Me, myself and I...

En zo is het... beslissingen nemen... knoppen omzetten... accepteren en loslaten... overbodige ballast afschudden... ik doe de afgelopen jaren niet anders lijkt het.
Na een lange aanloop zette ik een paar jaar geleden vrij rigoreus iets in gang... alle zekerheden gingen overboord door m'n baan én inkomen op te zeggen... Het was het beste besluit dat ik ooit genomen heb met als basis een heilig vertrouwen dat alles reg sal kom als je je hart volgt. Af en toe donder(de) ik weer in een oude valkuil, maar de ingeslagen weg wordt steeds weer opgepakt...

Als iemand die je bijna dagelijks ziet, ineens out of the blue zegt: "jeeee, wat zie jij er goed uit!" en de weegschaal bijna als vanzelf naar beneden gaat bijstellen, zonder dat je daar meer moeite voor moet doen, dan weet je dat het goed is... de weg is weer gevonden...
Geen idee wat de toekomst brengt, maar ik heb er zin in...

***********************************************

Ogenblik

Hij begreep één belangrijk iets:

beslissingen zijn niet meer dan het begin.

Wanneer je er één neemt,

duik je in feite in een machtige stroom,

die je meevoert naar een plek waarvan

je op het moment van de beslissing niet eens had durven dromen

[uit: 'De Alchemist' - Paulo Coelho]

Ontmollen!

De wintermist trekt op... 

Het ondergrondse wintergebroed ontwaakt... 

De isolatie verdwijnt...

De energie borrelt... 

Ontketenen! 

Ontmollen! 

Op repeat...

Bezemen, bezemen, bezemen... 

Oude jassen die niet meer passen... 

Vasthouden is geen optie... 

Stilstaand water gaat stinken... 

**************************************************

"Je moet de Weg naar Santiago steeds overdoen,

onnodige bagage weggooien,

alleen datgene overhouden waar je geen dag buiten kunt.

Zorgen dat de liefdesenergie vrij kan stromen,

van buiten naar binnen, van binnen naar buiten..."

"Wanneer we afscheid nemen van onze

oude verhalen en op die manier ruimte creëren,

moeten we zien te voorkomen dat

we onszelf met een gevoel van leegte opzadelen.

Daarom moeten we die ruimte snel

- al is het maar provisorisch - opvullen

Hoe?

Met verhalen die anders zijn,

door dingen te doen waar we ons niet

aan durven wagen of die we niet willen.

Op die manier veranderen we.

Op die manier groeit de liefde.

En wanneer de liefde groeit,

groeien wij mee..."

[uit: De Zahir - Paulo Coelho] 

13x ik...

De afgelopen 2 jaar kwam onderstaande tekst van Kahlil Gibran een paar keer voorbij... bezemen, bezemen en nog eens bezemen. Mooie woorden, maar zo loos als het maar kan als je er niets mee doet.
Ik maakte net een virtuele wandeling door mijn AVA's en profielfoto's op Facebook... en... het werkt... bezemen...!!!
Van linksboven op een kutdag in juni 2010, via augustus 2012 met de klok mee naar een paar weken geleden in het midden...
Ik bezem door...

*********************

'Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.'

[uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran]

BAM!

Uit de categorie #mooimooimooi en 'BAM! die komt aan...' Niets aan toe te voegen...

Uitgummen...

Spijt... dat is een woord dat niet in mijn woordenboek voorkomt.
Soms weet ik dat ik het anders zou doen als ik iets over zou mogen doen, maar spijt... never... dat ken ik niet...
Op het moment dat ik een keuze maak, iets doe, dan past dat bij mij op dat moment... ook al denk ik er later anders over...
Ouder, wijzer, inzichten, andere insteek... Groei heet dat...
Stilstaand water gaat stinken!

Geen spijt dus... tot de afgelopen weken... het zijn maar een paar minuten... en ze zingen al weken in mijn hoofd rond... ik wil ze kwijt... wissen... uitgummen... voor altijd kwijt...
Waarom? Geen idee? Was het erg? Nee... Het zou moeten vallen in de categorie als ik het over kon doen, dan deed ik het anders... of misschien helemaal niet...
Maar iets in mij denkt daar heel anders over... hardnekkig komt het terug en vliegt het me aan.

