Bab Doukkala

Vandaag ga ik nog weer even terug naar Marrakech in 2009, het vervolg op de blog van 7 november. En voor de laatste blog uit die serie met je even terugbladeren naar 21 mei 2010 (Iedere avond feest). Maar nu dus terug naar 22 maart 2009...

***************************************************



Hierbij weer een update. De Couchsurf-meeting was geslaagd en erg gezellig. Veel jonge Marokkanen, zélfs 3 Marokkaanse vrouwen, een Amerikaanse, een Portugees-Belgische en ik. Na veel kletsen, thee drinken en een late avondmaaltijd ben ik om een uur of één m'n bedje ingerold. Moe maar voldaan! Het was een verademing Marokkanen te ontmoeten die gewoon leuk en aardig zijn. Heel wat anders dan die zeikerds op straat met hun aanklampgedrag, die zijn echt ronduit onbeschofd, helemaal als je 's avonds laat over straat loopt. Maar ook dat hoort erbij hier. [noot 23nov11: ik was toen overduidelijk iets teveel rotte appels tegengekomen; er zijn echt wel meer aardige Marokkanen :-)]

Vanochtend ben ik na het ontbijt via Bab Doukkala naar Jemaa el Fna gewandeld. Dat is een mooie route, want daar heeft het massatoerisme nog niet toegeslagen. Ook de souk in Doukkala is superdruk, maar de straten zien tot diep in de avond vooral zwart van de lokale bevolking met af en toe een toerist die het aandurft van de standaard route af te wijken.
De souks en straten rondom Jemaa waren al verpest door het toerisme en dat is alleen maar erger geworden. [noot 23nov11: in september 2010 stond er tot mijn grote verbijstering ineens een Kentucky Fried Chicken naast de Koutoubia tegenover Jemaa el Fna... dat dus...]. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel de toerismemarkt hier in een paar jaar tijd is veranderd. Maart was altijd rustig. Het lijkt nu wel hoogseizoen zoals in mei en september. Bij Toubkal moet je in de rij staan voor een tafeltje... Goed voor de bevolking en economie, maar ik hoop echt dat ze het authentieke vasthouden en zich niet teveel aanpassen het westerse toerisme. IJdele hoop waarschijnlijk... Toubkal heeft in het hurktoilethokje inmiddels een gewone wc-pot geplaatst tegenover het hurktoilet. Volle bak en er valt wat te kiezen... Maar het is wel een concessie aan het toerisme.

Maar goed, ik liep dus in het drukbevolkte Bab Doukkala, was net de hoek om uit de Rue Dar el Bacha... hoor ik ineens mijn naam. Kun je het je voorstellen? Ik had echt even zoiets van 'Huh, ben ik dat'? En ja hoor, middenin de mierenhoop van mensen in de souk van Marrakech loop ik Jurk weer tegen het lijf. Echt onvoorstelbaar en tegelijkertijd verbaast het me niet, zo gaat het al zolang als ik hem ken. Blijkbaar loopt er nog steeds een lijntje.
Eigenlijk kan ik hem geen Jurk meer noemen. Hij draagt helemaal geen jurk meer. Heb net aan hem gevraagd hoe dat zit. Het was verplichte dracht voor officiële gidsen, maar die verplichting is afgeschaft. Weer een concessie dus... Ik zie Jurk liever in een jurk. Maar ja, ik denk niet dat hij zich daar iets van aan trekt.


Verder valt er weinig te melden. Ik ga zo lunchen en dan weer lekker plonzen in het zwembad.

Verzopen kat

Vandaag het vervolg op de blog uit de oude doos van gisteren. Terug naar 21 maart 2009… Marrakech!

21 maart 2009


Daar ben ik weer. Niet veel spannends te melden. Jurkvrije vakantie is me blijkbaar niet gegund. Na de lunch bij Toubkal gistermiddag liep ik Knabbel en Babbel (Mustapha en Jurk) bijna recht in de armen zonder ze op te merken. Ze hadden zich al een tijdje kostelijk geamuseerd omdat ik een schattige straathond aan het knuffelen was. Superlieve, mooie Mechelse Herder die ik zo in mijn koffertje zou willen stoppen, maar ja, dat past niet.
Jurk lachte zowaar weer eens echt voluit. ’t Is lang geleden dat ik hem zo ontspannen heb gezien. Na wat small talk bood hij zelfs aan dat ik hem altijd mocht bellen als ik hulp nodig had. Gaat niet gebeuren maar blijkbaar is er vrede. Kan bij hem maar zo weer veranderen, maar voorlopig is meneer dus te pruimen als ik hem tegenkom.

Het was stralend weer dus het zwembad leek mij een prima bestemming. BRRRRRRRRR!!!!!!!! Maar ik heb het echt gedaan, heel veel baantjes trekken en vervolgens opdrogen in de zon. Wat een lekker leven!
Tegen een uur of 4 verschenen er wat plaaggeesten aan de lucht en na een half uur zat de lucht helemaal dicht met grote vieze wolken.

