13x ik...

De afgelopen 2 jaar kwam onderstaande tekst van Kahlil Gibran een paar keer voorbij... bezemen, bezemen en nog eens bezemen. Mooie woorden, maar zo loos als het maar kan als je er niets mee doet.
Ik maakte net een virtuele wandeling door mijn AVA's en profielfoto's op Facebook... en... het werkt... bezemen...!!!
Van linksboven op een kutdag in juni 2010, via augustus 2012 met de klok mee naar een paar weken geleden in het midden...
Ik bezem door...

*********************

'Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.'

[uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran]

voor mijn nichtje zonder naam...

Ik blijf me erover verbazen hoe sommige gebeurtenissen en data in mijn geheugen gebeiteld lijken te staan. 5 april 1979... opgenomen in het ziekenhuis voor blaasproblemen... Het viel mee, gelukkig.
7 april 1979 mocht ik naar huis...
Blij aapje... uiteraard... Kind in ziekenhuis was in die dagen toch iets anders tegenwoordig. Strenge verpleegsters, strenge bezoekregels, vies eten, dat je nog net niet door je strot geduwd werd en niet te vergeten... dat megavieze Zwolse water, blegh!

Thuis dus weer... met oma naar de Palmpasenoptocht kijken aan het eind van de straat en weer naar huis. En toen kwam er telefoon, die hadden we sinds kort..., mijn oom aan de lijn... mama in tranen...
Tante was bevallen van een doodgeboren dochtertje... Dat maakte indruk, heel veel indruk... ik was bijna 9.

Tot op de dag van vandaag denk ik er ieder jaar aan op 5 en 7 april. Ieder jaar draait de film en ieder jaar denk ik aan dat kleine meisje dat geen naam heeft en waarvan ik niet weet waar ze begraven ligt. Ze is een nummer op een begraafplaats in het bos. Niemand in het gezin praat over haar, soort van verboden terrein. Als kind heb ik het weleens geprobeerd, naïef als ik was, aan mijn tante vragen hoe ze geheten zou hebben... antwoord kreeg ik niet.
En bij de gemeente mogen ze mij niet vertellen waar ze ligt, want dat recht is alleen voorbehouden aan de ouders, zus en broer.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom ze geen naam heeft... weggestopt...

Ik begrijp dat niet...

Ik steek zondag een kaarsje voor je aan... X

Missie Detox Kakelbont...

Voor de derde keer in een jaar komt dezelfde Gibrantekst voorbij. Voor de derde keer in een jaar drastisch bezemen... steeds een beetje drastischer... opruimen, schoonvegen, opschonen, detoxen, ik kan het niet beter uitdrukken dan Gibran... Dit is exact hoe het is... Ruimte maken... ruimte voor nieuwe dingen... 

En niet alle gewonnen ruimte hoeft gevuld te worden...

'Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.'

[uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran]

Zaaitijd...

In de herfst verzamelde ik al mijn verdriet

en begroef het in mijn tuin.

Toen het april werd

en de lente de aarde huwde,

groeiden er in mijn tuin

prachtige, zeldzame bloemen.

De buren kwamen kijken en zeiden:

'Als het weer herfst wordt

en de zaaitijd aanbreekt,

geef ons dan het zaad van die bloemen,

want die willen wij ook in onze tuin hebben'.

[uit: Kahlil Gibran - Van dag tot dag (Zand en schuim)]

Een beetje...

In februari ging het hard, ik dacht echt dat ik mijn kleine, oude baas snel kwijt zou zijn. Het is inmiddels september en godzijdank is hij er nog steeds. En weer holt het hard achteruit, iedere dag een beetje harder en iedere dag is een cadeautje. Stekelblind, soms zeer luidruchtig en snel ademhalend, ruim een kilo lichter dan in de kracht van zijn leven, kromme voorpootjes, maar verder nog steeds kerngezond, nieuwsgierig en alert. Volgens de dierenarts heeft hij nog een uitstekende hartslag voor een oude baas van 11 jaar.

En toch... ik denk niet dat we nog zo heel lang samen zullen zijn. Iedere dag nemen we een stukje afscheid, Bob wordt steeds aanhankelijker, alsof ook hij het aanvoelt. Lief was hij altijd, maar mij wassen... dat deed hij nooit... tot een paar weken geleden. Hij krult zich helemaal tegen mij aan en dan word ik gewassen, mijn arm, mijn hals, mijn neus... En in ruil krijgt hij Reiki en veel kusjes op zijn bolletje. En banaan, en witlof, en appel, en wortel... een verwend aapje, mijn lieve, trouwe maatje!

Een beetje...

