100 dagen...

Ruim 2 jaar geleden deed ik iets wat de meeste mensen in mijn omgeving niet begrepen... in "crisis"tijd een vaste baan opzeggen en besluiten voor onbepaalde tijd baanloos (en dus inkomensloos) door het leven te te gaan...
De onbepaalde tijd werd uiteindelijk bijna een half jaar en ik heb er geen seconde spijt van gehad... het was een waardevolle, mooie tijd. Nieuwe mensen, nieuwe inzichten, tijd voor alles waarvoor je meestal geen tijd neemt (dom!) als je in de mallemolen van de dagelijkse waan mee draait.

In die periode liep ik ook tegen het boek Leven van 1 euro per dag aan. Lekker toepasselijk als je inkomensloos door het leven gaat, maar vooral een ontzettend leuk boek om te lezen. Geen zuur bezuinigingsverhaal, maar een bevrijdende ontdekkingsreis vol humor. De schrijfster is een ander, blijer en gelukkiger, mens na een jaar leven van 1 euro per dag...

Vandaag kwam ik het boekje weer tegen in de boekenkast... dat kan geen toeval zijn. Weer zit ik in een soortgelijke situatie... een mooi kruispunt, leven op de kop, minimale inkomsten... een goed moment om het boek weer te lezen, Kakelbont en P1ppi verder te detoxen en nieuwe wegen in te slaan...

In het kader van de hamster die ik ben, puilen mijn voorraadkasten en diepvries uiteraard weer uit... Ik sluit vandaag een contract af met mijzelf... behalve de onontkoombare uitgaven voor wonen, belastingen, noodzakelijk auto-onderhoud, gezondheid en verse etenswaren als groente, fruit e.d. wordt er geen euro meer uitgegeven aan wat dan ook de komende 100 dagen...

Ik bezem weer verder...

*********************************

Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. 

Ik ben de meubels aan het opruimen, 

maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken 

door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.

[Uit: 'Van dag tot dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran] 

De allermooiste vrucht...

 

 

Bezemen!

Loslaten!

Ruimte!

Rust!

Genieten!

Dankbaar!

Inspiratie!

Flow!

Leven!

 

Een paar weken actief knopen doorhakken, bezemen en strepen trekken... het werpt zijn vruchten af...

 

Ik pluk de dag! Dat is de allermooiste vrucht die afgeworpen wordt!

Geketend in mijn bolletje...

Gevangen in je zorgen, hersenspinsels, 'wat als-gedachten', 'wat-vindt-gedachten' enz. Wie heeft er geen last van? Als hier kampioenschappen voor zouden worden gehouden, dan zou het een zware strijd worden met heel veel deelnemers.

De afgelopen maanden is het mij ondanks alle zorgeloze vrijheid op blote voeten in ieder geval niet gelukt te voorkomen dat mijn hoofd af en toe met mijn gedachten op de loop ging. Je ervan bewust zijn en de mallemolen op tijd stil zetten is natuurlijk al winst, maar wat zou het toch fijn zijn als die mallemolen gewoon never nooit meer aan zou gaan...

Ik ben een fan van Kahlil Gibran en mooie teksten, dat zal inmiddels wel zijn opgevallen, en ook over deze mallemolen heeft hij weer mooie woorden geschreven.

Vrij zijn in mijn eigen bolletje... dat moet toch te doen zijn...

***************************************************

Je dagen hoeven niet zonder zorgen te zijn en je nachten niet zonder behoeften en verdriet om echt vrij te zijn.
En juist door boven deze lasten uit te komen, zul je vrij zijn en zonder ketenen.
...
Wat je wenst en wat je vreest, wat je tegenstaat en wat je koestert, wat je nastreeft of ontvlucht, alles houdt elkaar in een voortdurende omhelzing staande.
Dat alles klampt zich aan elkaar vast in jou, als licht en schaduw.
En wanneer de schaduw vervaagt tot niets, wordt het licht, dat blijft,
zelf de schaduw van een ander licht.
En wanneer jouw vrijheid de ketenen verbreekt, wordt ze zelf de keten van een grotere vrijheid.

