I have no patience for anyone who does not deserve my patience...

“I no longer have patience for certain things, not because I’ve become arrogant, but simply because I reached a point in my life where I do not want to waste more time with what displeases me or hurts me. I have no patience for cynicism, excessive criticism and demands of any nature. I lost the will to please those who do not like me, to love those who do not love me and to smile at those who do not want to smile at me. I no longer spend a single minute on those who lie or want to manipulate. I decided not to coexist anymore with pretense, hypocrisy, dishonesty and cheap praise. I do not tolerate selective erudition nor academic arrogance. I do not adjust either to popular gossiping. I hate conflict and comparisons. I believe in a world of opposites and that’s why I avoid people with rigid and inflexible personalities. In friendship I dislike the lack of loyalty and betrayal. I do not get along with those who do not know how to give a compliment or a word of encouragement. Exaggerations bore me and I have difficulty accepting those who do not like animals. And on top of everything I have no patience for anyone who does not deserve my patience.”

[written by José Micard Teixeira]

On a bed of spider web...

Memory comes when memory's old

I am never the first to know

Following the stream up North

Where do people like us float

There is room in my lap

For bruises, asses, hand claps

I will never disappear

For forever I'll be there

Whispering

Morning, keep the streets empty for me

I'm laying down eating snow

My fur is hot, my tongue is cold

On a bed of spider web

I think of how to change myself

A lot of hope in a one man tent

There's no room for innocence

So take me home before the storm

Velvet mites will keep us warm

Whispering

Morning, keep the streets empty for me

Uncover our heads and reveal our souls

We were hung right before we were born

De cirkel op blote voeten is rond...

Dat het goed zou komen... daar heb ik geen seconde aan getwijfeld... Maar dat mijn blote-voetenperiode zo goed getimed afgesloten zou worden... daar had ik niet van durven dromen.

Vandaag precies een jaar geleden besloot ik in een split second mijn vaste baan op te zeggen. Waarom...? Dat lees je in deze blog. Wat er daarna zou volgen... ik had echt geen idee... het grote, zwarte en onzekere gat...
De afgelopen maanden, en zeker de afgelopen weken vielen de puzzelstukjes langzaamaan op hun plek.
Sinds een paar weken ben ik voor Beeldbalie aan de slag als beeldredacteur. En uitgerekend gisteren, op 26 april, was de cirkel rond. Mijn eerste inkomsten sinds 1 november werden bijgeschreven op mijn bankrekening en als klap op de vuurpijl kreeg ik aan het eind van de dag te horen dat ik volgende week aan de slag kan in Doetinchem, een leuke parttimebaan bij een mooie organisatie.

26 april is sinds 2010 een dag met een rafelig rouwrandje. Vorig jaar was die dag de directe aanleiding van mijn drastische besluit. En nu, exact een jaar later, is de cirkel rond!

Tijdens een van de sollicitatiegesprekken de afgelopen week kreeg ik de vraag waar ik trots op ben. Nou, hierop dus! Dat ik dwars tegen alle adviezen en meningen in, ondanks alle financiële onzekerheden toch mijn eigen plan heb getrokken en mijn hart heb gevolgd, vol vertrouwen dat dat de enig juiste weg was. Het was zeker niet altijd makkelijk, maar ik ben heel blij dat ik het heb gedaan! Bijna een half jaar op blote voeten... het was mooi, fijn en heel waardevol!

One life, no return, no deposit!

De molen draait ook zonder jou...

Een blog van Seth Godin om in te lijsten! Toen ik mijn blote-voetenperiode aankondigde, kreeg ik naast  veel waarschuwingen, vooral veel 'ooooohs' en 'aaaaahs' in de trant van 'wat goed dat je dat doet' en 'wat goed dat je dat durft' en 'oooh, dat zou ik zoooo graag willen doen'. 

Toen ik eenmaal vol overtuiging in het grote, onzekere zwarte gat was gesprongen, veranderde de toon van veel reacties vrij snel. Goedbedoelde (daar ga ik vanuit) waarschuwingen en opmerkingen dat het moeilijk zou zijn om een nieuwe baan te vinden als ik niet snel weer zou gaan zoeken, dat ik moeilijk weer in een werkritme zou kunnen stappen, gewenning aan niets doen enz enz. Soms lijkt het wel alsof ik een luie profiteur ben in de ogen van anderen. Gelukkig zijn dat soort extreme reacties meer uitzondering dan regel, maar het raakt me wel... helaas. Ik leef al een paar maanden van mijn met heel hard werken verdiende spaargeld en niet van een uitkering. Ik hou mijn eigen broek op, zoals ik dat altijd doe en heb gedaan. 

