Zwaai zwaai UPC...

Zet je televisie aan en de reclames van de TV-, internet- en telefonieaanbieders vliegen je om de oren. Ze stunten met de geweldigste aanbiedingen & kortingen om zoveel mogelijk nieuwe klanten binnen te harken. Ben je eenmaal klant en blijf je gewoon klant dan gebeurt er eigenlijk niets meer, behalve dat de tarieven regelmatig omhoog gaan. En daar verbaas ik me eigenlijk heel erg over. 

Het abonnement voor mijn mobiele telefoon hou ik de afgelopen jaren tegen het einde altijd tegen het licht met als gevolg dat ik eind maart ga switchen qua aanbieder. Bij de verlenging vorig jaar bij mijn huidige provider kreeg ik overigens keurig een aanbieding met korting als een soort 'dankjewel-dat-je-klant-blijft' en zo hoort dat!

Mijn TV, radio en vast internetabonnement loopt al jaren bij UPC en switchen... mwah, dan moet je weer een nieuw modem installeren enzo... gedoe... maar ja, ondertussen ben ik dus wel een dief van mijn eigen portemonnee dus en daarnaast hapert de internetverbinding tegenwoordig ook iets te vaak.

Tegen beter weten in heb ik UPC eergisteren maar eens mail gestuurd met de vraag wat ze doen voor hun trouwe klanten, of ze mij een leuke aanbieding kunnen doen voor mijn huidige pakket waardoor ik toch nog klant bij ze blijf.
Maar zoals gezegd, tegen beter weten in. Ze vinden het blijkbaar helemaal niet zo erg dat klanten weglopen. Dit was het antwoord.

Erg jammer en heel erg kortzichtig! Binnen harken is belangrijker dan vasthouden. Ik ga dus maar op zoek naar de aanbieder met de beste deal. 

Ik ben erg benieuwd naar ervaringen met andere providers. Alle tips zijn welkom!

Het klopt overigens ook niet wat hierboven staat over nieuwe klanten van dit abonnement. Nieuwe klanten krijgen de eerste drie maanden 50% korting, de halveerweken! Eerlijk antwoorden is er dus ook niet bij.

Geven met je handen...

Reiki

Geven met je handen,

is het geven met je hart.
Want het geven aan een ander,
is gewoon en toch apart.

Vanuit Rei met iemand delen,
geeft je levensenergie.
Om te helen met je handen,
die je stuurt vanuit je Ki.

Laat ons werken met dit wonder,
maak het iedereen gewaar.
Tot echt alle mensen zeggen:
Oh ja .... Reiki..... doet u maar!!

[Theo Otten]

Gewond...

"Het mag dan een natuurlijke impuls zijn om van elkaar te houden, maar hoe kunnen we nu van iemand houden als ons eigen hart in de knel zit? Hoe kunnen we nu iemand binnen laten als we onszelf niet naar buiten kunnen laten gaan?"

[uit: De dans van het gewonde hart - Gabrielle Roth]

Dag lieve Blitz...

En dan krijg je het bericht dat het 11 jaar oude hondje van je zus is doodgebeten door de eigen Duitse Herder...

Die verdomde glibberstreep...

Begin dit jaar heb ik een paar afspraken met mezelf gemaakt. Een van die afspraken is geen energie steken in mensen die alleen maar energie kosten, die geen energie in mij steken enz. Iedereen kent ze wel. Keer op keer ga je door en denk je 'dit was echt de laatste keer'.

En toch... ik ben al weken een vette streep aan het trekken, maar het is die rottige, beruchte glibberstreep. Het lukt maar niet... don't ask why... ergens ben ik een point of no return voorbij gegaan en ik heb het gewoon gemist, of genegeerd, dat kan natuurlijk ook.

En nu... strepen trekken dus en er iedere dag opnieuw overheen gaan en weer een nieuwe streep trekken.

Maar het gaat lukken... ooit... en dan staat er een dikke, vette echte streep die met geen mogelijkheid te overschrijden is, door niemand!

Strepen...

Gisteravond heb ik er weer één getrokken, een dikke, vette streep, een lijn, een grens. Tot hier niet verder, klaar, grens bereikt en toch... ik ga er weer over heen, ongetwijfeld. Of beter (?) gezegd, ik ben er al weer overheen, onderweg naar een nieuwe streep...

De ene streep is de andere niet. Je hebt makkelijke, gewoon klaar, streep eronder en doorgaan met leven. Je hebt lastige, maar het lukt wel. En je hebt van die ongrijpbare, bijna onzichtbare glibberstrepen. Je trekt een streep, maar op de een of andere manier blijf je strepen trekken. Steeds een stukje verder...
Toon Tellegen schreef er een mooi gedicht over...

Een streep

Ik trok een streep
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.

Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.

[Toon Tellegen]

Lekker...

Men neme (voor 2 personen):

1 (enkele) kipfilet in stukjes
1 gesnipperde ui
1 koolrabi in stukjes
ca. 3 el paprika in stukjes (kleur(en) naar smaak)
1 tomaat in stukjes
1 tl gemberpoeder of stukje geraspte verse gember
1 tl ketoembar
2 tl sambal
2 scheuten ketjap
versgemalen zwarte peper naar smaak
zout (naar smaak)
olie
2 à 3 tenen knoflook (geperst)
eventueel 1 à 2 el pindakaas

olie verhitten
kipfilet roerbakken met knoflook, ui, gemberpoeder, ketoembar, sambal, peper, zout en ketjap
koolrabi en paprika na paar minuten toevoegen
verder roerbakken
na minuut of 10 stukjes tomaat toevoegen en eventueel pindakaas
nog minuut of 5 roerbakken / door laten pruttelen

serveren met (basmati)rijst en salade

Zo dichtbij...

Genieten met een hoofdletter... zon, Achterhoek, weilanden, bos, Berkel, frisse lucht, de geur van zompige grond... zo dichtbij, zo mooi. Dat moet ik vaker doen!

Ik moet nog zoveel leren...

Mooi, breekbaar, puur en herkenbaar...

Mijn allerliefste buurjongetje...

Sommige beslissingen zijn zo ongelovelijk k*t. Mijn allerliefste buurjongetje wordt binnenkort baasloos. Zijn baasje en bazinnetje kunnen het niet meer zo goed met elkaar vinden en voor Sky is helaas nergens plaats. Wij zijn al jaren dikke maatjes, liefde op het eerste gezicht, dus de vraag of ik hem wil adopteren was logisch. Ik heb alleen één probleempje... ik ben superallergisch. Dikke ogen, verstopte neus, piepende luchtpijp enz. Een middagje in mijn huis, dat gaat wel, maar dag en nacht hier wonen... *zucht*

Hoofd en hart hebben 24 uur lang gestreden, maar ik ben verstandig (bah, bah, bah!), ik ga het niet doen. Een klotebeslissing, maar als dit al zo waardeloos voelt, dan kan ik wel inschatten wat voor drama het wordt als hij uiteindelijk alsnog weg zou moeten omdat ik aan een zuurstoftank moet. Dat verdriet ga ik mezelf niet aan doen.

Gelukkig is hij nog niet helemaal weg, dus voorlopig geniet ik nog even van mijn leenkat. En mocht iemand een goed adres voor hem weten, laat het even weten.  Hij verdient het!!!

[note 20-2-2012: inmiddels is hij verhuisd naar Leerdam, een nieuw huisje, zoals nodig was, maar ik mis hem wel!]

Reddeloos verloren...

Het is de hoogste tijd een van mijn favoriete nummers van Anouk in te lijsten in een blog. Enjoy!

Lost

If roses are meant to be red

And violets to be blue

Why isn't my heart meant for you

My hands are longing to touch you

But I can barely breathe

Starry eyes that make me melt

Right in front of me

Lost in this world

I even get lost in this song

And when the lights go down

That is where I'll be found

This music's irresistible

Your voice makes my skin crawl

Innocent and pure

I guess you heard it all before

Mister Inaccessible

Will this ever change

One thing that remains the same

You're still a picture in a frame

Lost in this world

I even get lost in this song

And when the lights go down

That is where I'll be found

I get lost in this world

I get lost in your eyes

And when the lights go down

That's where I'll be found

Yeah yeah

Lost in this world

I get lost in your eyes

And when the lights go down

Am I the only one

Ooh

Drie woorden...

'Kom terug.'

Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen

dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken

dat ik ze dacht...

en als iemand dan terug zou zeggen

of desnoods alleen maar terug zou denken,

op een ochtend:

'Ja.'

[Uit: Gedichten - Toon Tellegen]

Mijn Valentijn...

Ruim 10 jaar geleden hebben we elkaar gevonden... Bob & ik. 

