Mijn 2011 in iets meer dan 50 woorden...

blij * mooi * veranderingen * nieuwe vrienden * afscheid * nieuwe familie * Novartis * TNT * mini-sabbatical * koken * bakken *slappe lach * vrienden * leuke dingen doen * loslaten * treinen * Facebook * Social Media * Wii * fotograferen * begraafplaatsen * Twitter * muziek * draad oppakken * schepen verbranden * fijn * genieten * worsteling * blote voeten * schaterlachen * familie * gezelligheid * wijn * bier * stations * Woman * ontdekken * gelukkig * trap-tunnel-trap rennen * perron slalommen * overstaphulp * blikje * zon * volle maan * Reiki * inspirerend * Taurus

2012 kom maar op!!! Ik heb er zin in!!!

Midwinter op blote voeten...

Het  is Midwinter, Jule, Yule, Joel! De kortste dag, de langste nacht. Het licht komt weer terug... Tijd voor nieuwe dingen!


'Enter the night and you'll find the light,
That will carry you to your dreams.
Enter the night, let your spirit take flight,
In the field of infinite possibilities.'
[bron onbekend]

Shine on you crazy diamond...

Een bijzonder mens en hij ging veel te vroeg dood :'( ...

Kleine blije dingen...

Kleine blije dingen… ze worden zo vaak over het hoofd gezien. Overschreeuwd door alle berichten over hoe slecht het gaat, hoe slecht het weer is, hoe groot de crisis is enz. Op de een of andere manier lukt het veel mensen zich vooral te concentreren op negatieve dingen terwijl de blije momenten voor het oprapen liggen.

Hoe slecht was het weer de afgelopen dagen eigenlijk? Dat viel reuze mee, de zon scheen en schijnt vaak en dit onstuimige weer levert de prachtigste luchten op, echt genieten. Kleine blije momenten, zomaar gratis voor niets.


Waar ik blij van word? In willekeurige volgorde een greep uit een oneindig lange lijst…
- de geur van versgebrande koffie van de Pelikaan in de Zutphense binnenstad
- een mooie zonsopkomst/zonsondergang
- onbekende mensen op straat die terug groeten en lachen
- koken voor familie en vrienden en ze zien genieten
- veerkracht van dierbaren, zelfs uit de grootst mogelijke narigheid komen weer mooie dingen voort
- een kiekje dat onverwacht een superfoto blijkt te zijn
- een appeltje of een banaantje delen met mijn lieve, hoogbejaarde pluizebol Bob (konijn)
- de slappe lach hebben met een vriendin (om iets onbenulligs uiteraard)
- 's avonds in een knisperig vers & fris bed kruipen met beddegoed dat overdag buiten heeft gewapperd
- berichtjes (algemeen & persoonlijk) en filmpjes op internet die me dwars door het scherm heen laten lachen en/of huilen
- een gemiste aansluiting op een station of vliegveld, waardoor er ineens leuke gesprekken ontstaan met medepassagiers/lotgenoten
- op blote voeten door het huis dansen op een vrolijk wijsje (en het liefst keihard meebleren)
- van niets iets maken (en dat dat dan lukt)
- de eerste zonnige dag na de winter en dan in een dekbedje gerold in de tuin zitten omdat het eigenlijk toch nog veel te koud is
- een eekhoorntje dat mijn pad kruist in het bos
- een mooie vlinder in november op mijn boodschappenkarretje
- iets doms doen zoals de auto dichtgooien met de sleutels erin en dan op de bank moeten slapen bij vrienden = gewoon onbeperkt wijn kunnen drinken en 's ochtends gezellig samen ontbijten
- in een speeltuin toch nog even schommelen
- muntthee met verse munt uit de tuin
- de volle maan
- middenin de zomer Do they know it's Christmas draaien
- gekke beestjes die voor mijn camera springen
- enz...

Geluk ligt voor het oprapen, echt waar, maar je moet het wel willen zien! En de minder leuke momenten, die zijn er ook, maar alles gaat voorbij, ook nare en zware momenten.

Bezemen op blote voeten...

De 2 december-tekst van Kahlil Gibran kan best op 1 december... vind ik... aangezien hij erg toepasselijk is. Bijna dagelijks krijg ik de vraag 'heb je al een andere baan?' Nee dus, maar die heb ik ook nog niet gezocht, zoals gepland... Het blijkt toch een hele kunst te zijn me niet op te laten jagen door die vraag en de meewarige blikken. Het stond er echt hoor, in mijn blog van 24 oktober (4e alinea). Het is dus de bedoeling! En zoals altijd trek ik gewoon mijn eigen plan zonder plan.

Inmiddels ben ik precies een maand op blote voeten en ik besef steeds meer hoe ik hier aan toe was, gewoon even helemaal niets moeten, niets plannen, linksaf slaan als ik eigenlijk rechtsaf had gepland. Niet dat ik niets doe, maar ik doe de dingen wel op het moment dat ik denk 'NU'.
De website is inmiddels geüpdate, ik heb weer een paar gave foto's gemaakt en verder bezem ik nog even vrolijk verder.



Kahlil Gibran heeft het in de tekst hieronder precies verwoord zoals het is...

****************************************************

Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.

[Uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran]

Trouw op blote voeten...

Al jaren een van mijn favoriete teksten van Paulo Coelho. En nu weer actueler dan ooit...