Blijkbaar is het zo not done en vreemd in onze maatschappij om voor jezelf te kiezen, je even terug te trekken uit de mallemolen van de dagelijkse routines en alles wat zo vanzelfsprekend is om de balans op te maken van waar je staat en waar je naar toe wilt. Terug naar de kern, wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Van tevoren had ik geen plan, behalve dat ik wist hoe lang ik het uit zou kunnen zingen zonder inkomsten en dat ik wilde ervaren wie ik zou zijn als ik een tijdje in totale vrijheid (voor zover dat bestaat) zou leven.

Terugkijkend op de afgelopen maanden wordt deze periode met de dag waardevoller. Voor de buitenwereld heb ik misschien niet zoveel gedaan in de zin van zichtbare resultaten... Ik weet beter! En aangezien het mijn leven is, is dat het enige dat telt. One life, no return, no deposit! Denk daar maar eens over na!

Op blote voeten thuiskomen...

Het is 1 februari en op mijn tablet staat de teller op 92 dagen blote voeten... Wow! Toen ik er aan begon had ik geen flauw idee wat me te wachten stond en dat gevoel bleef en is er eigenlijk nog wel. Zoals al eerder gezegd, het liep totaal anders dan wat ik voor ogen had, maar het heeft me verrijkt en afgeschild, dichterbij mezelf en vooral heel goed luisteren naar mijn gevoel.
Rust, dat is er gekomen. Ik liet gisteren de nieuwe layout van de blog aan mijn allerliefste, beste vriendin zien, 'serene rust' zo omschreef ze de uitstraling. Ik had er niet over nagedacht, maar zo voelt het wel. Ze sloeg de spijker op de kop. Ik hoef niet meer naar Marrakech om me extreem gelukkig te voelen, dat lukt hier ook weer. Mijn huis is weer thuis.

Terugkijkend is dit natuurlijk geen proces van 92 dagen en af is het nooit, maar het voelt wel als een soort afsluiting van een periode waarin de laatste puntjes op de spreekwoordelijke 'i' zijn gezet, de eindsprint van de afgelopen twee jaar. Ongemerkt lijken de afgelopen drie maanden te zijn ingedeeld in een soort blokken.
November was de maand van het herontdekken van 'alles', letterlijk en figuurlijk bezemen, in combinatie met veel rust, terugtrekken, mediteren, wandelen en gewoon stil zijn.
December was vooral gezellig zoals het moet zijn met alle feestdagen en extra feestjes en verder vooral niet nadenken over wat dan ook. Misschien was het wel een variant op 'de kop in het zand steken'...
Januari was de maand van de naakte waarheid en de diepe dalen. Er moesten knopen worden doorgehakt, geen ontkomen meer aan.
En nu is het februari, schijnt de zon en is het de hoogste tijd om de draad van een 'normaal' leven weer echt op te pakken.

Afgelopen vrijdag zag ik, zoals iedere week, de weekendtweets weer voorbijkomen op Twitter. En voor het eerst sinds begin november schoot het door mijn hoofd dat ik me ook weer wilde verheugen op het weekend. Dat vond ik wel een signaal dat ik mijn blotevoetensabbatical nu echt af kon gaan ronden. Ik heb gedaan wat ik moest doen, de knopen zijn doorgehakt, de oude schil is weg, Mrksjia Hulandia is morsdood en verder... moet het boek dus nog geschreven worden.

Mijn 2011 in iets meer dan 50 woorden...

blij * mooi * veranderingen * nieuwe vrienden * afscheid * nieuwe familie * Novartis * TNT * mini-sabbatical * koken * bakken *slappe lach * vrienden * leuke dingen doen * loslaten * treinen * Facebook * Social Media * Wii * fotograferen * begraafplaatsen * Twitter * muziek * draad oppakken * schepen verbranden * fijn * genieten * worsteling * blote voeten * schaterlachen * familie * gezelligheid * wijn * bier * stations * Woman * ontdekken * gelukkig * trap-tunnel-trap rennen * perron slalommen * overstaphulp * blikje * zon * volle maan * Reiki * inspirerend * Taurus

2012 kom maar op!!! Ik heb er zin in!!!