Wat daar uit kan komen……… dat weet ik inmiddels. Het heeft van een uur of 5 totdat ik ging slapen gehoosd, gedonderd en gebliksemd. Echt niet normaal. Mijn avondeten heb ik dicht bij huis gezocht, maar zelfs op de kleine stukje ben ik veranderd in een verzopen kat. Nat tot op het bot, dwars door mijn jas en kleren heen.
Afvoerputjes kennen ze hier niet dus de straten veranderen in zwembaden. Vanochtend was het weer zon zon zon of op zijn Marokkaans ‘sjems bezzeaf’.
Ik duik het zwembad zo weer in. Vanavond staat de Couchsurf-meeting op het programma. Schijnt erg leuk te zijn, dus ik ben benieuwd.

Terug in Mrksj

Ideeën genoeg voor blogs, maar ze moeten nog even rijpen. Bloggen deed ik een paar jaar geleden gewoon op Hyves en gelukkig heb ik er een paar bewaard. Marrakech… al lezend ben ik zo weer terug. Ik heb nog stapels handgeschreven krabbels liggen over de avonturen van vijf, zes jaar geleden, misschien wordt het tijd die eens uit te werken. Dat kon wel eens erg vermakelijk zijn. Vandaag alvast een blog uit de oude doos. Terug naar 20 maart 2009...

************************************************

Aangezien er nieuwsgierige aagjes zijn die graag op de hoogte blijven van mijn dagelijkse vakantiebeslommeringen zal ik proberen mijn blogje trouw bij te werken. Let vooral niet op de typfouten, Arabische toetsenborden zitten iets anders in elkaar dan de standaard qwerty toetsenborden. Blind lukt aardig maar het is nog even wennen.
De reis hier naar toe ging vlekkeloos. Prachtig helder weer tot we boven Marokko kwamen; de lucht werd steeds grauwer en donkerder. Boven Marrakech was het weer filevliegen, maar na een paar rondjes konden we landen.
Zon en regen tegelijk dus het was een landing onder begeleiding van een regenboog. Dat geeft hoop als je in een Boeing 737-800 zit. Die schijnen wel eens problemen te hebben met de hoogtemeter.
Na de bureaucratische rompslomp met formulieren en stempels kon het gevecht met de taxichauffeur beginnen. 15 euro voor een ritje van hooguit 4 km naar mijn hotel. Ik dacht het niet!!! Ter vergelijking: voor 2 à 3 euro brengen ze je vanuit het centrum naar de supermarkt aan de rand van de stad en dat is 6 km.
Eindeloze discussie. Het officiële tarief is 3 euro, maar dat doet geen enkele taxichauffeur. Ik was bereid 10 te betalen. Dat ging niet, 10 euro was het tarief naar Jemaa el Fna. Toen werd ik echt link. Jemaa is namelijk verder dan mijn hotel vanaf het vliegveld gezien. Kaart erbij, hij bleef volhouden, Jemaa was dichterbij. Dus ik zeg: ‘breng me dan maar naar Jemaa, dan loop ik wel een stukje terug.’ Nee, dat ging hij niet doen. Of voor 13 euro naar het hotel (hij was gezakt met de prijs) of niet. Nou, dan niet dus. Ben uiteindelijk door een andere taxi meegenomen voor 10 euro.

In het hotel waren alle mannetjes weer even aardig en behulpzaam als alle voorgaande jaren; het voelt echt weer als thuiskomen. Spullen in de kamer gemikt, opgefrist en op naar het plein. Eerst naar 'mijn' internetcafé, waar zolang als ik hier kom dezelfde jongen werkt. [note 06-11-2011: in sept10 bleek het internetcafé niet meer te bestaan]. Daarna op naar Toubkal voor mijn eerste tajine van deze week. Onderweg kwam ik eerst nog een paar oude bekenden tegen…

Een stad met ongeveer één miljoen inwoners en duizenden toeristen en toch… kom ik meteen Mustapha tegen. Voor degenen die de Bridget Jones goes Fatal Attraction verhalen kennen: hij was erbij tijdens de doldwaze trip naar Agadir. Toen hij nog in Stockholm woonde bleek hij altijd in precies dezelfde periode in Marrakech te zijn als ik. Op de een of andere manier komen we elkaar altijd weer tegen zonder dat we contact houden als ik in Nederland ben. Erg grappig.
Feest der herkenning dus. Alhoewel hij was in djellaba, de officiële gidsenkledij, zo kende ik hem nog niet. Hij woont sinds 1,5 jaar weer in Marrakech en is tegenwoordig aan het werk als gids. Na de ‘hoe gaat het’-uitwisseling was het eerste wat hij zei: 'he sits there'. 'Ja maar die wil ik helemaal niet zien want blabla'. Dat was tegen dovemansoren gezegd, dat was helemaal niet goed, vrede moest er zijn. Hij was al onderweg naar Jurk die op het terrasje erachter zat. Volgens vredesduif Mustapha moesten we elkaar in ieder geval even begroeten. Aan zijn gezicht te zien zag Jurk dit ook niet zo zitten toen hij ons aan zag komen, maar we hebben braaf handjes geschud en de 'hoe gaat het'-beleefdheden uitgewisseld. Wat mij betreft was het weer meer dan genoeg Jurk voor het hele jaar, maar waarschijnlijk kom ik hem nog wel weer tegen in dit grote dorp. Het zij zo.