En heel langzaam lijkt dan ineens het mysterie zich te ontrafelen.
Het is niet van mij... ik heb het gekregen... op een moment dat ik als een spons maximaal open stond. Kwetsbaar en ontvankelijk...
Ik heb geen idee wat het is, maar ik wil het niet meer hebben...

Vaarwel... wat het ook is... uitgummen hoeft niet meer...

Vertrekken is opnieuw binnenkomen...

Soms zit het mee, soms zit het tegen en soms voel je je ontzettend k*t... Iedereen kent het wel... Knopen doorhakken, strepen zetten, loslaten... het is niet altijd even makkelijk... maar het moet wel!

Het is de enige manier om zelf vrij te zijn... vertrekken is opnieuw binnenkomen...

**************************************

Geluk is soms een zegening

- maar over het algemeen is het een verovering.

Het magische moment van de dag helpt ons te veranderen,

stuurt ons erop uit om onze dromen te verwezenlijken.

We zullen lijden,

moeilijke ogenblikken doormaken,

met vele teleurstellingen geconfronteerd worden

- maar alles is voorbijgaand en laat geen sporen na.

In de toekomst kunnen we achterom kijken,

trots en met ongeloof in eigen kunnen.

[Uit: Aan de oever van de Piedra huilde ik - Paulo Coelho]

Wankel evenwicht...

De neverending zoektocht naar balans... wankel evenwicht vinden... koorddansen... Kahlil Gibran heeft het mooi verwoord... het lijkt zo simpel...

**************************************************

Je rede en je hartstocht zijn je ziel als roer en zeilen.
Wanneer je zeilen scheuren of je roer breekt, kun je alleen nog meedrijven of slingeren en ronddobberen op volle zee.
Want de rede alleen is een kracht die afremt. En hartstocht zonder tegenwicht is als een vlam die zichzelf verteert.
Maar als de rede opstijgt tot de hoogten van de hartstocht, klinkt een melodie op in je ziel.
En als de hartstocht wordt geleid door de rede, zal zij telkens weer herleven en als een feniks herrijzen uit de as.
Laat verstand en begeerte twee welkome gasten zijn in jouw huis.
En de ene gast onthaal je net als de andere, want zorg je beter voor de een dan voor de ander, dan zul je de liefde en het vertrouwen van beide verliezen.

[uit: De Profeet - Kahlil Gibran]

Overhandig je hart...

 

Vriendschap... het is er in verschillende soorten, maten en gradaties. Échte vriendschap is dun gezaaid, maar dat is voor mij in ieder geval de belangrijkste vorm. Blind vertrouwen, puur, wederzijds, gelijkwaardig, onvoorwaardelijk, nooit vanzelfsprekend, samen lachen én huilen, alles kunnen zeggen, alles kunnen delen, respect, geen maskers, enz. Soms for a lifetime, soms kort, intens en krachtig.

Claudia de Breij heeft er een prachtig nummer over gemaakt, Kahlil Gibran schreef een prachtige tekst... Dit is vriendschap voor mij...

***************************

Je vriend is het veld waarin jij zaait met liefde en waarvan je oogst met dankbaarheid.
Hij is je voedsel en je thuis.
Want hij stilt jouw honger en biedt je rust.

Zo vrijuit als je vriend spreekt, zo onbevreesd kun jij hem tegenspreken of het onvoorwaardelijk met hem eens zijn.
En als hij zwijgt, luistert jouw hart naar het zijne.
Want in vriendschap worden alle gedachten en alle wensen en verwachtingen geboren en gedeeld in een sprakeloze vreugde.

Bij het afscheid van een vriend is geen verdriet.
Want dat wat jou in hem het naast staat, wordt duidelijker in zijn afwezigheid.
Zoals de beklimmer van de berg de berg pas ziet vanaf de vlakte.
En vriendschap heeft geen ander doel dan het verdiepen van de geest.
Want liefde verlangt slechts haar eigen mysterie te ontsluiten en als zij meer verlangt, blijven haar netten leeg.
Geef dan je vriend het beste van jezelf.
Toon hem je diepste dalen, maar ook je hoogste toppen.