Mijn Flappie was dood, het was stil in huis en dus ging ik op een donkere vrijdagavond begin januari op konijnenjacht. Alleen Pet's Place had een jong konijn, 6 weken oud volgens de winkelier (ja ja!), schichtig achterin een hoekje en ik mocht hem met korting meenemen. Dan weet je wel hoe laat het is... een te oud, onverkoopbaar, angstig beestje waar je je niet aan moet wagen. En toch deed ik het... Mijn inschatting qua leeftijd matchte aardig met de inschatting van de dierenarts, ca. 12 weken, ietsje ouder dus... maar wat ben ik blij dat ik hem heb meegenomen. Mijn lieve, trouwe, relaxte maatje!

Bob is inmiddels megahoogbejaard (konijnen zijn met 6 jaar al hoogbejaard) en de jaren tellen, iedere dag meer, het gaat hard de laatste tijd. Hij ziet het allemaal niet meer zo goed en is een beetje doof. Zijn evenwicht laat hem steeds vaker in de steek, de gevolgen van de traanogen zien er steeds naarder uit en zo zijn er nog wel wat ouderdomskwaaltjes. Maar verder is hij gewoon nog supergezond... en verwend... uiteraard... witlof, appel, wortel, sinaasappel en... banaan! Iedere dag is het weer feest!

Vanochtend moest hij naar de konijnenwelness op het aanrecht en realiseerde ik me weer hoe oud en breekbaar hij inmiddels is. En hoe bijzonder het is dat zo'n klein beestje je volledig vertrouwt. De gedachte dat hij er op een dag niet meer zal zijn, ik moet er niet aan denken!

Mijn lieve, kleine, grote vriend... blijf alsjeblieft nog maar heel lang bij me!

En de allerleukste foto die ik ooit van hem heb gemaakt, 

superrelaxed op mijn benen, 

samen op de bank

Hartverscheurend mooi...

Een van de allermooiste en hartverscheurendste gedichten ooit... en een prachtige vertaling van Willem Wilmink

Funeral Blues

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.


Begrafenisblues

Zet stil die klokken. Telefoon eruit.
Verbied de honden hun banaal geluid.
Sluit de piano's, roep met stille trom
de laatste tocht van deze dode om.

Laat een klein vliegtuig boven 't avondrood
de witte boodschap krassen: Hij Is Dood.
Doe crêpepapier om elke duivekraag
en hul de luchtmacht in het zwart, vandaag.

Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost,
hij was al mijn verdriet en al mijn troost,
mijn nacht, mijn middag, mijn gesprek, mijn lied,
voor altijd, dacht ik. Maar zo was het niet.

Laat in de sterren kortsluiting ontstaan,
maak ook de zon onklaar. Begraaf de maan.
Giet leeg die oceaan en kap het woud:
niets deugt meer, nu hij niet meer van me houdt.

[Uit: Vertel me de waarheid over de Liefde - W.H. Auden (met een vertaling van Willem Wilmink]

Niet van deze wereld...

In Zutphen lijkt naast knetterveel kalk ook iets bijzonders in het water te zitten. In de volksmond zou je het al gauw een 'zweefstad van geitenwollensokken' kunnen noemen, maar daar doe je de stad echt tekort mee. Antroposofen, yogaleraren, alternatieve genezers, biologische supermarkten, op iedere straathoek is wel iets te vinden, dat is waar. (ik ben inmiddels ook alweer 10 jaar volledig ingewijd in Reiki I en II)

Maar ik ben ervan overtuigd dat de stad zijn bijzondere sfeer juist te dánken heeft aan al deze geitenwollen sokken. Loop door het centrum en ja, ze zijn er wel hoor, de grote winkelketens, maar daarnaast zijn er ontzettend veel bijzondere, kleinschalige winkels van winkeliers met liefde voor hun koopwaar/ambacht.

Een van die bijzondere winkels is Ajapajapam, een nieuwetijdswinkel . Fijn plekje waar je uren rond kunt snuffelen als je wilt, zónder je opgejaagd te voelen. Als ik in de buurt ben, loop ik altijd even binnen en zelden kom ik naar buiten zonder iets gekocht te hebben. Fijne muziek, mooie boeken, ansichtkaarten, sieraden, bijzondere cadeautjes, ik slaag er altijd.
En wat mij daar ook al een paar keer is gebeurd... ik stap naar buiten met het laatste exemplaar van een cd, de cd die in de winkel gedraaid werd en die dus uit de cd-speler gehaald moet worden. Een van de cd's waarbij dat gebeurde is Love & Devotion van Singh Kaur. Haar uitvoering van het Mool Mantra is adembenemend mooi, niet van deze wereld.

Ogen dicht, licht uit en genieten! En als je in Zutphen bent, loop even binnen bij Ajapajapam, óók als je geen zweefmuts bent.

Nu...