[uit: De Profeet - Kahlil Gibran]

Panta rhei...

Soms, heel soms klik ik weleens op het linkje van @4positiviteit in mijn timeline... En toeval bestaat niet... als ik het doe, is de tekst precies passend bij het moment.

Gisteren begon er zomaar weer van alles te borrelen en te bruisen. Ik had de laatste weken weer eens het gevoel op een dood spoor te zitten, onrust all over, maar gisterochtend was er ineens pats boem weer het 'flow'-gevoel.
Ondanks dat de sollicitatie niet liep zoals gewenst, klopte het gewoon allemaal, de hele dag. Het begon met een prachtige zonsopkomst. In Zwolle word ik altijd erg blij van de stoeptegels, de expositie 'Door geloof gedreven' in het Stedelijk Museum raakte de juiste snaar en bij De Slegte liep ik 'zomaar' tegen twee qua onderwerp totaal verschillende boeken aan die ook precies pasten. 2x een gevalletje 'je oog valt erop en je weet dat het klopt', zonder dat je er eigenlijk in hoeft te kijken of de flaptekst moet lezen.
En alsof er nog niet genoeg flow was. Dankzij een tweet gisteren van @ladystokroos over de netwerkbijeenkomst van Kunstweb Lochem heb ik me daar ook eindelijk maar eens aangemeld en ben ik uiteraard ook aangeschoven bij de bijeenkomst in Harfsen gisteravond. Leuk!

En toen werd het ochtend en vond ik dit gedicht in mijn Twitter timeline. Ik had hem zelf kunnen, of beter gezegd, willen schrijven!

***************************************************

Optimist

Mijn best mogelijke toekomst
waar ik me op voorbereid
ik ga zitten en neem de tijd.
Visualiseren met de ogen dicht
op echt willen en dromen gericht.

Mijn best mogelijke toekomst
diepe wensen ontdekkend
in gedachte al verbazingwekkend.
Enthousiast strevend naar een doel
geeft op zichzelf een heerlijk gevoel.

Mijn best mogelijke toekomst
overwinnend de angstige gedachte
om het mooiste te mogen verwachten.
Glimlachend over mijn kansen
plezierig springen, juichen en dansen.

Mijn beste mogelijke toekomst
is mee waaien met de juiste wind
is doen wat ik nu denk en vind.
Verheugd raak ik er alvast aan gewend
mijn mooie toekomst is wat ik nu uitzend.

[bron: 4positiviteit - Mark]

Ik en de zerken...

Vandaag is de dag dat het af had moeten zijn... het begraafplaatsenfotoproject, maar zo werkt dat dus blijkbaar niet. Ongeveer 2 jaar geleden schreef ik me in bij Ruben Smit voor de workshop Ambitie. De basisopleiding van de Fotoacademie was afgerond, de opleiding Fotografische Vormgeving van de Fotovakschool ging niet door (slechts 1 aanmelding naast die van mij) en zo kwam ik weer bij Ruben terecht. De aftrap van het project was pas in november 2010 maar het onderwerp, dat lag voor mij wel vast, sfeervolle foto's van begraafplaatsen in combinatie met mooie teksten. Daar kon ik dus al mooi mee aan de slag voordat de echte aftrap was... althans dat dacht ik. Het liep anders. Een paar maanden later overleed mijn zwager, en nou ja, dan ga je dus echt niet voor je hobby op begraafplaatsen rondlopen. De tijd vloog voorbij, mijn camera ging tot 2x toe kaduuk en foto's maken als ik wel een camera had... laat maar. Dat was 2010 zo ongeveer wat fotograferen betreft.

