Ik en de zerken...

Vandaag is de dag dat het af had moeten zijn... het begraafplaatsenfotoproject, maar zo werkt dat dus blijkbaar niet. Ongeveer 2 jaar geleden schreef ik me in bij Ruben Smit voor de workshop Ambitie. De basisopleiding van de Fotoacademie was afgerond, de opleiding Fotografische Vormgeving van de Fotovakschool ging niet door (slechts 1 aanmelding naast die van mij) en zo kwam ik weer bij Ruben terecht. De aftrap van het project was pas in november 2010 maar het onderwerp, dat lag voor mij wel vast, sfeervolle foto's van begraafplaatsen in combinatie met mooie teksten. Daar kon ik dus al mooi mee aan de slag voordat de echte aftrap was... althans dat dacht ik. Het liep anders. Een paar maanden later overleed mijn zwager, en nou ja, dan ga je dus echt niet voor je hobby op begraafplaatsen rondlopen. De tijd vloog voorbij, mijn camera ging tot 2x toe kaduuk en foto's maken als ik wel een camera had... laat maar. Dat was 2010 zo ongeveer wat fotograferen betreft.

Maar het werd eind november 2010, het project werd afgetrapt bij Ruben. En ik zat nog steeds met die begraafplaatsen in mijn maag. Ik wilde wel, maar nee, toch ook eigenlijk helemaal níet. 'Ik denk dat ik dat maar niet moet doen'. Ruben dacht daar anders over. Juist omdat het zo dichtbij stond qua gevoel zou ik het wél moeten doen. Alles op zijn tijd, maar probeer het wél en ga anders beide projecten naast elkaar opstarten (ik had inmiddels ook een alternatief bedacht) dat was de boodschap die ik mee kreeg. Wat ik wilde doen was volgens hem vrij uniek. Met mijn 'verhalende fotografeerstijl' (volgens hem) zou dat iets heel moois gaan worden.

En toen werd het 2011, en er gebeurde nog steeds helemaal niets. Nog steeds totaal opgedroogd, geen inspiratie, geen... niets dus op een paar gave foto's in Londen na. En zo ging het eigenlijk het hele jaar door. Bij vlagen reuze geïnspireerd, en als die inspiratie er was dan knalden de gave platen voorbij op mijn scherm, maar meestal niets dus. En over de teksten, die ik diep in mijn hart het allerliefst zelf wil schrijven, heb ik het dan nog helemaal niet. Vanaf 1 november 'blote voeten', geen verplichtingen, een leeg hoofd, alle tijd voor fotograferen... zou je denken... en nog steeds... niets, he-le-maal niets. Raar, echt raar, vond ik dat en ook reuze-irritant.
En heel langzaamaan begon het door te dringen... eindpresentatie in januari 2012, forget it!!! Ik, die altijd alle deadlines haalt... deze deadline zou volledig aan mij voorbij gaan. Dat was even slikken. En toch, in tegenstelling tot wat mijn 'mijn oude ik' zou voelen, het voelde totaal niet als falen. Het is gewoon nog niet af, niet klaar, ik ben er nog niet klaar voor, alles op zijn tijd, mijn tijd komt wel. Dat dus.

Ondanks dat ik nog niet klaar ben, ben ik vandaag toch naar de eindpresentaties gegaan. Prachtige dingen gezien van een aantal andere cursisten. En tot mijn grote (en blije) verrassing was meer dan de helft van mijn groep er nog niet klaar voor, slechts 3 presentaties waren er van mijn medecursisten. Prachtig en inspirerend om te zien hoe ook zij, ieder op hun eigen manier geworsteld hebben en hoe ze ongelovelijk zijn gegroeid in het afgelopen jaar. Totaal verschillende projecten, stijlen, onderwerpen, ieder op zijn eigen manier. Indrukwekkend en superinspirerend! Iemand die startte met het idee om het menselijk ingrijpen in de natuur in beeld te brengen met een vrij zakelijke blik en die nu magisch-realistische foto's van hetzelfde onderwerp stond te presenteren die zo onwijs mooi en kunstzinnig zijn. Adembenemend wow! Zo indrukwekkend en mooi! Een ander die in feite een kant en klaar pakket heeft gemaakt voor een op te richten bezoekerscentrum bij het Haaksbergerveen. Prachtig!