*******************************************************

Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed,
niet geschoten is altijd mis.
Wat wil de wereld van mij? Dat ik geen risico's neem?
Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom,
en niet de moed heb om 'ja' tegen het leven te zeggen?

Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter
de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen.
Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn,
dan is het op de eerste plaats aan mezelf.

[uit: 'Elf minuten' - Paulo Coelho]

Hoofd en hart...

Mijn hoofd en hart zijn nogal eens in gevecht... herkenbaar waarschijnlijk. Kahlil Gibran heeft een mooie tekst over de perfecte balans geschreven. Het klinkt zo simpel als je het leest...


'Je rede en je hartstocht zijn je ziel als roer en zeilen.
Wanneer je zeilen scheuren of je roer breekt, kun je alleen nog meedrijven of slingeren en ronddobberen op volle zee.
Want de rede alleen is een kracht die afremt. En hartstocht zonder tegenwicht is als een vlam die zichzelf verteert.
Maar als de rede opstijgt tot de hoogten van de hartstocht, klinkt een melodie op in je ziel.
En als de hartstocht wordt geleid door de rede, zal zij telkens weer herleven en als een feniks herrijzen uit haar as.
Laat verstand en begeerte twee welkome gasten zijn in jouw huis.
En de ene gast onthaal je net als de andere, want zorg je beter voor de een dan voor de ander, dan zul je de liefde en het vertrouwen van beide verliezen.'

[uit: 'De Profeet' - Kahlil Gibran]

Bab Doukkala

Vandaag ga ik nog weer even terug naar Marrakech in 2009, het vervolg op de blog van 7 november. En voor de laatste blog uit die serie met je even terugbladeren naar 21 mei 2010 (Iedere avond feest). Maar nu dus terug naar 22 maart 2009...

***************************************************



Hierbij weer een update. De Couchsurf-meeting was geslaagd en erg gezellig. Veel jonge Marokkanen, zélfs 3 Marokkaanse vrouwen, een Amerikaanse, een Portugees-Belgische en ik. Na veel kletsen, thee drinken en een late avondmaaltijd ben ik om een uur of één m'n bedje ingerold. Moe maar voldaan! Het was een verademing Marokkanen te ontmoeten die gewoon leuk en aardig zijn. Heel wat anders dan die zeikerds op straat met hun aanklampgedrag, die zijn echt ronduit onbeschofd, helemaal als je 's avonds laat over straat loopt. Maar ook dat hoort erbij hier. [noot 23nov11: ik was toen overduidelijk iets teveel rotte appels tegengekomen; er zijn echt wel meer aardige Marokkanen :-)]

Vanochtend ben ik na het ontbijt via Bab Doukkala naar Jemaa el Fna gewandeld. Dat is een mooie route, want daar heeft het massatoerisme nog niet toegeslagen. Ook de souk in Doukkala is superdruk, maar de straten zien tot diep in de avond vooral zwart van de lokale bevolking met af en toe een toerist die het aandurft van de standaard route af te wijken.
De souks en straten rondom Jemaa waren al verpest door het toerisme en dat is alleen maar erger geworden. [noot 23nov11: in september 2010 stond er tot mijn grote verbijstering ineens een Kentucky Fried Chicken naast de Koutoubia tegenover Jemaa el Fna... dat dus...]. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel de toerismemarkt hier in een paar jaar tijd is veranderd. Maart was altijd rustig. Het lijkt nu wel hoogseizoen zoals in mei en september. Bij Toubkal moet je in de rij staan voor een tafeltje... Goed voor de bevolking en economie, maar ik hoop echt dat ze het authentieke vasthouden en zich niet teveel aanpassen het westerse toerisme. IJdele hoop waarschijnlijk... Toubkal heeft in het hurktoilethokje inmiddels een gewone wc-pot geplaatst tegenover het hurktoilet. Volle bak en er valt wat te kiezen... Maar het is wel een concessie aan het toerisme.

Maar goed, ik liep dus in het drukbevolkte Bab Doukkala, was net de hoek om uit de Rue Dar el Bacha... hoor ik ineens mijn naam. Kun je het je voorstellen? Ik had echt even zoiets van 'Huh, ben ik dat'? En ja hoor, middenin de mierenhoop van mensen in de souk van Marrakech loop ik Jurk weer tegen het lijf. Echt onvoorstelbaar en tegelijkertijd verbaast het me niet, zo gaat het al zolang als ik hem ken. Blijkbaar loopt er nog steeds een lijntje.
Eigenlijk kan ik hem geen Jurk meer noemen. Hij draagt helemaal geen jurk meer. Heb net aan hem gevraagd hoe dat zit. Het was verplichte dracht voor officiële gidsen, maar die verplichting is afgeschaft. Weer een concessie dus... Ik zie Jurk liever in een jurk. Maar ja, ik denk niet dat hij zich daar iets van aan trekt.


Verder valt er weinig te melden. Ik ga zo lunchen en dan weer lekker plonzen in het zwembad.

Zelluf doen...

Na 'mama' en 'papa' waren 'zelluf doen' denk ik de eerstvolgende woordjes die ik sprak. Alles 'zelluf doen' en dat wil ik eigenlijk nog steeds. Alles zelluf doen, zelluf maken, zelluf weten, eigengereid, eigenzinnig, eigenwijs... Er zijn al veel labeltjes opgeplakt.