Sterven doe je niet ineens

maar af en toe een beetje

en alle beetjes die je stierf,

't is vreemd, maar die vergeet je,

het is je dikwijls zelfs ontgaan,

je zegt ik ben wat moe,

maar op een keer dan ben je 

aan je laatste eindje toe.

[Toon Hermans]

Onontkoombaar...

Onontkoombaar

wordt het leven afgesneden

als een korenaar die rijp is,

en vaak is ze dat,

maar vaak ook niet.

[Euripides]

Vaarwel...

Johanna Berghorst - Koetsier

9 mei 1943 - 30 mei 2012

Ik denk...

ik denk

als het regent

laat ze niet nat worden

en als het stormt

vat ze geen kou

en ik denk ook

dat dat denken

niet helpt

want je wordt nooit meer

nat noch vat je een kou

want het regent

noch waait ooit

meer voor jou

[Bert Schierbeek]

De andere kant van de streep...

In februari was ik druk bezig met het trekken van een streep, iedere dag opnieuw. Het heeft nog een paar weken geduurd, maar het is gelukt... de beruchte, ongrijpbare glibberstreep is getrokken... definitief!

En nu sta ik dus al een paar weken aan de andere kant van de streep, soort van ondoordringbaar, vlijmscherp en loeistrak, zo stevig is hij wel, maar hoe ga je daar nu weer mee om?

Het is echt waar, woorden kunnen teruggenomen worden, 'sorry' dat kan ook, maar het gevoel dat iemand je geeft als de woorden uitgesproken worden, dat verdwijnt nooit. Ook niet als de streep getrokken is...

Je blijft bijzonder...

Ondanks dat ik regelmatig met een camera rondwandel op begraafplaatsen, kom ik er niet vaak om dierbaren op te zoeken. Niet omdat ik niet aan ze denk en ze vergeten ben, ik heb er gewoon niet zo'n behoefte aan. Mijn dierbaren zitten in mijn hart en dat heb ik altijd bij me.

Maar soms, heel soms, is er pats boem ineens die behoefte om toch even naar zo'n plek te gaan. Vraag me niet waarom, het gevoel is er ineens en de drang is dan ook heel sterk.

Gisteren was ik op de terugweg van Zwolle naar huis, A50, afslag Heerde... ik kon niet anders... afslaan en op weg naar Engelmanskamp, mooie, vredige begraafplaats middenin het bos.

Maar hoe vredig en mooi het daar ook is, het blijft een kl*teplek met veel verdriet. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden dat mijn zusje ineens weduwe werd. Het verdriet slijt, de scherpe randjes zijn eraf, iedereen heeft zijn plekje weer gevonden, maar toch... als ik zo'n kaartje zie en het handschrift herken... dan vliegt het me weer aan. Het leven is soms gewoon keihard en oneerlijk!

Afgesneden...

Uit een van de allermooiste gedichten...

Zoveel soorten van verdriet,

ik noem ze niet.

Maar één, het afstand doen en scheiden.

En niet het snijden doet zo'n pijn,

maar het afgesneden zijn.

[uit: 'Sotto voce' - M. Vasalis]

Op blote voeten thuiskomen...

Het is 1 februari en op mijn tablet staat de teller op 92 dagen blote voeten... Wow! Toen ik er aan begon had ik geen flauw idee wat me te wachten stond en dat gevoel bleef en is er eigenlijk nog wel. Zoals al eerder gezegd, het liep totaal anders dan wat ik voor ogen had, maar het heeft me verrijkt en afgeschild, dichterbij mezelf en vooral heel goed luisteren naar mijn gevoel.
Rust, dat is er gekomen. Ik liet gisteren de nieuwe layout van de blog aan mijn allerliefste, beste vriendin zien, 'serene rust' zo omschreef ze de uitstraling. Ik had er niet over nagedacht, maar zo voelt het wel. Ze sloeg de spijker op de kop. Ik hoef niet meer naar Marrakech om me extreem gelukkig te voelen, dat lukt hier ook weer. Mijn huis is weer thuis.

Terugkijkend is dit natuurlijk geen proces van 92 dagen en af is het nooit, maar het voelt wel als een soort afsluiting van een periode waarin de laatste puntjes op de spreekwoordelijke 'i' zijn gezet, de eindsprint van de afgelopen twee jaar. Ongemerkt lijken de afgelopen drie maanden te zijn ingedeeld in een soort blokken.
November was de maand van het herontdekken van 'alles', letterlijk en figuurlijk bezemen, in combinatie met veel rust, terugtrekken, mediteren, wandelen en gewoon stil zijn.
December was vooral gezellig zoals het moet zijn met alle feestdagen en extra feestjes en verder vooral niet nadenken over wat dan ook. Misschien was het wel een variant op 'de kop in het zand steken'...
Januari was de maand van de naakte waarheid en de diepe dalen. Er moesten knopen worden doorgehakt, geen ontkomen meer aan.
En nu is het februari, schijnt de zon en is het de hoogste tijd om de draad van een 'normaal' leven weer echt op te pakken.

