Bijna hetzelfde doen zonder blote voeten...

Waar een week goed ziek zijn al niet goed voor is... Als ik erover nadenk was ik vorig jaar behoorlijk ziek voordat ik de knoop doorhakte op 27 april en ook in oktober ging flink ziek zijn vooraf aan de inspiratie. Blijkbaar heb ik zo'n diep, brak dal nodig om tot actie over te gaan.
Waar heb ik het over? Over de blote voeten, andere dingen doen, m'n leven op de schop gooien, dat doen waar ik energie van krijg (Op blote voeten...)

Ruim 2 maanden op blote voeten en nog niet weten wat ik wil, dat was een beetje mijn frustatie de afgelopen 2 weken. Alsof die 2 maanden helemaal niets hadden opgeleverd. Integendeel, het is totaal anders gelopen dan ik vooraf had kúnnen bedenken, maar het was waardevol, heel waardevol! Ik heb me echt volledig overgegeven aan de kunst van niets moeten en dan maar kijken wat er naar boven kwam en waar ik zin in had. Dat ik dat na wat vallen en opstaan echt kon, dat was al een mijlpaal op zich. Tot mijn grote verbazing werd er dus nauwelijks gefotografeerd. Ik was er de afgelopen 1,5 jaar al wel achter gekomen dat dit niet mijn roeping was, hoeveel energie ik er ook van kreeg en krijg, maar dat ik er helemaal niets mee ging doen terwijl ik alle tijd van de wereld had, dat had zelfs ik niet verwacht. Wat ik wel deed was mezelf weer vinden, ergens was ik mezelf kwijtgeraakt in de sleur van het dagelijkse leven. Op het moment dat ik besefte dat ik nooit meer echt echt blij was en al helemaal geen voldoening meer uit mijn werk haalde, kon ik er in praktische zin weinig aan veranderen. Sommige periodes zijn gewoon niet geschikt om je leven nog verder op de kop te zetten dan dat dat ongevraagd al gedaan is (A movie in my mind).
De blote-voeten-sabbatical stond dus in het teken van genieten en een soort van back to my roots, go with the flow, genieten van mooie dingen, nieuwe muziek ontdekken, experimenteren in de keuken, koken voor familie en vrienden, nieuwe vriendschappen, meditatie, Reiki, zingen, dansen enz. Met iets wat met ook maar een gedachte aan werk zou zijn heb ik me niet beziggehouden. Ongemerkt wel met de vragen 'Wat vind ik belangrijk?', 'Wie zijn belangrijk? en 'Waarom?'. En met 'loslaten', zo'n heerlijke zweefterm. Het besef dat sommige vriendschappen vergane glorie zijn of dat misschien altijd wel geweest zijn, pijnlijk, maar realiteit. De belangrijkste loslater was misschien wel Mrksjia Hulandia. Bijna 7 jaar geleden ontstaan vanuit mijn onverklaarbare liefde voor Marrakech. Nederlandse inwoonster van Marrakech, dat betekent het letterlijk. Ineens vlak voor oud & nieuw was ik er klaar mee. Het alter ego paste niet meer, dat was ik niet meer. Ctrl-Alt-Del, weg, foetsie! Ik ben een echte kaaskop (die nog steeds heel graag in Marrakech is, dat dan weer wel).

De eerste weken van november werd ik overspoeld met de vraag 'Heb je al een nieuwe baan?'. Alsof ik daar mee bezig was... In december werd de vraag weinig gesteld, maar was de opmerking meestal in de trant van 'december is geen goede maand om een andere baan te zoeken, dat moet je in januari maar weer doen'. En bijna... bijna... ging ik dat gewoon doen, gewoon zoals altijd, gewoon ongeïnspireerd terug naar hoe het was, omdat het niet hoort wat ik nu doe, omdat er ergens zo'n Calvinistisch stemmetje in mij schuilt dat dat nog even inwrijft. 1 januari 2012 was een goed moment om werk te gaan zoeken, had ik besloten. CV opgefrist, LinkedIn up-to-date en toen werd ik godzijdank ziek! De idioot... hoe kun je nu serieus een andere baan gaan zoeken als je nog niet hebt besloten wat je wil doen! En erger nog, bijna terug naar de veilige, oude routine!
De nacht van 12 op 13 januari was de brakste van de afgelopen week. Erg benauwd, dus hup om een uur of half 12 kleren en jas aan over het pyjamaatje en een blokje om, lucht happen. Tijdens dat blokje om kreeg ik een paar berichten van een tweep (voor niet ingewijden: tweep = iemand die twittert) die mij op basis van mijn foto's en blog karakteriseerde in een paar rake woorden. Het had niets te maken met alles wat hierboven staat en toch zette het de radertjes weer in werking. Waarom had ik ook al weer een time-out genomen? Terwijl ik middenin de nacht een klein blogje aan het typen was over een prachtig nummer dat ook een belangrijke bijdrage aan mijn ontdekkingsreis heeft geleverd, schreef ik met mijn linker hand (mijn verkeerde dus) drie woorden op, te bang om ze binnen een seconde te vergeten...

'Bijna hetzelfde doen' Achteraf vind ik het tekenend en mooi dat ik dit met mijn verkeerde hand heb gedaan. Nieuwe dingen doen dus!

Ik ga zeker verder met het zoeken van een leuke (tijdelijke, vaste en/of parttime) baan voor het brood op de plank, maar daarnaast ga ik uitzoeken hoe ik in de uitvaartzorg aan de slag kan. De wens zit al jaren in mijn hoofd, werken mét mensen, iets voor ze kunnen betekenen, ontzorgen en toch regelneefje zijn, dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Vorig jaar heb ik die wens al een paar keer hardop uitgesproken, het is tijd om actie te ondernemen. Waar dit toe gaat leiden? Geen flauw idee, zover ben ik nog niet. Maar het begin is er...