Midwinter op blote voeten...

Het  is Midwinter, Jule, Yule, Joel! De kortste dag, de langste nacht. Het licht komt weer terug... Tijd voor nieuwe dingen!


'Enter the night and you'll find the light,
That will carry you to your dreams.
Enter the night, let your spirit take flight,
In the field of infinite possibilities.'
[bron onbekend]

Trouw op blote voeten...

Al jaren een van mijn favoriete teksten van Paulo Coelho. En nu weer actueler dan ooit...



*******************************************************

Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed,
niet geschoten is altijd mis.
Wat wil de wereld van mij? Dat ik geen risico's neem?
Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom,
en niet de moed heb om 'ja' tegen het leven te zeggen?

Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter
de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen.
Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn,
dan is het op de eerste plaats aan mezelf.

[uit: 'Elf minuten' - Paulo Coelho]

Hoofd en hart...

Mijn hoofd en hart zijn nogal eens in gevecht... herkenbaar waarschijnlijk. Kahlil Gibran heeft een mooie tekst over de perfecte balans geschreven. Het klinkt zo simpel als je het leest...


'Je rede en je hartstocht zijn je ziel als roer en zeilen.
Wanneer je zeilen scheuren of je roer breekt, kun je alleen nog meedrijven of slingeren en ronddobberen op volle zee.
Want de rede alleen is een kracht die afremt. En hartstocht zonder tegenwicht is als een vlam die zichzelf verteert.
Maar als de rede opstijgt tot de hoogten van de hartstocht, klinkt een melodie op in je ziel.
En als de hartstocht wordt geleid door de rede, zal zij telkens weer herleven en als een feniks herrijzen uit haar as.
Laat verstand en begeerte twee welkome gasten zijn in jouw huis.
En de ene gast onthaal je net als de andere, want zorg je beter voor de een dan voor de ander, dan zul je de liefde en het vertrouwen van beide verliezen.'

[uit: 'De Profeet' - Kahlil Gibran]

Bab Doukkala

Vandaag ga ik nog weer even terug naar Marrakech in 2009, het vervolg op de blog van 7 november. En voor de laatste blog uit die serie met je even terugbladeren naar 21 mei 2010 (Iedere avond feest). Maar nu dus terug naar 22 maart 2009...

***************************************************



Hierbij weer een update. De Couchsurf-meeting was geslaagd en erg gezellig. Veel jonge Marokkanen, zélfs 3 Marokkaanse vrouwen, een Amerikaanse, een Portugees-Belgische en ik. Na veel kletsen, thee drinken en een late avondmaaltijd ben ik om een uur of één m'n bedje ingerold. Moe maar voldaan! Het was een verademing Marokkanen te ontmoeten die gewoon leuk en aardig zijn. Heel wat anders dan die zeikerds op straat met hun aanklampgedrag, die zijn echt ronduit onbeschofd, helemaal als je 's avonds laat over straat loopt. Maar ook dat hoort erbij hier. [noot 23nov11: ik was toen overduidelijk iets teveel rotte appels tegengekomen; er zijn echt wel meer aardige Marokkanen :-)]

Vanochtend ben ik na het ontbijt via Bab Doukkala naar Jemaa el Fna gewandeld. Dat is een mooie route, want daar heeft het massatoerisme nog niet toegeslagen. Ook de souk in Doukkala is superdruk, maar de straten zien tot diep in de avond vooral zwart van de lokale bevolking met af en toe een toerist die het aandurft van de standaard route af te wijken.
De souks en straten rondom Jemaa waren al verpest door het toerisme en dat is alleen maar erger geworden. [noot 23nov11: in september 2010 stond er tot mijn grote verbijstering ineens een Kentucky Fried Chicken naast de Koutoubia tegenover Jemaa el Fna... dat dus...]. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel de toerismemarkt hier in een paar jaar tijd is veranderd. Maart was altijd rustig. Het lijkt nu wel hoogseizoen zoals in mei en september. Bij Toubkal moet je in de rij staan voor een tafeltje... Goed voor de bevolking en economie, maar ik hoop echt dat ze het authentieke vasthouden en zich niet teveel aanpassen het westerse toerisme. IJdele hoop waarschijnlijk... Toubkal heeft in het hurktoilethokje inmiddels een gewone wc-pot geplaatst tegenover het hurktoilet. Volle bak en er valt wat te kiezen... Maar het is wel een concessie aan het toerisme.