Jaren geleden wilde ik plotsklaps ineens een eigen website, maar ja, die moest ik uiteraard wel 'zelluf' maken en wel NU!
Op een herfstige zaterdag heb ik mijn domeinnaam vastgelegd en de volgende dag kon ik helemaal los. Volledig blanco ging ik op onderzoek; wat had ik nodig om mijn foto's online te krijgen? Vol enthousiasme begon ik 's ochtends aan mijn strooptocht op internet met als doel... aan het eind van de dag een website met foto's online! Redelijk ambitieus dus...
FTP-server, html-cursus, webalbumprogramma, alles werd gevonden, uitgeplozen, gedownload en zo nodig gekocht. En het lukte... de openingspagina was niet bepaald flitsend, maar ik had toch mooi mijn eigen html-pagina geschreven en webalbums gemaakt en de website stond aan het eind van de middag online!

De volgende stap was een betere versie van de website. Dreamweaver werd het toverwoord. Ook dat lukte vrij snel. De site zag er weer wat beter uit, maar top en flitsend was het nog niet. Om optimaal gebruik van Dreamweaver te maken, moet je ook tijd hebben goed in het programma te duiken.

De afgelopen jaren hikte ik er steeds tegenaan, de site kon wel een update gebruiken, maar ja, dat kost veel tijd... als je het 'zelluf' wilt doen.
Maar vandaag was het eindelijk zover, ik had tijd gemaakt! Dreamweaver, CSS, html, sjablonen, puzzelen, lezen, wat wil ik eigenlijk? Enz. Die laatste vraag was niet eens zo moeilijk te beantwoorden. Ik wil een site waarop je in één oogopslag kunt zien wat ik zoal doe en het moet er overzichtelijk uitzien.
Mijn 'verstandige, pragmatische ik' keek meewarig naar de 'zelluf doen ik' -> dat kan veel handiger! Het kwartje viel! Waarom zo ingewikkeld doen? Waarom het wiel opnieuw uitvinden? Een gratis webpagina met het 'overzicht in één oogopslag' aanmaken op Yola, een openingsportaal van mijn eigen website ervoor en vanuit de Yola-pagina linkjes naar mijn verschillende activiteiten. Klaar!!!

Ooit worden het twee flitsende websites, maar voorlopig ben ik tevreden met het huidige resultaat(www.hettyvanderveen.nl).

Dat dus...

Woman staat al 1,5 maand bovenaan de shortlist, Stronger kwam er een 2,5 week geleden bij... Anouk + Sugababes = Stronger Woman!!!

Als je geen liefde hebt voor elkaar...

11-11-11, 11u als aanvangstijd voor haar afscheid, ze had het niet beter kunnen regisseren. Mijn oude buuf hield wel van een geintje.
Vanochtend hebben we afscheid van haar genomen, 87 jaar, mooi mens!

Vaak heb ik de afgelopen week terug gedacht aan die keer dat ze me naar bed bracht. Ik zal een jaar of 5 geweest zijn. 'Zal ik jou eens even heel lekker instoppen?' Ze trok de dekens lekker omhoog rond mijn nek en pakte toen de onderste puntjes van het kussen, trok ze naar beneden en duwde ze ook lekker in mijn hals. 'Dat vond Sjaak (= Jacques, haar jongste zoon, toen inmiddels een jaar of 17/18) vroeger ook zo fijn'.
Sinds die avond dat ze me zo lekker inpakte, trek ik iedere avond trouw de kussenpuntjes rond mijn nek. Het is inderdaad fijn!!!

Ik ben niet zo van het woord van God, maar in de essentie van de tekst hieronder kan ik me helemaal vinden. Het was een van haar favoriete teksten en ik herken haar er ook in.

Dag lieve gekke buurvrouw! En sorry dat ik je weleens heb geplaagd met nepspinnen, zelfs daarvoor sprong je van angst bovenop de kruk in de keuken. Rust zacht!

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
vallen de dromen in duigen.
Dromen van vrede worden niet waar,
kwaad is niet om te buigen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen antwoord geeft op verdriet,
zullen de tranen niet drogen.
Als je het leed in de wereld niet ziet,
worden Gods woorden verbogen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen oog hebt voor het gemis,
als je geen brood weet te delen.
Denk dan aan Jezus,
die brood en die vis,
uit liefde deelde met velen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
is er geen hoop meer op zegen.
Kinderen maak de liefde toch waar,
schrijf het op alle wegen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.
(Hanna Lam)

Eb op blote voeten...

Inmiddels is er 1,5 week verstreken sinds ik de laatste keer de deur uit liep bij TNT in Hoofddorp. Het lijkt lang geleden… Heel langzaamaan komt de rust terug in mijn leven. De stilte daalt neer. Reiki, mediteren, fotograferen, schrijven, lezen, nieuwe muziek ontdekken, wandelen, genieten, koken, opruimen, bezemen (letterlijk & figuurlijk), klein beetje Twitteren, ‘gewoon’ Facebooken (dat was niet zo idioot veel als Twitter) en soms gewoon alleen maar stil zijn.