Het duurt nog wel even voordat mijn project klaar is, maar het komt goed, absoluut! Dat weet ik echt meer dan 300% zeker na vandaag!

En voor wie nieuwsgierig is, deze YouTube slideshow geeft een impressie van de foto's die ik tot afgelopen zomer heb gemaakt. Een update volgt binnenkort, er wordt inmiddels weer gefotografeerd :o))

Bijna hetzelfde doen zonder blote voeten...

Waar een week goed ziek zijn al niet goed voor is... Als ik erover nadenk was ik vorig jaar behoorlijk ziek voordat ik de knoop doorhakte op 27 april en ook in oktober ging flink ziek zijn vooraf aan de inspiratie. Blijkbaar heb ik zo'n diep, brak dal nodig om tot actie over te gaan.
Waar heb ik het over? Over de blote voeten, andere dingen doen, m'n leven op de schop gooien, dat doen waar ik energie van krijg (Op blote voeten...)

Ruim 2 maanden op blote voeten en nog niet weten wat ik wil, dat was een beetje mijn frustatie de afgelopen 2 weken. Alsof die 2 maanden helemaal niets hadden opgeleverd. Integendeel, het is totaal anders gelopen dan ik vooraf had kúnnen bedenken, maar het was waardevol, heel waardevol! Ik heb me echt volledig overgegeven aan de kunst van niets moeten en dan maar kijken wat er naar boven kwam en waar ik zin in had. Dat ik dat na wat vallen en opstaan echt kon, dat was al een mijlpaal op zich. Tot mijn grote verbazing werd er dus nauwelijks gefotografeerd. Ik was er de afgelopen 1,5 jaar al wel achter gekomen dat dit niet mijn roeping was, hoeveel energie ik er ook van kreeg en krijg, maar dat ik er helemaal niets mee ging doen terwijl ik alle tijd van de wereld had, dat had zelfs ik niet verwacht. Wat ik wel deed was mezelf weer vinden, ergens was ik mezelf kwijtgeraakt in de sleur van het dagelijkse leven. Op het moment dat ik besefte dat ik nooit meer echt echt blij was en al helemaal geen voldoening meer uit mijn werk haalde, kon ik er in praktische zin weinig aan veranderen. Sommige periodes zijn gewoon niet geschikt om je leven nog verder op de kop te zetten dan dat dat ongevraagd al gedaan is (A movie in my mind).
De blote-voeten-sabbatical stond dus in het teken van genieten en een soort van back to my roots, go with the flow, genieten van mooie dingen, nieuwe muziek ontdekken, experimenteren in de keuken, koken voor familie en vrienden, nieuwe vriendschappen, meditatie, Reiki, zingen, dansen enz. Met iets wat met ook maar een gedachte aan werk zou zijn heb ik me niet beziggehouden. Ongemerkt wel met de vragen 'Wat vind ik belangrijk?', 'Wie zijn belangrijk? en 'Waarom?'. En met 'loslaten', zo'n heerlijke zweefterm. Het besef dat sommige vriendschappen vergane glorie zijn of dat misschien altijd wel geweest zijn, pijnlijk, maar realiteit. De belangrijkste loslater was misschien wel Mrksjia Hulandia. Bijna 7 jaar geleden ontstaan vanuit mijn onverklaarbare liefde voor Marrakech. Nederlandse inwoonster van Marrakech, dat betekent het letterlijk. Ineens vlak voor oud & nieuw was ik er klaar mee. Het alter ego paste niet meer, dat was ik niet meer. Ctrl-Alt-Del, weg, foetsie! Ik ben een echte kaaskop (die nog steeds heel graag in Marrakech is, dat dan weer wel).