Afgelopen vrijdag zag ik, zoals iedere week, de weekendtweets weer voorbijkomen op Twitter. En voor het eerst sinds begin november schoot het door mijn hoofd dat ik me ook weer wilde verheugen op het weekend. Dat vond ik wel een signaal dat ik mijn blotevoetensabbatical nu echt af kon gaan ronden. Ik heb gedaan wat ik moest doen, de knopen zijn doorgehakt, de oude schil is weg, Mrksjia Hulandia is morsdood en verder... moet het boek dus nog geschreven worden.

Soms doen liedjes pijn...

Als de oorlog komt,
En als ik dan moet schuilen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt,
Waar ik niet bij wil horen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een regel komt,
Waar ik niet aan voldoen kan,
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn,
Wat ik nooit geweest ben,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Als het onweer komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als de avond valt,
En 't is mij te donker,
Mag ik dan bij jou?
Als de lente komt,
En als ik dan verliefd ben
Mag ik dan bij jou?
Als de liefde komt,
En ik weet het zeker,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
'k Hou een kamer voor je vrij.

Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,'
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?


En dat die kamer er dan niet is...

Bijna hetzelfde doen zonder blote voeten...

Waar een week goed ziek zijn al niet goed voor is... Als ik erover nadenk was ik vorig jaar behoorlijk ziek voordat ik de knoop doorhakte op 27 april en ook in oktober ging flink ziek zijn vooraf aan de inspiratie. Blijkbaar heb ik zo'n diep, brak dal nodig om tot actie over te gaan.
Waar heb ik het over? Over de blote voeten, andere dingen doen, m'n leven op de schop gooien, dat doen waar ik energie van krijg (Op blote voeten...)

Ruim 2 maanden op blote voeten en nog niet weten wat ik wil, dat was een beetje mijn frustatie de afgelopen 2 weken. Alsof die 2 maanden helemaal niets hadden opgeleverd. Integendeel, het is totaal anders gelopen dan ik vooraf had kúnnen bedenken, maar het was waardevol, heel waardevol! Ik heb me echt volledig overgegeven aan de kunst van niets moeten en dan maar kijken wat er naar boven kwam en waar ik zin in had. Dat ik dat na wat vallen en opstaan echt kon, dat was al een mijlpaal op zich. Tot mijn grote verbazing werd er dus nauwelijks gefotografeerd. Ik was er de afgelopen 1,5 jaar al wel achter gekomen dat dit niet mijn roeping was, hoeveel energie ik er ook van kreeg en krijg, maar dat ik er helemaal niets mee ging doen terwijl ik alle tijd van de wereld had, dat had zelfs ik niet verwacht. Wat ik wel deed was mezelf weer vinden, ergens was ik mezelf kwijtgeraakt in de sleur van het dagelijkse leven. Op het moment dat ik besefte dat ik nooit meer echt echt blij was en al helemaal geen voldoening meer uit mijn werk haalde, kon ik er in praktische zin weinig aan veranderen. Sommige periodes zijn gewoon niet geschikt om je leven nog verder op de kop te zetten dan dat dat ongevraagd al gedaan is (A movie in my mind).
De blote-voeten-sabbatical stond dus in het teken van genieten en een soort van back to my roots, go with the flow, genieten van mooie dingen, nieuwe muziek ontdekken, experimenteren in de keuken, koken voor familie en vrienden, nieuwe vriendschappen, meditatie, Reiki, zingen, dansen enz. Met iets wat met ook maar een gedachte aan werk zou zijn heb ik me niet beziggehouden. Ongemerkt wel met de vragen 'Wat vind ik belangrijk?', 'Wie zijn belangrijk? en 'Waarom?'. En met 'loslaten', zo'n heerlijke zweefterm. Het besef dat sommige vriendschappen vergane glorie zijn of dat misschien altijd wel geweest zijn, pijnlijk, maar realiteit. De belangrijkste loslater was misschien wel Mrksjia Hulandia. Bijna 7 jaar geleden ontstaan vanuit mijn onverklaarbare liefde voor Marrakech. Nederlandse inwoonster van Marrakech, dat betekent het letterlijk. Ineens vlak voor oud & nieuw was ik er klaar mee. Het alter ego paste niet meer, dat was ik niet meer. Ctrl-Alt-Del, weg, foetsie! Ik ben een echte kaaskop (die nog steeds heel graag in Marrakech is, dat dan weer wel).