Het is in mijn werkende leven de 7e keer dat ik mijn baan heb opgezegd zonder iets anders in het verschiet te hebben en het is de allereerste keer dat het gelukt is echt vrijwillig werkloos te worden. Verstand en vertrouwen komen met de jaren zullen we maar zeggen. Ik heb nog steeds geen flauw idee welke kant ik op zal gaan, maar ik moet ook niet alles willen weten. Follow the path of your unwritten life…

Hoe ik me voel? Dit gedicht van M. Vasalis komt aardig in de buurt.

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
Waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

Verzopen kat

Vandaag het vervolg op de blog uit de oude doos van gisteren. Terug naar 21 maart 2009… Marrakech!

21 maart 2009


Daar ben ik weer. Niet veel spannends te melden. Jurkvrije vakantie is me blijkbaar niet gegund. Na de lunch bij Toubkal gistermiddag liep ik Knabbel en Babbel (Mustapha en Jurk) bijna recht in de armen zonder ze op te merken. Ze hadden zich al een tijdje kostelijk geamuseerd omdat ik een schattige straathond aan het knuffelen was. Superlieve, mooie Mechelse Herder die ik zo in mijn koffertje zou willen stoppen, maar ja, dat past niet.
Jurk lachte zowaar weer eens echt voluit. ’t Is lang geleden dat ik hem zo ontspannen heb gezien. Na wat small talk bood hij zelfs aan dat ik hem altijd mocht bellen als ik hulp nodig had. Gaat niet gebeuren maar blijkbaar is er vrede. Kan bij hem maar zo weer veranderen, maar voorlopig is meneer dus te pruimen als ik hem tegenkom.

Het was stralend weer dus het zwembad leek mij een prima bestemming. BRRRRRRRRR!!!!!!!! Maar ik heb het echt gedaan, heel veel baantjes trekken en vervolgens opdrogen in de zon. Wat een lekker leven!
Tegen een uur of 4 verschenen er wat plaaggeesten aan de lucht en na een half uur zat de lucht helemaal dicht met grote vieze wolken.

Wat daar uit kan komen……… dat weet ik inmiddels. Het heeft van een uur of 5 totdat ik ging slapen gehoosd, gedonderd en gebliksemd. Echt niet normaal. Mijn avondeten heb ik dicht bij huis gezocht, maar zelfs op de kleine stukje ben ik veranderd in een verzopen kat. Nat tot op het bot, dwars door mijn jas en kleren heen.
Afvoerputjes kennen ze hier niet dus de straten veranderen in zwembaden. Vanochtend was het weer zon zon zon of op zijn Marokkaans ‘sjems bezzeaf’.
Ik duik het zwembad zo weer in. Vanavond staat de Couchsurf-meeting op het programma. Schijnt erg leuk te zijn, dus ik ben benieuwd.

Terug in Mrksj

Ideeën genoeg voor blogs, maar ze moeten nog even rijpen. Bloggen deed ik een paar jaar geleden gewoon op Hyves en gelukkig heb ik er een paar bewaard. Marrakech… al lezend ben ik zo weer terug. Ik heb nog stapels handgeschreven krabbels liggen over de avonturen van vijf, zes jaar geleden, misschien wordt het tijd die eens uit te werken. Dat kon wel eens erg vermakelijk zijn. Vandaag alvast een blog uit de oude doos. Terug naar 20 maart 2009...

************************************************

Aangezien er nieuwsgierige aagjes zijn die graag op de hoogte blijven van mijn dagelijkse vakantiebeslommeringen zal ik proberen mijn blogje trouw bij te werken. Let vooral niet op de typfouten, Arabische toetsenborden zitten iets anders in elkaar dan de standaard qwerty toetsenborden. Blind lukt aardig maar het is nog even wennen.
De reis hier naar toe ging vlekkeloos. Prachtig helder weer tot we boven Marokko kwamen; de lucht werd steeds grauwer en donkerder. Boven Marrakech was het weer filevliegen, maar na een paar rondjes konden we landen.
Zon en regen tegelijk dus het was een landing onder begeleiding van een regenboog. Dat geeft hoop als je in een Boeing 737-800 zit. Die schijnen wel eens problemen te hebben met de hoogtemeter.
Na de bureaucratische rompslomp met formulieren en stempels kon het gevecht met de taxichauffeur beginnen. 15 euro voor een ritje van hooguit 4 km naar mijn hotel. Ik dacht het niet!!! Ter vergelijking: voor 2 à 3 euro brengen ze je vanuit het centrum naar de supermarkt aan de rand van de stad en dat is 6 km.
Eindeloze discussie. Het officiële tarief is 3 euro, maar dat doet geen enkele taxichauffeur. Ik was bereid 10 te betalen. Dat ging niet, 10 euro was het tarief naar Jemaa el Fna. Toen werd ik echt link. Jemaa is namelijk verder dan mijn hotel vanaf het vliegveld gezien. Kaart erbij, hij bleef volhouden, Jemaa was dichterbij. Dus ik zeg: ‘breng me dan maar naar Jemaa, dan loop ik wel een stukje terug.’ Nee, dat ging hij niet doen. Of voor 13 euro naar het hotel (hij was gezakt met de prijs) of niet. Nou, dan niet dus. Ben uiteindelijk door een andere taxi meegenomen voor 10 euro.