Maar het werd eind november 2010, het project werd afgetrapt bij Ruben. En ik zat nog steeds met die begraafplaatsen in mijn maag. Ik wilde wel, maar nee, toch ook eigenlijk helemaal níet. 'Ik denk dat ik dat maar niet moet doen'. Ruben dacht daar anders over. Juist omdat het zo dichtbij stond qua gevoel zou ik het wél moeten doen. Alles op zijn tijd, maar probeer het wél en ga anders beide projecten naast elkaar opstarten (ik had inmiddels ook een alternatief bedacht) dat was de boodschap die ik mee kreeg. Wat ik wilde doen was volgens hem vrij uniek. Met mijn 'verhalende fotografeerstijl' (volgens hem) zou dat iets heel moois gaan worden.

En toen werd het 2011, en er gebeurde nog steeds helemaal niets. Nog steeds totaal opgedroogd, geen inspiratie, geen... niets dus op een paar gave foto's in Londen na. En zo ging het eigenlijk het hele jaar door. Bij vlagen reuze geïnspireerd, en als die inspiratie er was dan knalden de gave platen voorbij op mijn scherm, maar meestal niets dus. En over de teksten, die ik diep in mijn hart het allerliefst zelf wil schrijven, heb ik het dan nog helemaal niet. Vanaf 1 november 'blote voeten', geen verplichtingen, een leeg hoofd, alle tijd voor fotograferen... zou je denken... en nog steeds... niets, he-le-maal niets. Raar, echt raar, vond ik dat en ook reuze-irritant.
En heel langzaamaan begon het door te dringen... eindpresentatie in januari 2012, forget it!!! Ik, die altijd alle deadlines haalt... deze deadline zou volledig aan mij voorbij gaan. Dat was even slikken. En toch, in tegenstelling tot wat mijn 'mijn oude ik' zou voelen, het voelde totaal niet als falen. Het is gewoon nog niet af, niet klaar, ik ben er nog niet klaar voor, alles op zijn tijd, mijn tijd komt wel. Dat dus.

Ondanks dat ik nog niet klaar ben, ben ik vandaag toch naar de eindpresentaties gegaan. Prachtige dingen gezien van een aantal andere cursisten. En tot mijn grote (en blije) verrassing was meer dan de helft van mijn groep er nog niet klaar voor, slechts 3 presentaties waren er van mijn medecursisten. Prachtig en inspirerend om te zien hoe ook zij, ieder op hun eigen manier geworsteld hebben en hoe ze ongelovelijk zijn gegroeid in het afgelopen jaar. Totaal verschillende projecten, stijlen, onderwerpen, ieder op zijn eigen manier. Indrukwekkend en superinspirerend! Iemand die startte met het idee om het menselijk ingrijpen in de natuur in beeld te brengen met een vrij zakelijke blik en die nu magisch-realistische foto's van hetzelfde onderwerp stond te presenteren die zo onwijs mooi en kunstzinnig zijn. Adembenemend wow! Zo indrukwekkend en mooi! Een ander die in feite een kant en klaar pakket heeft gemaakt voor een op te richten bezoekerscentrum bij het Haaksbergerveen. Prachtig!

Het duurt nog wel even voordat mijn project klaar is, maar het komt goed, absoluut! Dat weet ik echt meer dan 300% zeker na vandaag!

En voor wie nieuwsgierig is, deze YouTube slideshow geeft een impressie van de foto's die ik tot afgelopen zomer heb gemaakt. Een update volgt binnenkort, er wordt inmiddels weer gefotografeerd :o))

En daar word ik dan heeeeeel blij van...

Balen, basilicumplantje is definitief opgevroten door enge beestjes. De spaghetti met basilicum en rivierkreeftjes gaat dus niet door. En toen...?

Men neme een paar pitabroodjes. Doormidden snijden, even roosteren.
Af laten koelen en vervolgens één helft van het broodje insmeren met een flinke laag roomkaas. Daaroverheen wat dunne ringetjes bosui strooien.
De andere helft van het broodje opvullen met rivierkreeftjes.
Broodje dubbelklappen.
Huppakee, in het tosti-apparaat.
Even toasten... et voilà...