Bezoek je vriend niet om tijd te doden.
Bezoek hem om de uren te doorleven.
Want hij vervult je behoeften, maar vult je leegte niet.
En plezier en gedeelde vreugde maken de vriendschap zoet.
Want deze kleine dingen zijn een verkwikking en als dauw in de ochtend van het leven.

[uit: De Profeet - Kahlil Gibran]

Mijn 2012 in iets meer dan 40 woorden...

* blote voeten * loslaten * inzichten * nieuwe vrienden * Pippi * Peter Pan * Twitter * Loenatik * Beeldbalie * I am what I am * oude valkuilen * opstaan * leren * klein geluk * afscheid * Bob * terrornijn * leuke projecten * Whatsapp * tweetuppen * koken * nog meer schepen verbranden * intens voelen * Echoes * accepteren * rust * Reiki * schaterlachen * genieten * strepen trekken *

De allermooiste vrucht...

 

 

Bezemen!

Loslaten!

Ruimte!

Rust!

Genieten!

Dankbaar!

Inspiratie!

Flow!

Leven!

 

Een paar weken actief knopen doorhakken, bezemen en strepen trekken... het werpt zijn vruchten af...

 

Ik pluk de dag! Dat is de allermooiste vrucht die afgeworpen wordt!

Bloedbandglibberstrepen...

In februari trok ik strepen . Het kostte wat moeite maar het is gelukt, zélfs de beruchte glibberstreep is gezet.
Maar wat doe je met bloedbandglibberstrepen? Die zijn nog lastiger... Je deelt je DNA, je deelt je verleden. En soms, heel uitzonderlijk soms, deel je immens verdriet. En juist in die kwetsbaarheid kom je heel dicht bij elkaar, in de duisterste tijden ontstaan mooie gesprekken. Soms letterlijk in het duister van de nacht, urenlange gesprekken met veel tranen en veel lachen.

Noem me naïef, dwaas enz., maar ik geloof in de groei en verdieping van relaties door pijn, verdriet, intimiteit, juist wanneer je op je allerkwetsbaarst bent. Het kan ook fout gaan, de wegen kunnen scheiden, maar ook dat is emotie en kwetsbaarheid.
Bij de bloedband, daar werkt het zo dus niet... het blijft een ingewikkelde, niet zelf gekozen relatie. Na een jaar vol emotie, delen, prachtige gesprekken, intimiteit enz. is het inmiddels alweer 1,5 jaar oppervlakkige business as usual. De treinen denderen over compleet verschillende sporen en heel af en toe scheren de locomotieven oppervlakkig langs elkaar heen. En daar blijft het bij.

Vandaag trek ik weer een vette streep. Ik accepteer dat het is wat het is en kies voor mezelf! Beter laat dan nooit...

On a bed of spider web...

Memory comes when memory's old

I am never the first to know

Following the stream up North

Where do people like us float

There is room in my lap

For bruises, asses, hand claps

I will never disappear

For forever I'll be there

Whispering

Morning, keep the streets empty for me

I'm laying down eating snow

My fur is hot, my tongue is cold

On a bed of spider web

I think of how to change myself

A lot of hope in a one man tent

There's no room for innocence

So take me home before the storm

Velvet mites will keep us warm

Whispering

Morning, keep the streets empty for me

Uncover our heads and reveal our souls

We were hung right before we were born

De andere kant van de streep...

In februari was ik druk bezig met het trekken van een streep, iedere dag opnieuw. Het heeft nog een paar weken geduurd, maar het is gelukt... de beruchte, ongrijpbare glibberstreep is getrokken... definitief!

En nu sta ik dus al een paar weken aan de andere kant van de streep, soort van ondoordringbaar, vlijmscherp en loeistrak, zo stevig is hij wel, maar hoe ga je daar nu weer mee om?

Het is echt waar, woorden kunnen teruggenomen worden, 'sorry' dat kan ook, maar het gevoel dat iemand je geeft als de woorden uitgesproken worden, dat verdwijnt nooit. Ook niet als de streep getrokken is...

Nergens anders dan hier...