In het hotel waren alle mannetjes weer even aardig en behulpzaam als alle voorgaande jaren; het voelt echt weer als thuiskomen. Spullen in de kamer gemikt, opgefrist en op naar het plein. Eerst naar 'mijn' internetcafé, waar zolang als ik hier kom dezelfde jongen werkt. [note 06-11-2011: in sept10 bleek het internetcafé niet meer te bestaan]. Daarna op naar Toubkal voor mijn eerste tajine van deze week. Onderweg kwam ik eerst nog een paar oude bekenden tegen…

Een stad met ongeveer één miljoen inwoners en duizenden toeristen en toch… kom ik meteen Mustapha tegen. Voor degenen die de Bridget Jones goes Fatal Attraction verhalen kennen: hij was erbij tijdens de doldwaze trip naar Agadir. Toen hij nog in Stockholm woonde bleek hij altijd in precies dezelfde periode in Marrakech te zijn als ik. Op de een of andere manier komen we elkaar altijd weer tegen zonder dat we contact houden als ik in Nederland ben. Erg grappig.
Feest der herkenning dus. Alhoewel hij was in djellaba, de officiële gidsenkledij, zo kende ik hem nog niet. Hij woont sinds 1,5 jaar weer in Marrakech en is tegenwoordig aan het werk als gids. Na de ‘hoe gaat het’-uitwisseling was het eerste wat hij zei: 'he sits there'. 'Ja maar die wil ik helemaal niet zien want blabla'. Dat was tegen dovemansoren gezegd, dat was helemaal niet goed, vrede moest er zijn. Hij was al onderweg naar Jurk die op het terrasje erachter zat. Volgens vredesduif Mustapha moesten we elkaar in ieder geval even begroeten. Aan zijn gezicht te zien zag Jurk dit ook niet zo zitten toen hij ons aan zag komen, maar we hebben braaf handjes geschud en de 'hoe gaat het'-beleefdheden uitgewisseld. Wat mij betreft was het weer meer dan genoeg Jurk voor het hele jaar, maar waarschijnlijk kom ik hem nog wel weer tegen in dit grote dorp. Het zij zo.

Vervolgens lekker gegeten bij Toubkal en vroeg mijn bedje in gedoken. Vandaag geen regen maar echt Marrakech-weer: stralende zon en behoorlijk warm. Ik ga zo eerst maar eens een potje muntthee doen bij Toubkal, mijn stamkroeg!
Wordt vervolgd.

Mooie tekst van Kahlil Gibran

De 'dagtekst' van Kahlil Gibran in 'Van Dag tot Dag' is mooi vandaag...

3 november

Hoe graag zou ik willen dat de mens het instinct van de vogel had en dat de storm 's mensen vleugels brak. Want de mens neigt naar angst en lafheid, en als hij de storm voelt opsteken, kruipt hij in de spleten en holen van de aarde en verbergt zich.
Ja, de vogels bezitten een eergevoel en een moed die de mens niet heeft... de mens leeft in de schaduw van wetten en gewoonten die hij voor zichzelf maakte en vormde, maar de vogels leven naar dezelfde vrije eeuwige wet die de aarde zijn machtige baan om de zon doet beschrijven.
Als je in je eigen woorden gelooft, zou je de beschaving en haar corrupte wetten en tradities moeten verlaten en als de vogels moeten leven op een plek die niets anders kent dan de prachtige wet van hemel en aarde.
Geloven is iets heel moois, maar het in toepassing brengen is een bewijs van sterkte. Velen zijn er die spreken als het gebulder van de zee, maar hun leven is ondiep en stilstaand als rottende moerassen. Velen zijn er die hun hoofd uitheffen boven de toppen der bergen, maar hun geest blijft slapen in de duisternis van de holen.
[Wat het hart verborgen houdt, De Storm]

Tijd voor nieuwe verhalen

Anouk heeft voor iedere stemming, ieder gevoel, wel een mooi nummer gemaakt. Paulo Coelho heeft dat met al zijn geschreven woorden ook gedaan. Fijn dat er mensen zijn die die gave hebben!
Het afgelopen jaar en zeker ook de afgelopen weken heb ik afscheid genomen van oude verhalen op alle fronten, loslaten is 'my middle name' geworden. Letterlijk en figuurlijk de bezem erdoor. Ruimte creëren. Sommige verhalen gaan in een doosje, te dierbaar om helemaal weg te doen, een stuk of 2, 3 zink ik af in de IJssel met heel veel bakstenen zodat ze vooral nooit meer boven water komen. En dan is er ook nog de letterlijke bezem, de Kringloop is blij met mij, de kliko ook.

Het is tijd voor nieuwe verhalen... Hoe onrustig ik soms ook van het idee word, het is de enige weg... met als graadmeter 'Word ik hier gelukkig van?'.

[uit: 'De Zahir' - Paulo Coelho]
'Wanneer we afscheid nemen van onze oude verhalen en op die manier ruimte creëren, moeten we zien te voorkomen dat we onszelf met een gevoel van leegte opzadelen.
Daarom moeten we die ruimte snel - al is het maar provisorisch - opvullen.'
'Hoe?'
'Met verhalen die anders zijn, door dingen te doen waar we ons niet aan durven wagen of die we niet willen.
Op die manier veranderen we.
Op die manier groeit de liefde.
En wanneer de liefde groeit,
groeien wij mee.'

A movie in my mind...