Onwijs lekkere tosti's!

Gelukkig maar dat mijn basilicumplantje dood was... anders had ik dit nooit geproefd.

Bijna hetzelfde doen zonder blote voeten...

Waar een week goed ziek zijn al niet goed voor is... Als ik erover nadenk was ik vorig jaar behoorlijk ziek voordat ik de knoop doorhakte op 27 april en ook in oktober ging flink ziek zijn vooraf aan de inspiratie. Blijkbaar heb ik zo'n diep, brak dal nodig om tot actie over te gaan.
Waar heb ik het over? Over de blote voeten, andere dingen doen, m'n leven op de schop gooien, dat doen waar ik energie van krijg (Op blote voeten...)

Ruim 2 maanden op blote voeten en nog niet weten wat ik wil, dat was een beetje mijn frustatie de afgelopen 2 weken. Alsof die 2 maanden helemaal niets hadden opgeleverd. Integendeel, het is totaal anders gelopen dan ik vooraf had kúnnen bedenken, maar het was waardevol, heel waardevol! Ik heb me echt volledig overgegeven aan de kunst van niets moeten en dan maar kijken wat er naar boven kwam en waar ik zin in had. Dat ik dat na wat vallen en opstaan echt kon, dat was al een mijlpaal op zich. Tot mijn grote verbazing werd er dus nauwelijks gefotografeerd. Ik was er de afgelopen 1,5 jaar al wel achter gekomen dat dit niet mijn roeping was, hoeveel energie ik er ook van kreeg en krijg, maar dat ik er helemaal niets mee ging doen terwijl ik alle tijd van de wereld had, dat had zelfs ik niet verwacht. Wat ik wel deed was mezelf weer vinden, ergens was ik mezelf kwijtgeraakt in de sleur van het dagelijkse leven. Op het moment dat ik besefte dat ik nooit meer echt echt blij was en al helemaal geen voldoening meer uit mijn werk haalde, kon ik er in praktische zin weinig aan veranderen. Sommige periodes zijn gewoon niet geschikt om je leven nog verder op de kop te zetten dan dat dat ongevraagd al gedaan is (A movie in my mind).
De blote-voeten-sabbatical stond dus in het teken van genieten en een soort van back to my roots, go with the flow, genieten van mooie dingen, nieuwe muziek ontdekken, experimenteren in de keuken, koken voor familie en vrienden, nieuwe vriendschappen, meditatie, Reiki, zingen, dansen enz. Met iets wat met ook maar een gedachte aan werk zou zijn heb ik me niet beziggehouden. Ongemerkt wel met de vragen 'Wat vind ik belangrijk?', 'Wie zijn belangrijk? en 'Waarom?'. En met 'loslaten', zo'n heerlijke zweefterm. Het besef dat sommige vriendschappen vergane glorie zijn of dat misschien altijd wel geweest zijn, pijnlijk, maar realiteit. De belangrijkste loslater was misschien wel Mrksjia Hulandia. Bijna 7 jaar geleden ontstaan vanuit mijn onverklaarbare liefde voor Marrakech. Nederlandse inwoonster van Marrakech, dat betekent het letterlijk. Ineens vlak voor oud & nieuw was ik er klaar mee. Het alter ego paste niet meer, dat was ik niet meer. Ctrl-Alt-Del, weg, foetsie! Ik ben een echte kaaskop (die nog steeds heel graag in Marrakech is, dat dan weer wel).