De eerste weken van november werd ik overspoeld met de vraag 'Heb je al een nieuwe baan?'. Alsof ik daar mee bezig was... In december werd de vraag weinig gesteld, maar was de opmerking meestal in de trant van 'december is geen goede maand om een andere baan te zoeken, dat moet je in januari maar weer doen'. En bijna... bijna... ging ik dat gewoon doen, gewoon zoals altijd, gewoon ongeïnspireerd terug naar hoe het was, omdat het niet hoort wat ik nu doe, omdat er ergens zo'n Calvinistisch stemmetje in mij schuilt dat dat nog even inwrijft. 1 januari 2012 was een goed moment om werk te gaan zoeken, had ik besloten. CV opgefrist, LinkedIn up-to-date en toen werd ik godzijdank ziek! De idioot... hoe kun je nu serieus een andere baan gaan zoeken als je nog niet hebt besloten wat je wil doen! En erger nog, bijna terug naar de veilige, oude routine!
De nacht van 12 op 13 januari was de brakste van de afgelopen week. Erg benauwd, dus hup om een uur of half 12 kleren en jas aan over het pyjamaatje en een blokje om, lucht happen. Tijdens dat blokje om kreeg ik een paar berichten van een tweep (voor niet ingewijden: tweep = iemand die twittert) die mij op basis van mijn foto's en blog karakteriseerde in een paar rake woorden. Het had niets te maken met alles wat hierboven staat en toch zette het de radertjes weer in werking. Waarom had ik ook al weer een time-out genomen? Terwijl ik middenin de nacht een klein blogje aan het typen was over een prachtig nummer dat ook een belangrijke bijdrage aan mijn ontdekkingsreis heeft geleverd, schreef ik met mijn linker hand (mijn verkeerde dus) drie woorden op, te bang om ze binnen een seconde te vergeten...

'Bijna hetzelfde doen' Achteraf vind ik het tekenend en mooi dat ik dit met mijn verkeerde hand heb gedaan. Nieuwe dingen doen dus!

Ik ga zeker verder met het zoeken van een leuke (tijdelijke, vaste en/of parttime) baan voor het brood op de plank, maar daarnaast ga ik uitzoeken hoe ik in de uitvaartzorg aan de slag kan. De wens zit al jaren in mijn hoofd, werken mét mensen, iets voor ze kunnen betekenen, ontzorgen en toch regelneefje zijn, dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Vorig jaar heb ik die wens al een paar keer hardop uitgesproken, het is tijd om actie te ondernemen. Waar dit toe gaat leiden? Geen flauw idee, zover ben ik nog niet. Maar het begin is er...

Shine on you crazy diamond...

Een bijzonder mens en hij ging veel te vroeg dood :'( ...

Gezinsuitbreiding

Na alles wat we de afgelopen weken hebben meegemaakt ben ik vandaag weer eens gewoon blij, vooral sinds het afgelopen uur. Mijn zusje en mijn neefje hebben namelijk gezinsuitbreiding. Ze zijn nu onderweg naar huis met Bruce, een 8 weken oude boxerpup. Ik heb een lach van oor tot oor, echt waar. En morgen ga ik het kleine mormeltje live bewonderen. Ik kan niet wachten.

Dit is wat mij betreft een grote, glanzende parel in de categorie ‘de draad weer oppakken’.

En sorry zussie, dat ik je nieuwe aanwinst nu al heb verklapt aan een paar Hyvers.

Nu ik nog een Duitse Herder. Toch maar eens uitvogelen hoe ik dat praktisch kan inpassen in mijn leven.

De draad weer oppakken

Na bijna drie weken letterlijk lamgeslagen te zijn geweest door immens verdriet en ongeloof is het vandaag voor het eerst weer gelukt een zelfgekookte maaltijd op tafel te toveren. Hoera!!! Zelden heeft eten mij zo goed gesmaakt als vanavond. Het was een rare combi, zelfgemaakte patatjes uit de Actifry met sla en echte slagersrookworst. Vooral die worst was een vreemde eend in de bijt, maar dat kwam omdat de geplande preistamppot niet doorging door een onverwacht zonnige dag. Een culinair hoogstandje was het zeker niet, maar wel superlekker en het allerbelangrijkste……… weer zelfgemaakt.

Dank aan alle snackbars, producenten van afbakbroodjes en supermarkten met opwarmquiches die mij de afgelopen weken hebben gevoerd, maar er gaat echt helemaal niets boven echte, versbereide maaltijden.

Het verdriet en ongeloof zijn nog lang niet verdwenen, maar lamgeslagen, nee, dat ben ik niet meer.