Terwijl ik de as van de Cobb van gisteravond in de kliko mik start de cd-speler binnen keihard ‘Bloed, zweet en tranen’ in. Dat is geen goede combi. De sluizen gaan open terwijl een van de hartverscheurendste films uit mijn geheugen opstart. Het is weer 19 juni 2010, Nederland voetbalt tegen Japan, prinses Victoria van Zweden gaat trouwen. Maar wij staan in de regen op de parkeerplaats van begraafplaats Engelmanskamp samen met William… in een asbus. Confronterend, bijna 8 weken na zijn overlijden, grote, stevige vent en alles wat er overblijft past in zo’n bus.

Zussie heeft de bus stevig vastgeklemd. Het klopt gewoon niet, 36 jaar en weduwe. Nooit vergeet ik dat beeld en de woorden ‘ik ga nog even met Willy aan de wandel’. Het was een mooie, korte bijeenkomst met alleen de naaste familie. Een groot contrast met de crematieplechtigheid, megadruk, één grote roes met misschien wel 800 mensen, iedereen was de tel kwijt. Dit was het definitieve afscheid, zussie en Brian zitten op de knieën en zetten samen hun maatje en papa in het kleine graf. Ook dit klopt van geen kant, 9 jaar en papa kwijt, maar het is de harde realiteit.

Inmiddels is 26 april 2010 alweer 1,5 jaar geleden, maar soms draaien de filmpjes van toen ongevraagd en vaak op ongelegen momenten toch weer door mijn hoofd.

Met iedereen gaat het gelukkig weer goed. Zussie heeft weer een fijne, lieve vriend die ook een maatje voor Brian is. En wat iedereen daar ook van mag vinden (veel mensen vinden van alles maar spreken dat uiteraard niet uit) ik ben apetrots op mijn kleine zussie en mijn lieve neefje. Ze hebben het toch maar mooi gerooid met zijn tweeën. Beresterk!

So many roads to choose...

Onrust van hier tot Tokyo... morgen is het 1 november en begint het blote-voeten-leven echt! So many roads to choose... Ik kan mijn gevoel niet beter verwoorden dan Paul Williams en Roger Nichols in dit liedje van de Carpenters hebben gedaan.



We've only just begun to live,
white lace and promises
a kiss for luck and we're on our way.
And yes, we've just begun.

Before the rising sun we fly,
so many roads to choose
we start our walking and learn to run.
And yes, we've just begun.

Sharing horizons that are new to us,
watching the signs along the way,
talking it over just the two of us,
working together day to day
together.

And when the evening comes we smile,
so much of life ahead.
We'll find a place where there's room to grow,
and yes, we've just begun.

De doden zijn niet dood (Birago Diop)

Zij die dood zijn zijn nooit vertrokken:
Zij zijn in de schaduw die zich verdicht.
De doden zijn niet in de aarde:
Zij zijn in de boom die ritselt,
Zij zijn in het bos dat kreunt,
Zij zijn in het water dat stroomt,
Zij zijn in het water dat stilstaat,
Zij zijn in de hut, zij zijn in de menigte:
De doden zijn niet dood.

Birago Diop (Gambia)

Ik had hem zelf kunnen schrijven...

...dus copy paste publish!

Taurus Oct 26 2011

You have hoped for something. You have even wished for something. You have dared to dream about a special fantasy of yours. It seems almost unattainable, but in the quiet of your room, without telling anyone else, you imagine that a certain kind of good fortune is shining on you and bringing you your heart's desire. And while you may not immediately win the lottery or attain any other dramatic windfall of that kind, you will notice a significant boost in your "luck." If you give it time, though, and you feed that luck with good energy, you will see its power increase in your life.

Copyright (c) DailyHoroscope. Download it now -- http://bit.ly/DHmobile

Kleine blije momenten

Wakker worden met het gevoel alsof je een liter whisky achterover hebt geslagen en de gemiste intercitytrein drie keer over je heen is gereden. Zwaar geslapen dus en beroerd wakker geworden.
En dan doe je de voordeur open en zit het liefste buurjongetje van de wereld bijna in de deur op je te wachten. Een klein blij moment op een donkere dag! Het liefst had ik hem opgepakt en was ik met hem mijn mandje weer ingekropen, maar ja, de plicht roept...

Op blote voeten...

Op 3 dagen na is het een half jaar geleden dat ik in een split second een rigoreus besluit nam. Mijn baan opzeggen zonder enig idee te hebben van wat er daarna zou komen. De dag ervoor, op 26 april, was het een jaar geleden dat mijn zwager volkomen onverwacht overleed. Ondanks het verdriet was ik die dag samen met mijn familie toch volkomen gelukkig, vol energie en helemaal 'in the flow'. De volgende dag zat ik weer achter mijn bureau, een doodnormale woensdag en binnen een uur was de batterij leeg, dat was een rare gewaarwording. Je op een verdrietige dag intens gelukkig voelen en op een doodnormale dag waarvan er velen in een jaar gaan doodongelukkig. Wat een contrast, dat klopte niet! De stekker eruit dus, zonder plan, en wel meteen.

Op 1 juni lonkte de vrijheid. Novartis zat echter omhoog, dus ik bleef nog een paar maanden, wel parttime zodat ik in ieder geval al iets meer tijd had voor de dingen die ik echt wilde doen, fotograferen, koken en domweg genieten. Op 1 augustus zou het vervolgens echt gebeuren, het grote zwarte gat! Maar ja, toen kwam TNT voorbij, te leuk om te laten lopen en ze hadden haast, veel haast. Op 18 juli begon mijn laatste Novartis-vakantie en wat deed ik... ik begon op de 1e maandag van die vakantie in Hoofddorp of all places.

