Ongrijpbaar...

Voelbaar

Bijna tastbaar

En toch...

zo ver weg

en

tegelijk

zo dichtbij

Mis je! X

Dag grote kleine vriend!

Rust zacht lieve Bob!

4 oktober 2001 - 12 september 2012

Oma's ring...

Twee jaar lang lag oma's gebutste ring in een laatje. De steen (of beter gezegd een soort glas) was er uit gevallen en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Een juwelier had ooit al eens verteld dat de ring zo beschadigd was dat er niets meer aan te redden viel, dus, tsja, hoe ga je dat repareren?
Sinds het overlijden van oma in juli 1994 had ik de ring dag en nacht om gehad, het was kaal aan Hendrika's rechterhand de afgelopen twee jaar.

Tot vandaag. Een collega, met dezelfde achternaam als ik, schoof aan aan mijn bureau om wat dingen af te stemmen. Ze zat vol in haar verhaal, maar na een paar woorden hoorde ik helemaal niets meer. Mijn blik was afgedwaald naar haar rechter ringvinger... vrijwel exáct dezelfde ring! Nog nooit eerder had ik zo'n ring gezien, behalve die van mijzelf.
'Hóe kom jij aan die ring?' Geërfd van oma, de oudste kleindochter die naar haar was vernoemd. Exact hetzelfde verhaal als bij mij. Haar opa had de ring gevonden op een akker en aan zijn vrouw gegeven. Mijn opa schijnt hem aan mijn oma te hebben gegeven in de verkerings-/verlovingstijd, maar zeker weten doen we het niet. Kippenvel, ik kreeg het er koud van!
Zo bijzonder om bij een collega met dezelfde achternaam dezelfde ring tegen te komen met ook nog eens dezelfde reden waarom we hem hebben én dragen... en ook nog aan dezelfde vinger.

Ik kon het niet langer aan zien, die kale vinger, dus God zegene de greep... en de secondenlijm. Na 3 pogingen zat de steen weer vast. Sinds een uurtje zit hij weer om mijn vinger en als het aan mij ligt blijft hij daar de rest van mijn leven...

2x Hendrika en 2x Benaldo Pieter Johannes

Het kan wél...

Stiefmoeder, stiefvader, stiefbroertjes, stieffamilie... het zijn woorden met een vaak negatieve lading. Samengestelde gezinnen... het is vaak moeilijk, maar zo kan het dus ook!!!

Onontkoombaar...

Onontkoombaar

wordt het leven afgesneden

als een korenaar die rijp is,

en vaak is ze dat,

maar vaak ook niet.

[Euripides]

Vaarwel...

Johanna Berghorst - Koetsier

9 mei 1943 - 30 mei 2012

Ik denk...

ik denk

als het regent

laat ze niet nat worden

en als het stormt

vat ze geen kou

en ik denk ook

dat dat denken

niet helpt

want je wordt nooit meer

nat noch vat je een kou

want het regent

noch waait ooit

meer voor jou

[Bert Schierbeek]

En toen was het weer maandag...

En toen was het weer maandag... geen gewone maandag waarvan er ongeveer 52 in een jaar passen, maar die ene k*t-maandag eind april waarop mijn telefoon om 23.22 uur ging en alles anders werd. Het is vandaag ook niet de 26e, dat is donderdag pas, dan is het echt 2 jaar geleden..., maar het was op een maandag, deze maandag, dus gevoelsmatig is het vandaag 2 jaar geleden...

Het wás een doodnormale maandag, zo één waarvan er dus 52 in een jaar gaan en het is bizar hoe de doodgewone details van die dag in m'n geheugen gegrift staan terwijl ik overdag niet wist wat er 's avonds ging gebeuren. Een blije, zonnige maandag, op het werk liep het allemaal best lekker met een paar extra vrije dagen rondom Hemelvaartsdag in het vooruitzicht. Ik was lekker op tijd klaar op kantoor, had onderweg naar huis nog effe een extra Wii remote gekocht voor mijn nieuwe Wii activiteit... boksen. Na het eten, heerlijk gemept en uitgeleefd op de Wii, douchen en toen moe maar voldaan op de bank met het laatste kliekje wijn dat nog over was van het weekend.
Tegen 11 uur stond Droomland op Hyves als mijn wijsje voor de nacht, nog 1x luisteren en dan naar bed... dat was het plan.
En toen ging de telefoon om 23.22 uur... Mijn ouders, zag ik op het scherm. Op zo'n moment wéét je gewoon dat er iets heel erg fout is.
Mijn vader aan de lijn... drie woorden... 'William is overleden'... en de wereld stond stil... M'n zusje was weduwe en m'n neefje had geen papa meer...

En daar zit je dan 45 km verderop in je eentje met al je emoties, met een kapotte koplamp en met alcohol in je lijf. Niet echt de ideale situatie om nog naar je familie te gaan rijden. Uiteindelijk ben ik middenin de nacht nog bij een vriendin op de bank beland, maar op dit soort momenten is het goed waardeloos dat je familie niet om de hoek woont, dat weet ik inmiddels...

Door de week ploppen is geen gewoonte, maar vanavond doe ik een klein plopje, gewoon om het leven te vieren. De waan van de dag heeft het al lang weer overgenomen, maar het besef dat het maar zo voorbij kan zijn, dat is er 2 jaar geleden met een flinke mokerslag nog extra in geknald.

One life, no return and no deposit... daar kun je dus maar beter van genieten!

A movie in my mind...

Terwijl ik de as van de Cobb van gisteravond in de kliko mik start de cd-speler binnen keihard ‘Bloed, zweet en tranen’ in. Dat is geen goede combi. De sluizen gaan open terwijl een van de hartverscheurendste films uit mijn geheugen opstart. Het is weer 19 juni 2010, Nederland voetbalt tegen Japan, prinses Victoria van Zweden gaat trouwen. Maar wij staan in de regen op de parkeerplaats van begraafplaats Engelmanskamp samen met William… in een asbus. Confronterend, bijna 8 weken na zijn overlijden, grote, stevige vent en alles wat er overblijft past in zo’n bus.

Zussie heeft de bus stevig vastgeklemd. Het klopt gewoon niet, 36 jaar en weduwe. Nooit vergeet ik dat beeld en de woorden ‘ik ga nog even met Willy aan de wandel’. Het was een mooie, korte bijeenkomst met alleen de naaste familie. Een groot contrast met de crematieplechtigheid, megadruk, één grote roes met misschien wel 800 mensen, iedereen was de tel kwijt. Dit was het definitieve afscheid, zussie en Brian zitten op de knieën en zetten samen hun maatje en papa in het kleine graf. Ook dit klopt van geen kant, 9 jaar en papa kwijt, maar het is de harde realiteit.

Inmiddels is 26 april 2010 alweer 1,5 jaar geleden, maar soms draaien de filmpjes van toen ongevraagd en vaak op ongelegen momenten toch weer door mijn hoofd.

Met iedereen gaat het gelukkig weer goed. Zussie heeft weer een fijne, lieve vriend die ook een maatje voor Brian is. En wat iedereen daar ook van mag vinden (veel mensen vinden van alles maar spreken dat uiteraard niet uit) ik ben apetrots op mijn kleine zussie en mijn lieve neefje. Ze hebben het toch maar mooi gerooid met zijn tweeën. Beresterk!