BAM!

Uit de categorie #mooimooimooi en 'BAM! die komt aan...' Niets aan toe te voegen...

Uitgummen...

Spijt... dat is een woord dat niet in mijn woordenboek voorkomt.
Soms weet ik dat ik het anders zou doen als ik iets over zou mogen doen, maar spijt... never... dat ken ik niet...
Op het moment dat ik een keuze maak, iets doe, dan past dat bij mij op dat moment... ook al denk ik er later anders over...
Ouder, wijzer, inzichten, andere insteek... Groei heet dat...
Stilstaand water gaat stinken!

Geen spijt dus... tot de afgelopen weken... het zijn maar een paar minuten... en ze zingen al weken in mijn hoofd rond... ik wil ze kwijt... wissen... uitgummen... voor altijd kwijt...
Waarom? Geen idee? Was het erg? Nee... Het zou moeten vallen in de categorie als ik het over kon doen, dan deed ik het anders... of misschien helemaal niet...
Maar iets in mij denkt daar heel anders over... hardnekkig komt het terug en vliegt het me aan.

En heel langzaam lijkt dan ineens het mysterie zich te ontrafelen.
Het is niet van mij... ik heb het gekregen... op een moment dat ik als een spons maximaal open stond. Kwetsbaar en ontvankelijk...
Ik heb geen idee wat het is, maar ik wil het niet meer hebben...

Vaarwel... wat het ook is... uitgummen hoeft niet meer...

Ooit...

I follow the night

Can't stand the light

When will I begin

My life again

Why live life from dream to dream

And dread the day that dreaming ends

De andere kant van de streep...

In februari was ik druk bezig met het trekken van een streep, iedere dag opnieuw. Het heeft nog een paar weken geduurd, maar het is gelukt... de beruchte, ongrijpbare glibberstreep is getrokken... definitief!

En nu sta ik dus al een paar weken aan de andere kant van de streep, soort van ondoordringbaar, vlijmscherp en loeistrak, zo stevig is hij wel, maar hoe ga je daar nu weer mee om?

Het is echt waar, woorden kunnen teruggenomen worden, 'sorry' dat kan ook, maar het gevoel dat iemand je geeft als de woorden uitgesproken worden, dat verdwijnt nooit. Ook niet als de streep getrokken is...

Je blijft bijzonder...

Ondanks dat ik regelmatig met een camera rondwandel op begraafplaatsen, kom ik er niet vaak om dierbaren op te zoeken. Niet omdat ik niet aan ze denk en ze vergeten ben, ik heb er gewoon niet zo'n behoefte aan. Mijn dierbaren zitten in mijn hart en dat heb ik altijd bij me.

Maar soms, heel soms, is er pats boem ineens die behoefte om toch even naar zo'n plek te gaan. Vraag me niet waarom, het gevoel is er ineens en de drang is dan ook heel sterk.

Gisteren was ik op de terugweg van Zwolle naar huis, A50, afslag Heerde... ik kon niet anders... afslaan en op weg naar Engelmanskamp, mooie, vredige begraafplaats middenin het bos.

Maar hoe vredig en mooi het daar ook is, het blijft een kl*teplek met veel verdriet. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden dat mijn zusje ineens weduwe werd. Het verdriet slijt, de scherpe randjes zijn eraf, iedereen heeft zijn plekje weer gevonden, maar toch... als ik zo'n kaartje zie en het handschrift herken... dan vliegt het me weer aan. Het leven is soms gewoon keihard en oneerlijk!

Afgesneden...

Uit een van de allermooiste gedichten...

Zoveel soorten van verdriet,

ik noem ze niet.

Maar één, het afstand doen en scheiden.

En niet het snijden doet zo'n pijn,

maar het afgesneden zijn.

[uit: 'Sotto voce' - M. Vasalis]

I scare myself...

Soms doen liedjes pijn...

Als de oorlog komt,
En als ik dan moet schuilen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt,
Waar ik niet bij wil horen,
Mag ik dan bij jou?
Als er een regel komt,
Waar ik niet aan voldoen kan,
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn,
Wat ik nooit geweest ben,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Als het onweer komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als de avond valt,
En 't is mij te donker,
Mag ik dan bij jou?
Als de lente komt,
En als ik dan verliefd ben
Mag ik dan bij jou?
Als de liefde komt,
En ik weet het zeker,
Mag ik dan bij jou?

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen,
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
Ik hou een kamer voor je vrij.

Mag ik dan bij jou schuilen,
Als het nergens anders kan?
En als ik moet huilen
Droog jij m'n tranen dan?
Want als ik bij jou mag,
Mag jij altijd bij mij.
Kom wanneer je wilt,
'k Hou een kamer voor je vrij.

Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,'
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?


En dat die kamer er dan niet is...