Het is 1 februari en op mijn tablet staat de teller op 92 dagen blote voeten... Wow! Toen ik er aan begon had ik geen flauw idee wat me te wachten stond en dat gevoel bleef en is er eigenlijk nog wel. Zoals al eerder gezegd, het liep totaal anders dan wat ik voor ogen had, maar het heeft me verrijkt en afgeschild, dichterbij mezelf en vooral heel goed luisteren naar mijn gevoel.
Rust, dat is er gekomen. Ik liet gisteren de nieuwe layout van de blog aan mijn allerliefste, beste vriendin zien, 'serene rust' zo omschreef ze de uitstraling. Ik had er niet over nagedacht, maar zo voelt het wel. Ze sloeg de spijker op de kop. Ik hoef niet meer naar Marrakech om me extreem gelukkig te voelen, dat lukt hier ook weer. Mijn huis is weer thuis.
Terugkijkend is dit natuurlijk geen proces van 92 dagen en af is het nooit, maar het voelt wel als een soort afsluiting van een periode waarin de laatste puntjes op de spreekwoordelijke 'i' zijn gezet, de eindsprint van de afgelopen twee jaar. Ongemerkt lijken de afgelopen drie maanden te zijn ingedeeld in een soort blokken.
November was de maand van het herontdekken van 'alles', letterlijk en figuurlijk bezemen, in combinatie met veel rust, terugtrekken, mediteren, wandelen en gewoon stil zijn.
December was vooral gezellig zoals het moet zijn met alle feestdagen en extra feestjes en verder vooral niet nadenken over wat dan ook. Misschien was het wel een variant op 'de kop in het zand steken'...
Januari was de maand van de naakte waarheid en de diepe dalen. Er moesten knopen worden doorgehakt, geen ontkomen meer aan.
En nu is het februari, schijnt de zon en is het de hoogste tijd om de draad van een 'normaal' leven weer echt op te pakken.
Afgelopen vrijdag zag ik, zoals iedere week, de weekendtweets weer voorbijkomen op Twitter. En voor het eerst sinds begin november schoot het door mijn hoofd dat ik me ook weer wilde verheugen op het weekend. Dat vond ik wel een signaal dat ik mijn blotevoetensabbatical nu echt af kon gaan ronden. Ik heb gedaan wat ik moest doen, de knopen zijn doorgehakt, de oude schil is weg, Mrksjia Hulandia is morsdood en verder... moet het boek dus nog geschreven worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten