

Je vriend is het veld waarin jij zaait met liefde en waarvan je oogst met dankbaarheid.
Hij is je voedsel en je thuis.
Want hij stilt jouw honger en biedt je rust.

Zo vrijuit als je vriend spreekt, zo onbevreesd kun jij hem tegenspreken of het onvoorwaardelijk met hem eens zijn.
En als hij zwijgt, luistert jouw hart naar het zijne.
Want in vriendschap worden alle gedachten en alle wensen en verwachtingen geboren en gedeeld in een sprakeloze vreugde.

Bij het afscheid van een vriend is geen verdriet.
Want dat wat jou in hem het naast staat, wordt duidelijker in zijn afwezigheid.
Zoals de beklimmer van de berg de berg pas ziet vanaf de vlakte.
En vriendschap heeft geen ander doel dan het verdiepen van de geest.
Want liefde verlangt slechts haar eigen mysterie te ontsluiten en als zij meer verlangt, blijven haar netten leeg.
Geef dan je vriend het beste van jezelf.
Toon hem je diepste dalen, maar ook je hoogste toppen.

Bezoek je vriend niet om tijd te doden.
Bezoek hem om de uren te doorleven.
Want hij vervult je behoeften, maar vult je leegte niet.
En plezier en gedeelde vreugde maken de vriendschap zoet.
Want deze kleine dingen zijn een verkwikking en als dauw in de ochtend van het leven.

[uit: 'De Profeet' - Kahlil Gibran]

Ik en de zerken...

Vandaag is de dag dat het af had moeten zijn... het begraafplaatsenfotoproject, maar zo werkt dat dus blijkbaar niet. Ongeveer 2 jaar geleden schreef ik me in bij Ruben Smit voor de workshop Ambitie. De basisopleiding van de Fotoacademie was afgerond, de opleiding Fotografische Vormgeving van de Fotovakschool ging niet door (slechts 1 aanmelding naast die van mij) en zo kwam ik weer bij Ruben terecht. De aftrap van het project was pas in november 2010 maar het onderwerp, dat lag voor mij wel vast, sfeervolle foto's van begraafplaatsen in combinatie met mooie teksten. Daar kon ik dus al mooi mee aan de slag voordat de echte aftrap was... althans dat dacht ik. Het liep anders. Een paar maanden later overleed mijn zwager, en nou ja, dan ga je dus echt niet voor je hobby op begraafplaatsen rondlopen. De tijd vloog voorbij, mijn camera ging tot 2x toe kaduuk en foto's maken als ik wel een camera had... laat maar. Dat was 2010 zo ongeveer wat fotograferen betreft.

Maar het werd eind november 2010, het project werd afgetrapt bij Ruben. En ik zat nog steeds met die begraafplaatsen in mijn maag. Ik wilde wel, maar nee, toch ook eigenlijk helemaal níet. 'Ik denk dat ik dat maar niet moet doen'. Ruben dacht daar anders over. Juist omdat het zo dichtbij stond qua gevoel zou ik het wél moeten doen. Alles op zijn tijd, maar probeer het wél en ga anders beide projecten naast elkaar opstarten (ik had inmiddels ook een alternatief bedacht) dat was de boodschap die ik mee kreeg. Wat ik wilde doen was volgens hem vrij uniek. Met mijn 'verhalende fotografeerstijl' (volgens hem) zou dat iets heel moois gaan worden.

En toen werd het 2011, en er gebeurde nog steeds helemaal niets. Nog steeds totaal opgedroogd, geen inspiratie, geen... niets dus op een paar gave foto's in Londen na. En zo ging het eigenlijk het hele jaar door. Bij vlagen reuze geïnspireerd, en als die inspiratie er was dan knalden de gave platen voorbij op mijn scherm, maar meestal niets dus. En over de teksten, die ik diep in mijn hart het allerliefst zelf wil schrijven, heb ik het dan nog helemaal niet. Vanaf 1 november 'blote voeten', geen verplichtingen, een leeg hoofd, alle tijd voor fotograferen... zou je denken... en nog steeds... niets, he-le-maal niets. Raar, echt raar, vond ik dat en ook reuze-irritant.
En heel langzaamaan begon het door te dringen... eindpresentatie in januari 2012, forget it!!! Ik, die altijd alle deadlines haalt... deze deadline zou volledig aan mij voorbij gaan. Dat was even slikken. En toch, in tegenstelling tot wat mijn 'mijn oude ik' zou voelen, het voelde totaal niet als falen. Het is gewoon nog niet af, niet klaar, ik ben er nog niet klaar voor, alles op zijn tijd, mijn tijd komt wel. Dat dus.

Ondanks dat ik nog niet klaar ben, ben ik vandaag toch naar de eindpresentaties gegaan. Prachtige dingen gezien van een aantal andere cursisten. En tot mijn grote (en blije) verrassing was meer dan de helft van mijn groep er nog niet klaar voor, slechts 3 presentaties waren er van mijn medecursisten. Prachtig en inspirerend om te zien hoe ook zij, ieder op hun eigen manier geworsteld hebben en hoe ze ongelovelijk zijn gegroeid in het afgelopen jaar. Totaal verschillende projecten, stijlen, onderwerpen, ieder op zijn eigen manier. Indrukwekkend en superinspirerend! Iemand die startte met het idee om het menselijk ingrijpen in de natuur in beeld te brengen met een vrij zakelijke blik en die nu magisch-realistische foto's van hetzelfde onderwerp stond te presenteren die zo onwijs mooi en kunstzinnig zijn. Adembenemend wow! Zo indrukwekkend en mooi! Een ander die in feite een kant en klaar pakket heeft gemaakt voor een op te richten bezoekerscentrum bij het Haaksbergerveen. Prachtig!

Het duurt nog wel even voordat mijn project klaar is, maar het komt goed, absoluut! Dat weet ik echt meer dan 300% zeker na vandaag!

En voor wie nieuwsgierig is, deze YouTube slideshow geeft een impressie van de foto's die ik tot afgelopen zomer heb gemaakt. Een update volgt binnenkort, er wordt inmiddels weer gefotografeerd :o))

I scare myself...

This path...

This path
on the red earth
meandering through the fields
has enchanted me.
My mind tries to reach out
Along the dusty road -
to whom?
My feet become restless
I long to go -
I do not know where.
What treasures are hidden
around the corner?
What surprises await me?
I go on dreaming -
where does it end?
[Rabindranath Tagore - Uit: 'A taste of Tagore']

Kip zonder kop in Londen...

Verwarrende zaterdag, dodelijk vermoeiende zondag, zo goed als geen slaap, 5 uur op, hele dag treinen, wachten op treinen en belangrijkere zaken... en als een kip zonder kop door Londen sjouwen... in de verkeerde metro stappen, vergeten uit te stappen, dat is het wel zo'n beetje voor vandaag. Vierkant kapot en een hoofd dat uit elkaar ploft van de chaos.
Morgenochtend koffiedate met Maya van de distant healinggroep en dan maar eens op pad met de camera. Kensal Green, St Mary's Roman Catholic Cemetery, dat werk, hoofd leeg maken op een hopelijk zo goed als lege begraafplaats (qua levende mensen dan). Ik en de zerken... make my day!

Soms doen liedjes pijn...

Als de oorlog komt,
En als ik dan moet schuilen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt,
Waar ik niet bij wil horen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een regel komt,
Waar ik niet aan voldoen kan,
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn,
Wat ik nooit geweest ben,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Als het onweer komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als de avond valt,
En 't is mij te donker,
Mag ik dan bij jou?
Als de lente komt,
En als ik dan verliefd ben
Mag ik dan bij jou?
Als de liefde komt,
En ik weet het zeker,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
'k Hou een kamer voor je vrij.

Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,'
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?


En dat die kamer er dan niet is...

En daar word ik dan heeeeeel blij van...

Balen, basilicumplantje is definitief opgevroten door enge beestjes. De spaghetti met basilicum en rivierkreeftjes gaat dus niet door. En toen...?

Men neme een paar pitabroodjes. Doormidden snijden, even roosteren.
Af laten koelen en vervolgens één helft van het broodje insmeren met een flinke laag roomkaas. Daaroverheen wat dunne ringetjes bosui strooien.
De andere helft van het broodje opvullen met rivierkreeftjes.
Broodje dubbelklappen.
Huppakee, in het tosti-apparaat.
Even toasten... et voilà...

Onwijs lekkere tosti's!

Gelukkig maar dat mijn basilicumplantje dood was... anders had ik dit nooit geproefd.

Bijna hetzelfde doen zonder blote voeten...

Waar een week goed ziek zijn al niet goed voor is... Als ik erover nadenk was ik vorig jaar behoorlijk ziek voordat ik de knoop doorhakte op 27 april en ook in oktober ging flink ziek zijn vooraf aan de inspiratie. Blijkbaar heb ik zo'n diep, brak dal nodig om tot actie over te gaan.
Waar heb ik het over? Over de blote voeten, andere dingen doen, m'n leven op de schop gooien, dat doen waar ik energie van krijg (Op blote voeten...)

Ruim 2 maanden op blote voeten en nog niet weten wat ik wil, dat was een beetje mijn frustatie de afgelopen 2 weken. Alsof die 2 maanden helemaal niets hadden opgeleverd. Integendeel, het is totaal anders gelopen dan ik vooraf had kúnnen bedenken, maar het was waardevol, heel waardevol! Ik heb me echt volledig overgegeven aan de kunst van niets moeten en dan maar kijken wat er naar boven kwam en waar ik zin in had. Dat ik dat na wat vallen en opstaan echt kon, dat was al een mijlpaal op zich. Tot mijn grote verbazing werd er dus nauwelijks gefotografeerd. Ik was er de afgelopen 1,5 jaar al wel achter gekomen dat dit niet mijn roeping was, hoeveel energie ik er ook van kreeg en krijg, maar dat ik er helemaal niets mee ging doen terwijl ik alle tijd van de wereld had, dat had zelfs ik niet verwacht. Wat ik wel deed was mezelf weer vinden, ergens was ik mezelf kwijtgeraakt in de sleur van het dagelijkse leven. Op het moment dat ik besefte dat ik nooit meer echt echt blij was en al helemaal geen voldoening meer uit mijn werk haalde, kon ik er in praktische zin weinig aan veranderen. Sommige periodes zijn gewoon niet geschikt om je leven nog verder op de kop te zetten dan dat dat ongevraagd al gedaan is (A movie in my mind).
De blote-voeten-sabbatical stond dus in het teken van genieten en een soort van back to my roots, go with the flow, genieten van mooie dingen, nieuwe muziek ontdekken, experimenteren in de keuken, koken voor familie en vrienden, nieuwe vriendschappen, meditatie, Reiki, zingen, dansen enz. Met iets wat met ook maar een gedachte aan werk zou zijn heb ik me niet beziggehouden. Ongemerkt wel met de vragen 'Wat vind ik belangrijk?', 'Wie zijn belangrijk? en 'Waarom?'. En met 'loslaten', zo'n heerlijke zweefterm. Het besef dat sommige vriendschappen vergane glorie zijn of dat misschien altijd wel geweest zijn, pijnlijk, maar realiteit. De belangrijkste loslater was misschien wel Mrksjia Hulandia. Bijna 7 jaar geleden ontstaan vanuit mijn onverklaarbare liefde voor Marrakech. Nederlandse inwoonster van Marrakech, dat betekent het letterlijk. Ineens vlak voor oud & nieuw was ik er klaar mee. Het alter ego paste niet meer, dat was ik niet meer. Ctrl-Alt-Del, weg, foetsie! Ik ben een echte kaaskop (die nog steeds heel graag in Marrakech is, dat dan weer wel).

