Gisteravond heb ik er weer één getrokken, een dikke, vette streep, een lijn, een grens. Tot hier niet verder, klaar, grens bereikt en toch... ik ga er weer over heen, ongetwijfeld. Of beter (?) gezegd, ik ben er al weer overheen, onderweg naar een nieuwe streep...
De ene streep is de andere niet. Je hebt makkelijke, gewoon klaar, streep eronder en doorgaan met leven. Je hebt lastige, maar het lukt wel. En je hebt van die ongrijpbare, bijna onzichtbare glibberstrepen. Je trekt een streep, maar op de een of andere manier blijf je strepen trekken. Steeds een stukje verder...
Toon Tellegen schreef er een mooi gedicht over...
Een streep
Ik trok een streep
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.
Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.
De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.
[Toon Tellegen]