De eerste weken van november werd ik overspoeld met de vraag 'Heb je al een nieuwe baan?'. Alsof ik daar mee bezig was... In december werd de vraag weinig gesteld, maar was de opmerking meestal in de trant van 'december is geen goede maand om een andere baan te zoeken, dat moet je in januari maar weer doen'. En bijna... bijna... ging ik dat gewoon doen, gewoon zoals altijd, gewoon ongeïnspireerd terug naar hoe het was, omdat het niet hoort wat ik nu doe, omdat er ergens zo'n Calvinistisch stemmetje in mij schuilt dat dat nog even inwrijft. 1 januari 2012 was een goed moment om werk te gaan zoeken, had ik besloten. CV opgefrist, LinkedIn up-to-date en toen werd ik godzijdank ziek! De idioot... hoe kun je nu serieus een andere baan gaan zoeken als je nog niet hebt besloten wat je wil doen! En erger nog, bijna terug naar de veilige, oude routine!
De nacht van 12 op 13 januari was de brakste van de afgelopen week. Erg benauwd, dus hup om een uur of half 12 kleren en jas aan over het pyjamaatje en een blokje om, lucht happen. Tijdens dat blokje om kreeg ik een paar berichten van een tweep (voor niet ingewijden: tweep = iemand die twittert) die mij op basis van mijn foto's en blog karakteriseerde in een paar rake woorden. Het had niets te maken met alles wat hierboven staat en toch zette het de radertjes weer in werking. Waarom had ik ook al weer een time-out genomen? Terwijl ik middenin de nacht een klein blogje aan het typen was over een prachtig nummer dat ook een belangrijke bijdrage aan mijn ontdekkingsreis heeft geleverd, schreef ik met mijn linker hand (mijn verkeerde dus) drie woorden op, te bang om ze binnen een seconde te vergeten...

'Bijna hetzelfde doen' Achteraf vind ik het tekenend en mooi dat ik dit met mijn verkeerde hand heb gedaan. Nieuwe dingen doen dus!

Ik ga zeker verder met het zoeken van een leuke (tijdelijke, vaste en/of parttime) baan voor het brood op de plank, maar daarnaast ga ik uitzoeken hoe ik in de uitvaartzorg aan de slag kan. De wens zit al jaren in mijn hoofd, werken mét mensen, iets voor ze kunnen betekenen, ontzorgen en toch regelneefje zijn, dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Vorig jaar heb ik die wens al een paar keer hardop uitgesproken, het is tijd om actie te ondernemen. Waar dit toe gaat leiden? Geen flauw idee, zover ben ik nog niet. Maar het begin is er...

Bloedstollend mooi

Sommige nummers zijn het waard in een blog te eindigen. Op 17 december 2011 zat ik met de familie op Landal Landgoed 't Loo, genietend van een oergezellig weekend. Uiteraard werd de verbinding met de buitenwereld goed in stand gehouden via het 3G netwerk. Tegen het eind van de middag kreeg ik dit berichtje binnen op Twitter

Naaa, dat werkt niet hè, in gezelschap zonder koptelefoon op je smartfoon luisteren... maar ik deed het toch.  Het werd stil in mij (dat is trouwens een ander mooi nummer). Kippenvel en heel stil. Sinds die zaterdag in december is er geen dag voorbij gegaan dat ik het nummer niet minstens één keer per dag heb gedraaid, meestal veel vaker. Indringend, ontroerend, kwetsbaar, mooi, verstild en zo kan ik nog wel even doorgaan, ik kom woorden te kort en eigenlijk zijn er helemaal geen woorden nodig. Het nummer raakt me diep, iedere keer opnieuw.

Mijn 2011 in iets meer dan 50 woorden...

blij * mooi * veranderingen * nieuwe vrienden * afscheid * nieuwe familie * Novartis * TNT * mini-sabbatical * koken * bakken *slappe lach * vrienden * leuke dingen doen * loslaten * treinen * Facebook * Social Media * Wii * fotograferen * begraafplaatsen * Twitter * muziek * draad oppakken * schepen verbranden * fijn * genieten * worsteling * blote voeten * schaterlachen * familie * gezelligheid * wijn * bier * stations * Woman * ontdekken * gelukkig * trap-tunnel-trap rennen * perron slalommen * overstaphulp * blikje * zon * volle maan * Reiki * inspirerend * Taurus

2012 kom maar op!!! Ik heb er zin in!!!