I won't run

I won't hide

I only want to live

To live my life

Afgesneden...

Uit een van de allermooiste gedichten...

Zoveel soorten van verdriet,

ik noem ze niet.

Maar één, het afstand doen en scheiden.

En niet het snijden doet zo'n pijn,

maar het afgesneden zijn.

[uit: 'Sotto voce' - M. Vasalis]

Geketend in mijn bolletje...

Gevangen in je zorgen, hersenspinsels, 'wat als-gedachten', 'wat-vindt-gedachten' enz. Wie heeft er geen last van? Als hier kampioenschappen voor zouden worden gehouden, dan zou het een zware strijd worden met heel veel deelnemers.

De afgelopen maanden is het mij ondanks alle zorgeloze vrijheid op blote voeten in ieder geval niet gelukt te voorkomen dat mijn hoofd af en toe met mijn gedachten op de loop ging. Je ervan bewust zijn en de mallemolen op tijd stil zetten is natuurlijk al winst, maar wat zou het toch fijn zijn als die mallemolen gewoon never nooit meer aan zou gaan...

Ik ben een fan van Kahlil Gibran en mooie teksten, dat zal inmiddels wel zijn opgevallen, en ook over deze mallemolen heeft hij weer mooie woorden geschreven.

Vrij zijn in mijn eigen bolletje... dat moet toch te doen zijn...

***************************************************

Je dagen hoeven niet zonder zorgen te zijn en je nachten niet zonder behoeften en verdriet om echt vrij te zijn.
En juist door boven deze lasten uit te komen, zul je vrij zijn en zonder ketenen.
...
Wat je wenst en wat je vreest, wat je tegenstaat en wat je koestert, wat je nastreeft of ontvlucht, alles houdt elkaar in een voortdurende omhelzing staande.
Dat alles klampt zich aan elkaar vast in jou, als licht en schaduw.
En wanneer de schaduw vervaagt tot niets, wordt het licht, dat blijft,
zelf de schaduw van een ander licht.
En wanneer jouw vrijheid de ketenen verbreekt, wordt ze zelf de keten van een grotere vrijheid.

[uit: De Profeet - Kahlil Gibran]

De cirkel is rond...

Via Woman, de Editors, Bliss, nog meer Anouk en nog veel meer wijsjes, strepen trekkend gewoon weer terug bij............. Womaaannnnnn, mijn wijsje van het najaar van 2011! De cirkel is rond! Joehoe!!! Die gaat weer vaak voorbij komen :o)))

Die verdomde glibberstreep...

Begin dit jaar heb ik een paar afspraken met mezelf gemaakt. Een van die afspraken is geen energie steken in mensen die alleen maar energie kosten, die geen energie in mij steken enz. Iedereen kent ze wel. Keer op keer ga je door en denk je 'dit was echt de laatste keer'.

En toch... ik ben al weken een vette streep aan het trekken, maar het is die rottige, beruchte glibberstreep. Het lukt maar niet... don't ask why... ergens ben ik een point of no return voorbij gegaan en ik heb het gewoon gemist, of genegeerd, dat kan natuurlijk ook.

En nu... strepen trekken dus en er iedere dag opnieuw overheen gaan en weer een nieuwe streep trekken.

Maar het gaat lukken... ooit... en dan staat er een dikke, vette echte streep die met geen mogelijkheid te overschrijden is, door niemand!

Strepen...

Gisteravond heb ik er weer één getrokken, een dikke, vette streep, een lijn, een grens. Tot hier niet verder, klaar, grens bereikt en toch... ik ga er weer over heen, ongetwijfeld. Of beter (?) gezegd, ik ben er al weer overheen, onderweg naar een nieuwe streep...

De ene streep is de andere niet. Je hebt makkelijke, gewoon klaar, streep eronder en doorgaan met leven. Je hebt lastige, maar het lukt wel. En je hebt van die ongrijpbare, bijna onzichtbare glibberstrepen. Je trekt een streep, maar op de een of andere manier blijf je strepen trekken. Steeds een stukje verder...
Toon Tellegen schreef er een mooi gedicht over...

Een streep

Ik trok een streep
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.

Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.

[Toon Tellegen]