I have no patience for anyone who does not deserve my patience...

“I no longer have patience for certain things, not because I’ve become arrogant, but simply because I reached a point in my life where I do not want to waste more time with what displeases me or hurts me. I have no patience for cynicism, excessive criticism and demands of any nature. I lost the will to please those who do not like me, to love those who do not love me and to smile at those who do not want to smile at me. I no longer spend a single minute on those who lie or want to manipulate. I decided not to coexist anymore with pretense, hypocrisy, dishonesty and cheap praise. I do not tolerate selective erudition nor academic arrogance. I do not adjust either to popular gossiping. I hate conflict and comparisons. I believe in a world of opposites and that’s why I avoid people with rigid and inflexible personalities. In friendship I dislike the lack of loyalty and betrayal. I do not get along with those who do not know how to give a compliment or a word of encouragement. Exaggerations bore me and I have difficulty accepting those who do not like animals. And on top of everything I have no patience for anyone who does not deserve my patience.”

[written by José Micard Teixeira]

Streep... Punt!

Soms is een streep ergens onder zetten niet genoeg... 

maar een streep eronder... 

mét een dikke, vette punt erachter... 

dat moet genoeg zijn...

Streep

Punt

Voorwaarts!

**************************************

Ogenblik

Hij begreep één belangrijk iets:

beslissingen zijn niet meer dan het begin.

Wanneer je er één neemt,

duik je in feite in een machtige stroom,

die je meevoert naar een plek waarvan

je op het moment van de beslissing niet eens had durven dromen

[uit: 'De Alchemist' - Paulo Coelho]

Bloedbandglibberstrepen...

In februari trok ik strepen . Het kostte wat moeite maar het is gelukt, zélfs de beruchte glibberstreep is gezet.
Maar wat doe je met bloedbandglibberstrepen? Die zijn nog lastiger... Je deelt je DNA, je deelt je verleden. En soms, heel uitzonderlijk soms, deel je immens verdriet. En juist in die kwetsbaarheid kom je heel dicht bij elkaar, in de duisterste tijden ontstaan mooie gesprekken. Soms letterlijk in het duister van de nacht, urenlange gesprekken met veel tranen en veel lachen.

Noem me naïef, dwaas enz., maar ik geloof in de groei en verdieping van relaties door pijn, verdriet, intimiteit, juist wanneer je op je allerkwetsbaarst bent. Het kan ook fout gaan, de wegen kunnen scheiden, maar ook dat is emotie en kwetsbaarheid.
Bij de bloedband, daar werkt het zo dus niet... het blijft een ingewikkelde, niet zelf gekozen relatie. Na een jaar vol emotie, delen, prachtige gesprekken, intimiteit enz. is het inmiddels alweer 1,5 jaar oppervlakkige business as usual. De treinen denderen over compleet verschillende sporen en heel af en toe scheren de locomotieven oppervlakkig langs elkaar heen. En daar blijft het bij.

Vandaag trek ik weer een vette streep. Ik accepteer dat het is wat het is en kies voor mezelf! Beter laat dan nooit...

De andere kant van de streep...

In februari was ik druk bezig met het trekken van een streep, iedere dag opnieuw. Het heeft nog een paar weken geduurd, maar het is gelukt... de beruchte, ongrijpbare glibberstreep is getrokken... definitief!

En nu sta ik dus al een paar weken aan de andere kant van de streep, soort van ondoordringbaar, vlijmscherp en loeistrak, zo stevig is hij wel, maar hoe ga je daar nu weer mee om?

Het is echt waar, woorden kunnen teruggenomen worden, 'sorry' dat kan ook, maar het gevoel dat iemand je geeft als de woorden uitgesproken worden, dat verdwijnt nooit. Ook niet als de streep getrokken is...

Die verdomde glibberstreep...

Begin dit jaar heb ik een paar afspraken met mezelf gemaakt. Een van die afspraken is geen energie steken in mensen die alleen maar energie kosten, die geen energie in mij steken enz. Iedereen kent ze wel. Keer op keer ga je door en denk je 'dit was echt de laatste keer'.

En toch... ik ben al weken een vette streep aan het trekken, maar het is die rottige, beruchte glibberstreep. Het lukt maar niet... don't ask why... ergens ben ik een point of no return voorbij gegaan en ik heb het gewoon gemist, of genegeerd, dat kan natuurlijk ook.

En nu... strepen trekken dus en er iedere dag opnieuw overheen gaan en weer een nieuwe streep trekken.

Maar het gaat lukken... ooit... en dan staat er een dikke, vette echte streep die met geen mogelijkheid te overschrijden is, door niemand!

Strepen...

Gisteravond heb ik er weer één getrokken, een dikke, vette streep, een lijn, een grens. Tot hier niet verder, klaar, grens bereikt en toch... ik ga er weer over heen, ongetwijfeld. Of beter (?) gezegd, ik ben er al weer overheen, onderweg naar een nieuwe streep...

De ene streep is de andere niet. Je hebt makkelijke, gewoon klaar, streep eronder en doorgaan met leven. Je hebt lastige, maar het lukt wel. En je hebt van die ongrijpbare, bijna onzichtbare glibberstrepen. Je trekt een streep, maar op de een of andere manier blijf je strepen trekken. Steeds een stukje verder...
Toon Tellegen schreef er een mooi gedicht over...

Een streep

Ik trok een streep
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.

Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.

[Toon Tellegen]