De eerste weken van november werd ik overspoeld met de vraag 'Heb je al een nieuwe baan?'. Alsof ik daar mee bezig was... In december werd de vraag weinig gesteld, maar was de opmerking meestal in de trant van 'december is geen goede maand om een andere baan te zoeken, dat moet je in januari maar weer doen'. En bijna... bijna... ging ik dat gewoon doen, gewoon zoals altijd, gewoon ongeïnspireerd terug naar hoe het was, omdat het niet hoort wat ik nu doe, omdat er ergens zo'n Calvinistisch stemmetje in mij schuilt dat dat nog even inwrijft. 1 januari 2012 was een goed moment om werk te gaan zoeken, had ik besloten. CV opgefrist, LinkedIn up-to-date en toen werd ik godzijdank ziek! De idioot... hoe kun je nu serieus een andere baan gaan zoeken als je nog niet hebt besloten wat je wil doen! En erger nog, bijna terug naar de veilige, oude routine!
De nacht van 12 op 13 januari was de brakste van de afgelopen week. Erg benauwd, dus hup om een uur of half 12 kleren en jas aan over het pyjamaatje en een blokje om, lucht happen. Tijdens dat blokje om kreeg ik een paar berichten van een tweep (voor niet ingewijden: tweep = iemand die twittert) die mij op basis van mijn foto's en blog karakteriseerde in een paar rake woorden. Het had niets te maken met alles wat hierboven staat en toch zette het de radertjes weer in werking. Waarom had ik ook al weer een time-out genomen? Terwijl ik middenin de nacht een klein blogje aan het typen was over een prachtig nummer dat ook een belangrijke bijdrage aan mijn ontdekkingsreis heeft geleverd, schreef ik met mijn linker hand (mijn verkeerde dus) drie woorden op, te bang om ze binnen een seconde te vergeten...

'Bijna hetzelfde doen' Achteraf vind ik het tekenend en mooi dat ik dit met mijn verkeerde hand heb gedaan. Nieuwe dingen doen dus!

Ik ga zeker verder met het zoeken van een leuke (tijdelijke, vaste en/of parttime) baan voor het brood op de plank, maar daarnaast ga ik uitzoeken hoe ik in de uitvaartzorg aan de slag kan. De wens zit al jaren in mijn hoofd, werken mét mensen, iets voor ze kunnen betekenen, ontzorgen en toch regelneefje zijn, dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Vorig jaar heb ik die wens al een paar keer hardop uitgesproken, het is tijd om actie te ondernemen. Waar dit toe gaat leiden? Geen flauw idee, zover ben ik nog niet. Maar het begin is er...

Bloedstollend mooi

Sommige nummers zijn het waard in een blog te eindigen. Op 17 december 2011 zat ik met de familie op Landal Landgoed 't Loo, genietend van een oergezellig weekend. Uiteraard werd de verbinding met de buitenwereld goed in stand gehouden via het 3G netwerk. Tegen het eind van de middag kreeg ik dit berichtje binnen op Twitter

Naaa, dat werkt niet hè, in gezelschap zonder koptelefoon op je smartfoon luisteren... maar ik deed het toch.  Het werd stil in mij (dat is trouwens een ander mooi nummer). Kippenvel en heel stil. Sinds die zaterdag in december is er geen dag voorbij gegaan dat ik het nummer niet minstens één keer per dag heb gedraaid, meestal veel vaker. Indringend, ontroerend, kwetsbaar, mooi, verstild en zo kan ik nog wel even doorgaan, ik kom woorden te kort en eigenlijk zijn er helemaal geen woorden nodig. Het nummer raakt me diep, iedere keer opnieuw.