Maar goed, ik liep dus in het drukbevolkte Bab Doukkala, was net de hoek om uit de Rue Dar el Bacha... hoor ik ineens mijn naam. Kun je het je voorstellen? Ik had echt even zoiets van 'Huh, ben ik dat'? En ja hoor, middenin de mierenhoop van mensen in de souk van Marrakech loop ik Jurk weer tegen het lijf. Echt onvoorstelbaar en tegelijkertijd verbaast het me niet, zo gaat het al zolang als ik hem ken. Blijkbaar loopt er nog steeds een lijntje.
Eigenlijk kan ik hem geen Jurk meer noemen. Hij draagt helemaal geen jurk meer. Heb net aan hem gevraagd hoe dat zit. Het was verplichte dracht voor officiële gidsen, maar die verplichting is afgeschaft. Weer een concessie dus... Ik zie Jurk liever in een jurk. Maar ja, ik denk niet dat hij zich daar iets van aan trekt.


Verder valt er weinig te melden. Ik ga zo lunchen en dan weer lekker plonzen in het zwembad.

Dat dus...

Woman staat al 1,5 maand bovenaan de shortlist, Stronger kwam er een 2,5 week geleden bij... Anouk + Sugababes = Stronger Woman!!!

Eb op blote voeten...

Inmiddels is er 1,5 week verstreken sinds ik de laatste keer de deur uit liep bij TNT in Hoofddorp. Het lijkt lang geleden… Heel langzaamaan komt de rust terug in mijn leven. De stilte daalt neer. Reiki, mediteren, fotograferen, schrijven, lezen, nieuwe muziek ontdekken, wandelen, genieten, koken, opruimen, bezemen (letterlijk & figuurlijk), klein beetje Twitteren, ‘gewoon’ Facebooken (dat was niet zo idioot veel als Twitter) en soms gewoon alleen maar stil zijn.

Het is in mijn werkende leven de 7e keer dat ik mijn baan heb opgezegd zonder iets anders in het verschiet te hebben en het is de allereerste keer dat het gelukt is echt vrijwillig werkloos te worden. Verstand en vertrouwen komen met de jaren zullen we maar zeggen. Ik heb nog steeds geen flauw idee welke kant ik op zal gaan, maar ik moet ook niet alles willen weten. Follow the path of your unwritten life…

Hoe ik me voel? Dit gedicht van M. Vasalis komt aardig in de buurt.

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
Waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

A movie in my mind...

Terwijl ik de as van de Cobb van gisteravond in de kliko mik start de cd-speler binnen keihard ‘Bloed, zweet en tranen’ in. Dat is geen goede combi. De sluizen gaan open terwijl een van de hartverscheurendste films uit mijn geheugen opstart. Het is weer 19 juni 2010, Nederland voetbalt tegen Japan, prinses Victoria van Zweden gaat trouwen. Maar wij staan in de regen op de parkeerplaats van begraafplaats Engelmanskamp samen met William… in een asbus. Confronterend, bijna 8 weken na zijn overlijden, grote, stevige vent en alles wat er overblijft past in zo’n bus.

Zussie heeft de bus stevig vastgeklemd. Het klopt gewoon niet, 36 jaar en weduwe. Nooit vergeet ik dat beeld en de woorden ‘ik ga nog even met Willy aan de wandel’. Het was een mooie, korte bijeenkomst met alleen de naaste familie. Een groot contrast met de crematieplechtigheid, megadruk, één grote roes met misschien wel 800 mensen, iedereen was de tel kwijt. Dit was het definitieve afscheid, zussie en Brian zitten op de knieën en zetten samen hun maatje en papa in het kleine graf. Ook dit klopt van geen kant, 9 jaar en papa kwijt, maar het is de harde realiteit.

Inmiddels is 26 april 2010 alweer 1,5 jaar geleden, maar soms draaien de filmpjes van toen ongevraagd en vaak op ongelegen momenten toch weer door mijn hoofd.

Met iedereen gaat het gelukkig weer goed. Zussie heeft weer een fijne, lieve vriend die ook een maatje voor Brian is. En wat iedereen daar ook van mag vinden (veel mensen vinden van alles maar spreken dat uiteraard niet uit) ik ben apetrots op mijn kleine zussie en mijn lieve neefje. Ze hebben het toch maar mooi gerooid met zijn tweeën. Beresterk!