delen... dát is geluk!

"mag mag mag ik u om een gunst vragen?"

ogen teneer geslagen

zwarte handen

bijna leeg flesje water

station Apeldoorn 

ik wist wat er ging komen... 

of ik 1,80 euro voor haar had... 

"nee, sorry" zei ik

ik geef nooit geld... dat zei ik niet, maar dat heb ik geleerd van een vriend in Marrakech, nooit geld  geven, bied eten of drinken aan, maar dát deed ik nu ook niet... 

ik liep door en voelde me qut en slecht, ik had net uitgebreid op een terras zitten kanen met bier. Hoezo had ik niets voor haar ? 

 Ik liep terug... 

"zal ik een flesje water voor je kopen?"

ze hield haar bijna lege flesje omhoog "heb ik nog" 

hoe dom ook van mij, die kon ze vast gewoon weer vullen bij de kraan. 

"wil je wat eten? een broodje of zo?"

Als ogen licht konden geven... zo blij keek ze! 

"mag mag mag ik heel brutaal zijn? mag ik wat warms?"

"zeg maar wat je wil"

"daar!" ze pakte een lasagne van 3 euro. 

Bij de kassa lag fruit, per stuk, vitamines kon ze vast ook wel gebruiken, dacht ik... 

"wil je ook fruit?"

zo blij als een kind, een banaan, die wilde ze wel 

Ik stond in de rij, zij zei "ik wacht buiten wel", en pakte een plastic bestekje. 

Het meisje bij de kassa glimlachte, "dat is zo'n lieve, vriendelijke, dankbare vrouw" 

Buiten gaf ik haar haar eten en wenste haar veel geluk...

En ik? Ik stond bijna te janken... zo simpel kan geluk dus zijn... 

Brood!

Voor iedereen die denkt... aaaaaaahhhh, dat brood wil ik ook... zo moeilijk is het niet...

Men neme...

350 gram meel (naar keuze, patentbloem werkt ook prima)*
220 ml water
1 theelepel suiker
1 theelepel zout
4 gram droge gist
1 eetlepel olijfolie
ca. 100 gram zongedroogde tomaatjes (in kleine stukjes snijden)
3 eetlepels provencaalse kruiden (gedroogde)

* ik gebruik voor dit brood het liefst wit stokbroodmeel

Deeg kneden met de hand of in de broodbakmachine en laten rijzen.
Na 1,5 uur deeg nogmaals kort kneden en het brood in het gewenste model brengen op een bakplaat of steen.
Deeg minimaal nog een half uur (liefst nog langer) laten rijzen.
Brood ca. een uur bakken in de oven of op b.v. een Cobb op houtskool
Als het brood hol klinkt als je er op klopt, is het gaar.

Een kind kan de was doen... Enjoy!

Lekker...

Men neme (voor 2 personen):

1 (enkele) kipfilet in stukjes
1 gesnipperde ui
1 koolrabi in stukjes
ca. 3 el paprika in stukjes (kleur(en) naar smaak)
1 tomaat in stukjes
1 tl gemberpoeder of stukje geraspte verse gember
1 tl ketoembar
2 tl sambal
2 scheuten ketjap
versgemalen zwarte peper naar smaak
zout (naar smaak)
olie
2 à 3 tenen knoflook (geperst)
eventueel 1 à 2 el pindakaas

olie verhitten
kipfilet roerbakken met knoflook, ui, gemberpoeder, ketoembar, sambal, peper, zout en ketjap
koolrabi en paprika na paar minuten toevoegen
verder roerbakken
na minuut of 10 stukjes tomaat toevoegen en eventueel pindakaas
nog minuut of 5 roerbakken / door laten pruttelen

serveren met (basmati)rijst en salade

En daar word ik dan heeeeeel blij van...

Balen, basilicumplantje is definitief opgevroten door enge beestjes. De spaghetti met basilicum en rivierkreeftjes gaat dus niet door. En toen...?

Men neme een paar pitabroodjes. Doormidden snijden, even roosteren.
Af laten koelen en vervolgens één helft van het broodje insmeren met een flinke laag roomkaas. Daaroverheen wat dunne ringetjes bosui strooien.
De andere helft van het broodje opvullen met rivierkreeftjes.
Broodje dubbelklappen.
Huppakee, in het tosti-apparaat.
Even toasten... et voilà...

Onwijs lekkere tosti's!

Gelukkig maar dat mijn basilicumplantje dood was... anders had ik dit nooit geproefd.