Vervolgens lekker gegeten bij Toubkal en vroeg mijn bedje in gedoken. Vandaag geen regen maar echt Marrakech-weer: stralende zon en behoorlijk warm. Ik ga zo eerst maar eens een potje muntthee doen bij Toubkal, mijn stamkroeg!
Wordt vervolgd.

Atay bi nana

Verse munt in de tuin… ik had het al een paar jaar opgegeven. Miniscule monstertjes zorgen binnen no time voor een complete kaalslag. Bij de grootste kruidenier van Nederland betaal je je scheel voor een paar takjes en bij de Turkse buurtsuper hebben ze meestal géén verse munt. Tsja, het oosten van het land, daar heb je niet zoveel van die ‘rare, exotische fratsen’. Kortom, weinig verse muntthee voor mij dus. Dankzij de veel vervloekte wegopbrekingen hier in de buurt belandde ik vandaag bij een andere supermarkt en ja, echt waar, daar stonden ze: mijn muntplantjes!!! Ik kon mijn geluk niet op. Ik hoop dat ze overleven op de vensterbank, buiten geef ik ze weinig kans.

Hopelijk blijven de supermarkten en tuincentra nog even inhaken op de mojitohype… dan kan ik blijven genieten van mijn atay bi nana.

Iedere avond feest

Vandaag een blog uit de oude Hyves-doos. Niet uit luiigheid, maar omdat ik hier superblij van word en dat is heel zwak uitgedrukt. Ik heb de blog in maart 2009 geschreven toen ik in Marrakech was, maar deze blog kan ik op ieder moment van de dag waar ook ter wereld opnieuw schrijven. Dit gevoel zit sinds de eerste keer dat ik in Marrakech was diep verankerd in mijn hele ik, in mijn bloed, in mijn hart. Ik ruik het, ik voel het, ik zie het.

[24 maart 2009]

Iedere keer als ik in Marrakech ben verbaas ik me elke dag opnieuw over Jemaa el Fna, het bruisende hart van de medina. Overdag het terrein van stalletjes met verse jus en gedroogde vruchten, gesluierde vrouwen op krukjes die je een hennatattoo proberen te verkopen of een toekomstvoorspelling, slangenbezweerders met cobra’s, waterverkopers zonder water die met je op de foto willen enz. En daar tussendoor lopen toeristen en Marokkanen, scheuren de bromfietsers je bijna van de sokken en moet je uitkijken dat je niet wordt overreden door taxi’s, ezel- en handkarren en paardenkoetsen.

Tegen het eind van de middag begint de setting te veranderen. Dansers, muzikanten, acrobaten, mannen met vage coca-colaflesjesspelletjes nemen het plein langzaamaan over. Vanuit de hoeken komen de eetstalletjes aangereden. Niet gemotoriseerd, maar voortgetrokken door mannen. Middenop het plein wordt het dagelijkse eettheater opgebouwd. Tientallen eetstalletjes waar je aan kunt schuiven voor je avondmaaltijd. Tajines, merguez, salades, couscous en vis zijn in overvloed aanwezig. Maar als je een schapenkop uit wilt lepelen, dat kan ook. Een Marokkaanse delicatesse… heb ik me laten vertellen.

Wanneer je lopend naar het plein gaat als het feest al in volle gang is, word je erin gezogen door het aanzwellende tromgeroffel. Het plein is fel verlicht door de gaslampen en de rookpluimen en de geur van het geroosterde vlees komen je tegemoet. Toeristen en lokale bevolking schuiven aan. Iedere avond opnieuw.

Verschrompelde, tandenloze oude mannetjes spelen blijmoedig op hun zelfgemaakte strijkinstrumenten. Het klinkt afschuwelijk en toch word je er blij van, juist omdat die mannetjes er zelf zoveel lol in hebben.Tegen een uur of half 12 wordt het rustiger; de eetstalletjes worden weer naar de berging in hoeken achter het plein getrokken; het plein wordt weer schoongemaakt.

De volgende ochtend is er geen etensrest meer te vinden van de avond er voor en de cirkel begint weer opnieuw.