Vanochtend maar eens serieus begonnen met de zoektocht naar mooie teksten voor het begraafplaatsenfotoproject. Onderweg kwam ik dit gedicht tegen, niet bruikbaar, maar zo mooi in al zijn eenvoud. 

******************************************************

Nu

Ik kan je nu al zeggen

nog voor eender wat,

dat je mijn hart allang

niet meer verlaten kan.

Tenzij heel even - zoals nu,

om wadend door m'n bloed

naar m'n hoofd te stijgen.

Dan denk ik aan je.

Zoals nu.

[Stijn Vranken]

Komen en gaan...

"Mensen dromen meer van terugkomen dan van weggaan.

Als datgene wat je gevonden hebt zuiver is, zal het nooit weggaan.

En je zult ooit kunnen terugkeren.

Als het slechts een lichtflits was,

zoals de explosie van een ster,

dan zul je niets vinden als je terugkomt.

Maar je zult een lichtexplosie hebben gezien.

En dat alleen al is de moeite waard."

[uit: De Alchemist - Paulo Coelho]

Domweg gelukkig...

Er zijn van die dagen dat ik wakker word met zo'n heerlijk gelukzalig gevoel zonder aanleiding, gewoon domweg gelukkig dus. Vandaag is weer zo'n dag! De wekker liep af om half 8, werd verzet naar half 9 en daarna draaide ik me nog 1x om. Nog even heerlijk doezelen, dromen, slapen, doezelen enz en daarna echt wakker worden... met een enorme, onverwoestbare glimlach. Het was inmiddels 11 uur :o))
Het zonnetje scheen lekker naar binnen, strakblauwe vrieslucht en de tuin zag er prachtig winters uit door het natte, deels bevroren raam. Anton Pieck, eat your heart out.

Het is inmiddels dik een uur later, het zonnetje schijnt nog steeds, de lucht is strakblauw, op de bevroren singel krabbelen kinderen en hondjes over het ijs en ik zit als een blij ei op de bank met mijn koffie. Make my day!

Kleine blije dingen, de ultieme brandstof voor een gelukkig leven!

Op blote voeten thuiskomen...

Het is 1 februari en op mijn tablet staat de teller op 92 dagen blote voeten... Wow! Toen ik er aan begon had ik geen flauw idee wat me te wachten stond en dat gevoel bleef en is er eigenlijk nog wel. Zoals al eerder gezegd, het liep totaal anders dan wat ik voor ogen had, maar het heeft me verrijkt en afgeschild, dichterbij mezelf en vooral heel goed luisteren naar mijn gevoel.
Rust, dat is er gekomen. Ik liet gisteren de nieuwe layout van de blog aan mijn allerliefste, beste vriendin zien, 'serene rust' zo omschreef ze de uitstraling. Ik had er niet over nagedacht, maar zo voelt het wel. Ze sloeg de spijker op de kop. Ik hoef niet meer naar Marrakech om me extreem gelukkig te voelen, dat lukt hier ook weer. Mijn huis is weer thuis.

Terugkijkend is dit natuurlijk geen proces van 92 dagen en af is het nooit, maar het voelt wel als een soort afsluiting van een periode waarin de laatste puntjes op de spreekwoordelijke 'i' zijn gezet, de eindsprint van de afgelopen twee jaar. Ongemerkt lijken de afgelopen drie maanden te zijn ingedeeld in een soort blokken.
November was de maand van het herontdekken van 'alles', letterlijk en figuurlijk bezemen, in combinatie met veel rust, terugtrekken, mediteren, wandelen en gewoon stil zijn.
December was vooral gezellig zoals het moet zijn met alle feestdagen en extra feestjes en verder vooral niet nadenken over wat dan ook. Misschien was het wel een variant op 'de kop in het zand steken'...
Januari was de maand van de naakte waarheid en de diepe dalen. Er moesten knopen worden doorgehakt, geen ontkomen meer aan.
En nu is het februari, schijnt de zon en is het de hoogste tijd om de draad van een 'normaal' leven weer echt op te pakken.

Afgelopen vrijdag zag ik, zoals iedere week, de weekendtweets weer voorbijkomen op Twitter. En voor het eerst sinds begin november schoot het door mijn hoofd dat ik me ook weer wilde verheugen op het weekend. Dat vond ik wel een signaal dat ik mijn blotevoetensabbatical nu echt af kon gaan ronden. Ik heb gedaan wat ik moest doen, de knopen zijn doorgehakt, de oude schil is weg, Mrksjia Hulandia is morsdood en verder... moet het boek dus nog geschreven worden.