Iedere avond feest

Vandaag een blog uit de oude Hyves-doos. Niet uit luiigheid, maar omdat ik hier superblij van word en dat is heel zwak uitgedrukt. Ik heb de blog in maart 2009 geschreven toen ik in Marrakech was, maar deze blog kan ik op ieder moment van de dag waar ook ter wereld opnieuw schrijven. Dit gevoel zit sinds de eerste keer dat ik in Marrakech was diep verankerd in mijn hele ik, in mijn bloed, in mijn hart. Ik ruik het, ik voel het, ik zie het.

[24 maart 2009]

Iedere keer als ik in Marrakech ben verbaas ik me elke dag opnieuw over Jemaa el Fna, het bruisende hart van de medina. Overdag het terrein van stalletjes met verse jus en gedroogde vruchten, gesluierde vrouwen op krukjes die je een hennatattoo proberen te verkopen of een toekomstvoorspelling, slangenbezweerders met cobra’s, waterverkopers zonder water die met je op de foto willen enz. En daar tussendoor lopen toeristen en Marokkanen, scheuren de bromfietsers je bijna van de sokken en moet je uitkijken dat je niet wordt overreden door taxi’s, ezel- en handkarren en paardenkoetsen.

Tegen het eind van de middag begint de setting te veranderen. Dansers, muzikanten, acrobaten, mannen met vage coca-colaflesjesspelletjes nemen het plein langzaamaan over. Vanuit de hoeken komen de eetstalletjes aangereden. Niet gemotoriseerd, maar voortgetrokken door mannen. Middenop het plein wordt het dagelijkse eettheater opgebouwd. Tientallen eetstalletjes waar je aan kunt schuiven voor je avondmaaltijd. Tajines, merguez, salades, couscous en vis zijn in overvloed aanwezig. Maar als je een schapenkop uit wilt lepelen, dat kan ook. Een Marokkaanse delicatesse… heb ik me laten vertellen.

Wanneer je lopend naar het plein gaat als het feest al in volle gang is, word je erin gezogen door het aanzwellende tromgeroffel. Het plein is fel verlicht door de gaslampen en de rookpluimen en de geur van het geroosterde vlees komen je tegemoet. Toeristen en lokale bevolking schuiven aan. Iedere avond opnieuw.

Verschrompelde, tandenloze oude mannetjes spelen blijmoedig op hun zelfgemaakte strijkinstrumenten. Het klinkt afschuwelijk en toch word je er blij van, juist omdat die mannetjes er zelf zoveel lol in hebben.Tegen een uur of half 12 wordt het rustiger; de eetstalletjes worden weer naar de berging in hoeken achter het plein getrokken; het plein wordt weer schoongemaakt.

De volgende ochtend is er geen etensrest meer te vinden van de avond er voor en de cirkel begint weer opnieuw.

Van lekker koken en eten word ik blij :-)

Indische pindasoep met prei (2 personen)

2 eieren

1 ui

1 knoflookteentje

2 aardappelen

1 eetlepel olie

250 gr gesneden prei

0,5 liter groentebouillon

5 eetlepels pindakaas

1 eetlepel ketjap manis

1-2 theelepels sambal oelek

zout en peper

2 eetlepels gesnipperde bladselderij

Kook de eieren in 10 minuten hard.

Laat ze schrikken en pel ze. Prak de eieren fijn.

Snipper de gepelde ui en knoflook en snijd de geschilde aardappelen in blokjes.

Verhit de olie in een pan en bak de ui en knoflook ca. 1 minuut. Voeg de prei toe en bak die ca. 2 minuten mee.

Giet de bouillon erbij en voeg de aardappelblokjes toe. Breng het geheel aan de kook en laat de soep zachtjes koken tot de aardappelen gaar zijn.

Roer de pindakaas, ketjap en sambal door de soep en breng hem verder op smaak met zout en peper.

Garneer de soep met de geprakte eieren en bladselderij.

Lekker met stokbrood of kroepoek.

De draad weer oppakken

Na bijna drie weken letterlijk lamgeslagen te zijn geweest door immens verdriet en ongeloof is het vandaag voor het eerst weer gelukt een zelfgekookte maaltijd op tafel te toveren. Hoera!!! Zelden heeft eten mij zo goed gesmaakt als vanavond. Het was een rare combi, zelfgemaakte patatjes uit de Actifry met sla en echte slagersrookworst. Vooral die worst was een vreemde eend in de bijt, maar dat kwam omdat de geplande preistamppot niet doorging door een onverwacht zonnige dag. Een culinair hoogstandje was het zeker niet, maar wel superlekker en het allerbelangrijkste……… weer zelfgemaakt.

Dank aan alle snackbars, producenten van afbakbroodjes en supermarkten met opwarmquiches die mij de afgelopen weken hebben gevoerd, maar er gaat echt helemaal niets boven echte, versbereide maaltijden.

Het verdriet en ongeloof zijn nog lang niet verdwenen, maar lamgeslagen, nee, dat ben ik niet meer.