Inmiddels is het ruim 3 maanden later en heb ik nog steeds weinig tijd voor creatieve dingen gehad. En toch had ik geen dag willen missen de afgelopen maanden. Ondanks de lange dagen ga ik iedere dag met veel plezier mijn werk. Dat gevoel had ik al jaren niet meer gehad. Daarnaast heb ik door het vele treinen de sociale kant van Twitter ontdekt. Van een nieuwsvergaarbak veranderde mijn timeline in een sociale chatbox (naar woord trouwens), ook dat had ik niet willen missen. Sterker nog, ik ga het missen, het ontwaken van de TL. Terugkijkend op de afgelopen maanden heeft deze periode mij veel gebracht. Ik ben een stuk wijzer geworden ook al kan ik nog niet zo goed uitleggen hoe, wat, waarom, maar het voelt goed.

Volgende week is het eindelijk zover, 3x is scheepsrecht, ik spring het grote, gapende, zwarte gat in. Ik kon blijven bij TNT, parttime (wat ideaal zou zijn) voor langere tijd, de verleiding was best groot, maar nee, daarom heb ik een half jaar geleden mijn vaste baan niet aan de wilgen gehangen. Ik heb mijn oude schoenen weer weggegooid zonder nieuwe en dans op blote voeten de wijde wereld in. En deze keer ga ik echt even genieten van mijn vrijheid!!! Wat ik ga doen? Ik weet het nog niet precies. Onderstaande afscheidsmail zou ik vandaag weer precies zo schrijven, behalve dat ik nu eerst echt ga genieten van mijn vrijheid. 'Follow the path of your unwritten life', zoals een van de Tweeps het verwoordde. Ik ben er klaar voor!

[14 juli 2011]
Dag collega's,

Ze gaat weg en tijdelijk toch weer niet, het was wat verwarrend, maar vandaag is toch echt mijn laatste werkdag bij Novartis aangebroken. Ruim 4,5 jaar heb ik hier ondanks de soms lastige omstandigheden met heel veel plezier gewerkt, veel geleerd, leuke mensen leren kennen, in de OR meegedraaid, gefotografeerd enz. Maar het is nu echt tijd om andere dingen te gaan doen...

Toen ik eind april mijn ontslag indiende was het antwoord op de vraag wat ga je doen: 'ik weet het nog niet, maar ik wil in ieder geval meer tijd voor creatieve dingen zoals fotografie'. Het was het juiste besluit op het juiste moment. De afgelopen 1,5 maand heb ik mijn extra parttimetijd goed benut, ik heb heel veel gefotografeerd. En het freelancewerk lijkt ineens ook aan te komen vliegen zonder dat ik zelf al actief heb gezocht of heb geroepen dat ik beschikbaar ben. Het plan zonder plan loopt. A.s. maandag ga ik op het hoofdkantoor van TNT Express in Hoofddorp aan de slag als interim secretaresse van de OR voor ondersteuning tijdens de reorganisatie. Ik ben in gesprek met een beeldredactiebureau over freelance beeldredactie- en fotografieklussen en zo heb ik nog wat ijzers in het vuur. Kortom: alles sal reg kom!

De afgelopen tijd is mij regelmatig gevraagd hoe het met de foto's ging, of ik al mooie foto's had gemaakt en meer van dat soort vragen. Voor de liefhebbers heb ik een slideshow op YouTube gemaakt van wat foto's die ik de afgelopen tijd heb gemaakt voor mijn 'begraafplaatsenproject'. Het is nog maar een begin, er moet nog veel gefotografeerd, geschrapt en geschreven worden, maar dit is de eerste aanzet. ( )

Ik ben vandaag bureauloos, dus je zult mij hier en daar wel door het pand zien zwerven om mensen gedag te zeggen. Op kamer 3.69 staat wat lekkers te snoepen dus kom gezellig even langs. Dan kun je meteen kennismaken met mijn opvolgster die het stokje inmiddels heeft overgenomen.

Mocht ik je niet meer zien of spreken, dan wens ik je langs deze weg heel veel geluk en succes bij alles wat er op je pad komt. Als je contact wilt houden, ik ben redelijk actief op de social media dus Google en gij zult (mij) vinden.

Echoes in Kahlil Gibran's woorden

Woorden van Kahlil Gibran, mooi! Pink Floyd's Echoes in andere woorden.

[uit: 'Van dag tot dag' - Kahlil Gibran]

Als je staat aan het begin van je kennen,
sta je aan het begin van je voelen.
Wie alleen kan horen wat het geluid verkondigt,
ziet en hoort eigenlijk niets.

De werkelijkheid van iemand anders
is niet gelegen in wat hij je onthult,
maar in wat hij je niet kan onthullen.
Als je hem dus wilt begrijpen,
luister dan niet naar wat hij zegt,
maar veel meer naar wat hij niet zegt.

Jij en ik blijven vreemdelingen voor het leven,
voor elkaar en voor onszelf
tot op de dag waarop jij spreekt en ik luister
omdat ik meen dat jouw stem mijn eigen stem is
en ik, wanneer ik voor je sta,
meen dat ik mijzelf zie staan voor een spiegel

(Zand en schuim)

Geven en nemen...