De eerste weken van november werd ik overspoeld met de vraag 'Heb je al een nieuwe baan?'. Alsof ik daar mee bezig was... In december werd de vraag weinig gesteld, maar was de opmerking meestal in de trant van 'december is geen goede maand om een andere baan te zoeken, dat moet je in januari maar weer doen'. En bijna... bijna... ging ik dat gewoon doen, gewoon zoals altijd, gewoon ongeïnspireerd terug naar hoe het was, omdat het niet hoort wat ik nu doe, omdat er ergens zo'n Calvinistisch stemmetje in mij schuilt dat dat nog even inwrijft. 1 januari 2012 was een goed moment om werk te gaan zoeken, had ik besloten. CV opgefrist, LinkedIn up-to-date en toen werd ik godzijdank ziek! De idioot... hoe kun je nu serieus een andere baan gaan zoeken als je nog niet hebt besloten wat je wil doen! En erger nog, bijna terug naar de veilige, oude routine!
De nacht van 12 op 13 januari was de brakste van de afgelopen week. Erg benauwd, dus hup om een uur of half 12 kleren en jas aan over het pyjamaatje en een blokje om, lucht happen. Tijdens dat blokje om kreeg ik een paar berichten van een tweep (voor niet ingewijden: tweep = iemand die twittert) die mij op basis van mijn foto's en blog karakteriseerde in een paar rake woorden. Het had niets te maken met alles wat hierboven staat en toch zette het de radertjes weer in werking. Waarom had ik ook al weer een time-out genomen? Terwijl ik middenin de nacht een klein blogje aan het typen was over een prachtig nummer dat ook een belangrijke bijdrage aan mijn ontdekkingsreis heeft geleverd, schreef ik met mijn linker hand (mijn verkeerde dus) drie woorden op, te bang om ze binnen een seconde te vergeten...

'Bijna hetzelfde doen' Achteraf vind ik het tekenend en mooi dat ik dit met mijn verkeerde hand heb gedaan. Nieuwe dingen doen dus!

Ik ga zeker verder met het zoeken van een leuke (tijdelijke, vaste en/of parttime) baan voor het brood op de plank, maar daarnaast ga ik uitzoeken hoe ik in de uitvaartzorg aan de slag kan. De wens zit al jaren in mijn hoofd, werken mét mensen, iets voor ze kunnen betekenen, ontzorgen en toch regelneefje zijn, dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Vorig jaar heb ik die wens al een paar keer hardop uitgesproken, het is tijd om actie te ondernemen. Waar dit toe gaat leiden? Geen flauw idee, zover ben ik nog niet. Maar het begin is er...

Midwinter op blote voeten...

Het  is Midwinter, Jule, Yule, Joel! De kortste dag, de langste nacht. Het licht komt weer terug... Tijd voor nieuwe dingen!


'Enter the night and you'll find the light,
That will carry you to your dreams.
Enter the night, let your spirit take flight,
In the field of infinite possibilities.'
[bron onbekend]

Bezemen op blote voeten...

De 2 december-tekst van Kahlil Gibran kan best op 1 december... vind ik... aangezien hij erg toepasselijk is. Bijna dagelijks krijg ik de vraag 'heb je al een andere baan?' Nee dus, maar die heb ik ook nog niet gezocht, zoals gepland... Het blijkt toch een hele kunst te zijn me niet op te laten jagen door die vraag en de meewarige blikken. Het stond er echt hoor, in mijn blog van 24 oktober (4e alinea). Het is dus de bedoeling! En zoals altijd trek ik gewoon mijn eigen plan zonder plan.

Inmiddels ben ik precies een maand op blote voeten en ik besef steeds meer hoe ik hier aan toe was, gewoon even helemaal niets moeten, niets plannen, linksaf slaan als ik eigenlijk rechtsaf had gepland. Niet dat ik niets doe, maar ik doe de dingen wel op het moment dat ik denk 'NU'.
De website is inmiddels geüpdate, ik heb weer een paar gave foto's gemaakt en verder bezem ik nog even vrolijk verder.



Kahlil Gibran heeft het in de tekst hieronder precies verwoord zoals het is...

****************************************************

Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.

[Uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran]

Trouw op blote voeten...

Al jaren een van mijn favoriete teksten van Paulo Coelho. En nu weer actueler dan ooit...



*******************************************************

Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed,
niet geschoten is altijd mis.
Wat wil de wereld van mij? Dat ik geen risico's neem?
Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom,
en niet de moed heb om 'ja' tegen het leven te zeggen?

Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter
de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen.
Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn,
dan is het op de eerste plaats aan mezelf.

[uit: 'Elf minuten' - Paulo Coelho]

Dat dus...

Woman staat al 1,5 maand bovenaan de shortlist, Stronger kwam er een 2,5 week geleden bij... Anouk + Sugababes = Stronger Woman!!!

Eb op blote voeten...

Inmiddels is er 1,5 week verstreken sinds ik de laatste keer de deur uit liep bij TNT in Hoofddorp. Het lijkt lang geleden… Heel langzaamaan komt de rust terug in mijn leven. De stilte daalt neer. Reiki, mediteren, fotograferen, schrijven, lezen, nieuwe muziek ontdekken, wandelen, genieten, koken, opruimen, bezemen (letterlijk & figuurlijk), klein beetje Twitteren, ‘gewoon’ Facebooken (dat was niet zo idioot veel als Twitter) en soms gewoon alleen maar stil zijn.

Het is in mijn werkende leven de 7e keer dat ik mijn baan heb opgezegd zonder iets anders in het verschiet te hebben en het is de allereerste keer dat het gelukt is echt vrijwillig werkloos te worden. Verstand en vertrouwen komen met de jaren zullen we maar zeggen. Ik heb nog steeds geen flauw idee welke kant ik op zal gaan, maar ik moet ook niet alles willen weten. Follow the path of your unwritten life…

Hoe ik me voel? Dit gedicht van M. Vasalis komt aardig in de buurt.

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
Waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

So many roads to choose...

Onrust van hier tot Tokyo... morgen is het 1 november en begint het blote-voeten-leven echt! So many roads to choose... Ik kan mijn gevoel niet beter verwoorden dan Paul Williams en Roger Nichols in dit liedje van de Carpenters hebben gedaan.



We've only just begun to live,
white lace and promises
a kiss for luck and we're on our way.
And yes, we've just begun.

Before the rising sun we fly,
so many roads to choose
we start our walking and learn to run.
And yes, we've just begun.

Sharing horizons that are new to us,
watching the signs along the way,
talking it over just the two of us,
working together day to day
together.

And when the evening comes we smile,
so much of life ahead.
We'll find a place where there's room to grow,
and yes, we've just begun.

Op blote voeten...

Op 3 dagen na is het een half jaar geleden dat ik in een split second een rigoreus besluit nam. Mijn baan opzeggen zonder enig idee te hebben van wat er daarna zou komen. De dag ervoor, op 26 april, was het een jaar geleden dat mijn zwager volkomen onverwacht overleed. Ondanks het verdriet was ik die dag samen met mijn familie toch volkomen gelukkig, vol energie en helemaal 'in the flow'. De volgende dag zat ik weer achter mijn bureau, een doodnormale woensdag en binnen een uur was de batterij leeg, dat was een rare gewaarwording. Je op een verdrietige dag intens gelukkig voelen en op een doodnormale dag waarvan er velen in een jaar gaan doodongelukkig. Wat een contrast, dat klopte niet! De stekker eruit dus, zonder plan, en wel meteen.

Op 1 juni lonkte de vrijheid. Novartis zat echter omhoog, dus ik bleef nog een paar maanden, wel parttime zodat ik in ieder geval al iets meer tijd had voor de dingen die ik echt wilde doen, fotograferen, koken en domweg genieten. Op 1 augustus zou het vervolgens echt gebeuren, het grote zwarte gat! Maar ja, toen kwam TNT voorbij, te leuk om te laten lopen en ze hadden haast, veel haast. Op 18 juli begon mijn laatste Novartis-vakantie en wat deed ik... ik begon op de 1e maandag van die vakantie in Hoofddorp of all places.