Shine on you crazy diamond...

Een bijzonder mens en hij ging veel te vroeg dood :'( ...

Trouw op blote voeten...

Al jaren een van mijn favoriete teksten van Paulo Coelho. En nu weer actueler dan ooit...



*******************************************************

Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed,
niet geschoten is altijd mis.
Wat wil de wereld van mij? Dat ik geen risico's neem?
Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom,
en niet de moed heb om 'ja' tegen het leven te zeggen?

Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter
de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen.
Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn,
dan is het op de eerste plaats aan mezelf.

[uit: 'Elf minuten' - Paulo Coelho]

Als je geen liefde hebt voor elkaar...

11-11-11, 11u als aanvangstijd voor haar afscheid, ze had het niet beter kunnen regisseren. Mijn oude buuf hield wel van een geintje.
Vanochtend hebben we afscheid van haar genomen, 87 jaar, mooi mens!

Vaak heb ik de afgelopen week terug gedacht aan die keer dat ze me naar bed bracht. Ik zal een jaar of 5 geweest zijn. 'Zal ik jou eens even heel lekker instoppen?' Ze trok de dekens lekker omhoog rond mijn nek en pakte toen de onderste puntjes van het kussen, trok ze naar beneden en duwde ze ook lekker in mijn hals. 'Dat vond Sjaak (= Jacques, haar jongste zoon, toen inmiddels een jaar of 17/18) vroeger ook zo fijn'.
Sinds die avond dat ze me zo lekker inpakte, trek ik iedere avond trouw de kussenpuntjes rond mijn nek. Het is inderdaad fijn!!!

Ik ben niet zo van het woord van God, maar in de essentie van de tekst hieronder kan ik me helemaal vinden. Het was een van haar favoriete teksten en ik herken haar er ook in.

Dag lieve gekke buurvrouw! En sorry dat ik je weleens heb geplaagd met nepspinnen, zelfs daarvoor sprong je van angst bovenop de kruk in de keuken. Rust zacht!

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
vallen de dromen in duigen.
Dromen van vrede worden niet waar,
kwaad is niet om te buigen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen antwoord geeft op verdriet,
zullen de tranen niet drogen.
Als je het leed in de wereld niet ziet,
worden Gods woorden verbogen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen oog hebt voor het gemis,
als je geen brood weet te delen.
Denk dan aan Jezus,
die brood en die vis,
uit liefde deelde met velen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
is er geen hoop meer op zegen.
Kinderen maak de liefde toch waar,
schrijf het op alle wegen.

Als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria,
als je geen liefde hebt voor elkaar,
leef je buiten Gods gloria.
(Hanna Lam)

A movie in my mind...

Terwijl ik de as van de Cobb van gisteravond in de kliko mik start de cd-speler binnen keihard ‘Bloed, zweet en tranen’ in. Dat is geen goede combi. De sluizen gaan open terwijl een van de hartverscheurendste films uit mijn geheugen opstart. Het is weer 19 juni 2010, Nederland voetbalt tegen Japan, prinses Victoria van Zweden gaat trouwen. Maar wij staan in de regen op de parkeerplaats van begraafplaats Engelmanskamp samen met William… in een asbus. Confronterend, bijna 8 weken na zijn overlijden, grote, stevige vent en alles wat er overblijft past in zo’n bus.

Zussie heeft de bus stevig vastgeklemd. Het klopt gewoon niet, 36 jaar en weduwe. Nooit vergeet ik dat beeld en de woorden ‘ik ga nog even met Willy aan de wandel’. Het was een mooie, korte bijeenkomst met alleen de naaste familie. Een groot contrast met de crematieplechtigheid, megadruk, één grote roes met misschien wel 800 mensen, iedereen was de tel kwijt. Dit was het definitieve afscheid, zussie en Brian zitten op de knieën en zetten samen hun maatje en papa in het kleine graf. Ook dit klopt van geen kant, 9 jaar en papa kwijt, maar het is de harde realiteit.

Inmiddels is 26 april 2010 alweer 1,5 jaar geleden, maar soms draaien de filmpjes van toen ongevraagd en vaak op ongelegen momenten toch weer door mijn hoofd.

Met iedereen gaat het gelukkig weer goed. Zussie heeft weer een fijne, lieve vriend die ook een maatje voor Brian is. En wat iedereen daar ook van mag vinden (veel mensen vinden van alles maar spreken dat uiteraard niet uit) ik ben apetrots op mijn kleine zussie en mijn lieve neefje. Ze hebben het toch maar mooi gerooid met zijn tweeën. Beresterk!