Geven en nemen, het is bij mij iets met een ezel en een steen. Dit interessante stukje kwam ik net tegen op internet.

'Nemen is net zo belangrijk als geven. Ze kunnen niet zonder elkaar. Het werkt als de ontvanger iets écht aanneemt en de gever laat weten dat hij het gekregen heeft en wel of niet waardeert. Kortom je staat er beiden bij stil. Pas dan is er een balans die recht doet aan beide bewegingen, geven en nemen.'

Wijze woorden... en nu de praktijk nog...

Leven van 1 euro per dag…

Een paar weken geleden liep ik virtueel tegen een boekje aan met de intrigerende titel 'Leven van 1 euro per dag'. Via Bol.com tikte ik het tweedehands op de kop voor 2 euro + de Bol-verzendkosten en, wat een verrassing, de verkoper deed er gratis ook nog het boekje 'Meer doen met minder' bij. In het kader van mijn zelfverkozen veel-minder-tot-geen-inkomen-tijd die er aan zit te komen vanaf 1 juni, zeer nuttige boekjes. Ik ben al een behoorlijke consuminderaar, maar het kan altijd beter.
'Leven van 1 euro per dag' dat gaat mij niet lukken, ik zie mezelf niet door de supermarkt scharrelen langs 'gratis-proeven-standjes' in het kader van een gratis maaltijd, maar het was wel een ontzettend leuk en inspirerend boek waarin de consumptiemaatschappij op een leuke, niet-belerende manier aan de kaak wordt gesteld. Na een jaar is het leven van 1 euro per dag-project voorbij, maar de schrijfster is voorgoed veranderd én een stuk gelukkiger.

Wat consuminderen betreft, dat heeft niets met gierigheid, verkeerde zuinigheid of vrekkigheid te maken, maar alles met keuzes maken (wat heb je echt nodig? waar word je gelukkig van?) en met beseffen dat genoeg genoeg is. De schrijvers van 'Meer doen met minder' zijn vrij extreme consuminderaars, maar de regel die ze hanteren is wel een interessante. Halveer, halveer nog een keer en nog een keer, net zo vaak tot het pijn doet, dan vermeerder je weer tot het voor jou weer aangenaam is. Dat is het punt waarop je precies genoeg hebt. Je hebt geen hele streep tandpasta nodig zoals in de reclame, een erwtje is genoeg.

De grap is dat veel mensen denken dat ik:
a) heel veel verdien
b) enorm gelukkig word van gadgets en andere luxe-artikelen
c) veel reis
d) ontzettend 'zuunig' ben
(de mensen die a, b en/of c denken, denken dan weer niet d en omgekeerd)

En deels is dat waar:
a) Ik heb qua inkomen absoluut niet te klagen, maar 32 uur werken in een secretaressebaan en in je eentje opdraaien voor alle vaste lasten is niet wat ik versta onder heel veel verdienen.
b) Ik kan inderdaad heel blij worden van mijn fijne smartphone. Maar die gaat vervolgens wel mee tot 'ie óf kapot is óf echt niet meer mee kan komen met de nieuwe techniek.
Én hij levert geld op. In maart zag ik in Londen twee supergave, inspirerende boeken. Loodzwaar en duur. Via het gratis WiFi-netwerk ter plaatse kwam ik er op mijn smartphone achter dat de boeken bij Amazon een stuk goedkoper waren en bovendien nog gratis thuisbezorgd zouden worden. Dat scheelde heel veel euro’s én sjouwwerk. Gadgets en andere tastbare goederen moeten voor mij wel nut hebben, anders hoef ik ze echt niet. En meedoen aan de mallemolen van ieder jaar een beter apparaat… ik heb geen dvd-recorder, maar een videorecorder uit 1994, doet het nog prima!
c) Wat het reizen betreft, dat doe ik niet extreem veel en als ik het doe is het meestal erg low budget. Slapen in hostel (veel gezelliger dan een hotel als je alleen reist en heel veel goedkoper dan die asociaal dure eenpersoonskamers/bezemkasten in een hotel), eten en drinken halen bij de lokale supermarkt en in het hostel koken en eten of buiten picknicken enz. Het bespaart vele euro’s en nog veel belangrijker: het is véél leuker en gezelliger dan opgeprikt alleen in een restaurant zitten of fastfood naar binnen proppen bij de Mac.
d) En 'zuunig', nou ja, als iemand het zo wil noemen, prima, zolang ze daar geen gierig mee bedoelen, want dat is toch echt iets heel anders. Door op de kleintjes te letten en mijn geld niet onnodig uit te geven, heb ik wel mooi een paar fijne camera’s en lenzen kunnen kopen, de Basisopleiding van de Fotoacademie in Amsterdam kunnen doen, veel reisjes naar Marrakech kunnen maken en durf ik het ook aan mijn baan op te zeggen om uit te vogelen of ik uiteindelijk een deel van mijn inkomen uit mijn passie kan halen…

En los van alle voordelen die het consuminderen mij oplevert, het is ook nog eens goed voor onze aardbol die al veel te veel uitgeput is door de dolgedraaide consumptiemaatschappij waarin krimpen hetzelfde is als vloeken en alleen meer, meer en groter lijkt te tellen.