Inmiddels is het ruim 3 maanden later en heb ik nog steeds weinig tijd voor creatieve dingen gehad. En toch had ik geen dag willen missen de afgelopen maanden. Ondanks de lange dagen ga ik iedere dag met veel plezier mijn werk. Dat gevoel had ik al jaren niet meer gehad. Daarnaast heb ik door het vele treinen de sociale kant van Twitter ontdekt. Van een nieuwsvergaarbak veranderde mijn timeline in een sociale chatbox (naar woord trouwens), ook dat had ik niet willen missen. Sterker nog, ik ga het missen, het ontwaken van de TL. Terugkijkend op de afgelopen maanden heeft deze periode mij veel gebracht. Ik ben een stuk wijzer geworden ook al kan ik nog niet zo goed uitleggen hoe, wat, waarom, maar het voelt goed.

Volgende week is het eindelijk zover, 3x is scheepsrecht, ik spring het grote, gapende, zwarte gat in. Ik kon blijven bij TNT, parttime (wat ideaal zou zijn) voor langere tijd, de verleiding was best groot, maar nee, daarom heb ik een half jaar geleden mijn vaste baan niet aan de wilgen gehangen. Ik heb mijn oude schoenen weer weggegooid zonder nieuwe en dans op blote voeten de wijde wereld in. En deze keer ga ik echt even genieten van mijn vrijheid!!! Wat ik ga doen? Ik weet het nog niet precies. Onderstaande afscheidsmail zou ik vandaag weer precies zo schrijven, behalve dat ik nu eerst echt ga genieten van mijn vrijheid. 'Follow the path of your unwritten life', zoals een van de Tweeps het verwoordde. Ik ben er klaar voor!

[14 juli 2011]
Dag collega's,

Ze gaat weg en tijdelijk toch weer niet, het was wat verwarrend, maar vandaag is toch echt mijn laatste werkdag bij Novartis aangebroken. Ruim 4,5 jaar heb ik hier ondanks de soms lastige omstandigheden met heel veel plezier gewerkt, veel geleerd, leuke mensen leren kennen, in de OR meegedraaid, gefotografeerd enz. Maar het is nu echt tijd om andere dingen te gaan doen...

Toen ik eind april mijn ontslag indiende was het antwoord op de vraag wat ga je doen: 'ik weet het nog niet, maar ik wil in ieder geval meer tijd voor creatieve dingen zoals fotografie'. Het was het juiste besluit op het juiste moment. De afgelopen 1,5 maand heb ik mijn extra parttimetijd goed benut, ik heb heel veel gefotografeerd. En het freelancewerk lijkt ineens ook aan te komen vliegen zonder dat ik zelf al actief heb gezocht of heb geroepen dat ik beschikbaar ben. Het plan zonder plan loopt. A.s. maandag ga ik op het hoofdkantoor van TNT Express in Hoofddorp aan de slag als interim secretaresse van de OR voor ondersteuning tijdens de reorganisatie. Ik ben in gesprek met een beeldredactiebureau over freelance beeldredactie- en fotografieklussen en zo heb ik nog wat ijzers in het vuur. Kortom: alles sal reg kom!

De afgelopen tijd is mij regelmatig gevraagd hoe het met de foto's ging, of ik al mooie foto's had gemaakt en meer van dat soort vragen. Voor de liefhebbers heb ik een slideshow op YouTube gemaakt van wat foto's die ik de afgelopen tijd heb gemaakt voor mijn 'begraafplaatsenproject'. Het is nog maar een begin, er moet nog veel gefotografeerd, geschrapt en geschreven worden, maar dit is de eerste aanzet. ( )

Ik ben vandaag bureauloos, dus je zult mij hier en daar wel door het pand zien zwerven om mensen gedag te zeggen. Op kamer 3.69 staat wat lekkers te snoepen dus kom gezellig even langs. Dan kun je meteen kennismaken met mijn opvolgster die het stokje inmiddels heeft overgenomen.

Mocht ik je niet meer zien of spreken, dan wens ik je langs deze weg heel veel geluk en succes bij alles wat er op je pad komt. Als je contact wilt houden, ik ben redelijk actief op de social media dus Google en gij zult (mij) vinden.