Vandaag een blog uit de oude Hyves-doos. Niet uit luiigheid, maar omdat ik hier superblij van word en dat is heel zwak uitgedrukt. Ik heb de blog in maart 2009 geschreven toen ik in Marrakech was, maar deze blog kan ik op ieder moment van de dag waar ook ter wereld opnieuw schrijven. Dit gevoel zit sinds de eerste keer dat ik in Marrakech was diep verankerd in mijn hele ik, in mijn bloed, in mijn hart. Ik ruik het, ik voel het, ik zie het.
[24 maart 2009]
Iedere keer als ik in Marrakech ben verbaas ik me elke dag opnieuw over Jemaa el Fna, het bruisende hart van de medina. Overdag het terrein van stalletjes met verse jus en gedroogde vruchten, gesluierde vrouwen op krukjes die je een hennatattoo proberen te verkopen of een toekomstvoorspelling, slangenbezweerders met cobra’s, waterverkopers zonder water die met je op de foto willen enz. En daar tussendoor lopen toeristen en Marokkanen, scheuren de bromfietsers je bijna van de sokken en moet je uitkijken dat je niet wordt overreden door taxi’s, ezel- en handkarren en paardenkoetsen.
Tegen het eind van de middag begint de setting te veranderen. Dansers, muzikanten, acrobaten, mannen met vage coca-colaflesjesspelletjes nemen het plein langzaamaan over. Vanuit de hoeken komen de eetstalletjes aangereden. Niet gemotoriseerd, maar voortgetrokken door mannen. Middenop het plein wordt het dagelijkse eettheater opgebouwd. Tientallen eetstalletjes waar je aan kunt schuiven voor je avondmaaltijd. Tajines, merguez, salades, couscous en vis zijn in overvloed aanwezig. Maar als je een schapenkop uit wilt lepelen, dat kan ook. Een Marokkaanse delicatesse… heb ik me laten vertellen.
Wanneer je lopend naar het plein gaat als het feest al in volle gang is, word je erin gezogen door het aanzwellende tromgeroffel. Het plein is fel verlicht door de gaslampen en de rookpluimen en de geur van het geroosterde vlees komen je tegemoet. Toeristen en lokale bevolking schuiven aan. Iedere avond opnieuw.
Verschrompelde, tandenloze oude mannetjes spelen blijmoedig op hun zelfgemaakte strijkinstrumenten. Het klinkt afschuwelijk en toch word je er blij van, juist omdat die mannetjes er zelf zoveel lol in hebben.Tegen een uur of half 12 wordt het rustiger; de eetstalletjes worden weer naar de berging in hoeken achter het plein getrokken; het plein wordt weer schoongemaakt.
De volgende ochtend is er geen etensrest meer te vinden van de avond er voor en de cirkel begint weer opnieuw.
