The moment you start believing...

Op naar 2013... the moment you start believing...

*************************************

dreamer

everytime you stargaze

the whole world

is lying at your feet

well your prayers will be heard

the moment you start believing

think twice

just before you begin

'cause it's easy

to loose yourself in onward motion

well your prayers will be heard

the moment you start believing

well your prayers will be heard

angels'll come to sing

the moment you start believing

cherish

every single day

when fortune

is showing you the way

well your prayers will be heard

angels'll come to sing

a song you never heard

here's a new beginning

the moment you start believing

you'll get a new beginning

the moment you start believing

you'll get a new beginning

Een nieuw maatje...

Het verlies van Bob is nog vers, vergeten zal ik hem nooit en onvervangbaar is hij ook, maar toch... vanmiddag werd ik op slag verliefd op dit kleine mannetje. En net als bij Bob is het alsof we elkaar al jaren kennen... Welkom Sjon! We gaan er samen wat moois van maken!

En terwijl ik het opmaakvoorbeeld van de blog bekijk valt mijn oog op de datum (21-9-12) en de bizarre overeenkomst met de sterfdatum van Bob (12-9-12) . Het heeft zo moeten zijn...

Alles sal reg kom!

Alles sal reg kom... al jarenlang een van mijn levensmotto's. Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik in een split second besloot mijn vaste baan en alle zekerheden overboord te gooien. Op 1 november was het eindelijk echt zover. Inmiddels ben ik dus al 5 maanden vrij & baanloos zonder inkomsten. Ik had echt nooit gedacht en verwacht het zo lang vol te houden. Het was niet altijd makkelijk maar het was het waard, de puzzelstukjes vallen steeds meer op hun plaats.

Morgen ga ik voor het eerst weer echt aan de slag! Een leuke klus voor een beeldredactiebureau en als alles loopt zoals wij willen dat het loopt, dan gaan er nog veel klussen volgen. Back to my roots!!!
Gisteren viel de envelop met het functieprofiel op de deurmat. Als je ogen zeiknat worden als je de envelop openmaakt... dan weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen.
Er van leven, dat zit er voorlopig nog niet in dus ik zoek vrolijk verder naar aanvullende inkomsten, maar het begin is er.

5 maanden op blote voeten... trouw blijven aan mijzelf... het was niet voor niets...

Panta rhei...

Soms, heel soms klik ik weleens op het linkje van @4positiviteit in mijn timeline... En toeval bestaat niet... als ik het doe, is de tekst precies passend bij het moment.

Gisteren begon er zomaar weer van alles te borrelen en te bruisen. Ik had de laatste weken weer eens het gevoel op een dood spoor te zitten, onrust all over, maar gisterochtend was er ineens pats boem weer het 'flow'-gevoel.
Ondanks dat de sollicitatie niet liep zoals gewenst, klopte het gewoon allemaal, de hele dag. Het begon met een prachtige zonsopkomst. In Zwolle word ik altijd erg blij van de stoeptegels, de expositie 'Door geloof gedreven' in het Stedelijk Museum raakte de juiste snaar en bij De Slegte liep ik 'zomaar' tegen twee qua onderwerp totaal verschillende boeken aan die ook precies pasten. 2x een gevalletje 'je oog valt erop en je weet dat het klopt', zonder dat je er eigenlijk in hoeft te kijken of de flaptekst moet lezen.
En alsof er nog niet genoeg flow was. Dankzij een tweet gisteren van @ladystokroos over de netwerkbijeenkomst van Kunstweb Lochem heb ik me daar ook eindelijk maar eens aangemeld en ben ik uiteraard ook aangeschoven bij de bijeenkomst in Harfsen gisteravond. Leuk!

En toen werd het ochtend en vond ik dit gedicht in mijn Twitter timeline. Ik had hem zelf kunnen, of beter gezegd, willen schrijven!

***************************************************

Optimist

Mijn best mogelijke toekomst
waar ik me op voorbereid
ik ga zitten en neem de tijd.
Visualiseren met de ogen dicht
op echt willen en dromen gericht.

Mijn best mogelijke toekomst
diepe wensen ontdekkend
in gedachte al verbazingwekkend.
Enthousiast strevend naar een doel
geeft op zichzelf een heerlijk gevoel.

Mijn best mogelijke toekomst
overwinnend de angstige gedachte
om het mooiste te mogen verwachten.
Glimlachend over mijn kansen
plezierig springen, juichen en dansen.

Mijn beste mogelijke toekomst
is mee waaien met de juiste wind
is doen wat ik nu denk en vind.
Verheugd raak ik er alvast aan gewend
mijn mooie toekomst is wat ik nu uitzend.

[bron: 4positiviteit - Mark]

Op blote voeten thuiskomen...

Het is 1 februari en op mijn tablet staat de teller op 92 dagen blote voeten... Wow! Toen ik er aan begon had ik geen flauw idee wat me te wachten stond en dat gevoel bleef en is er eigenlijk nog wel. Zoals al eerder gezegd, het liep totaal anders dan wat ik voor ogen had, maar het heeft me verrijkt en afgeschild, dichterbij mezelf en vooral heel goed luisteren naar mijn gevoel.
Rust, dat is er gekomen. Ik liet gisteren de nieuwe layout van de blog aan mijn allerliefste, beste vriendin zien, 'serene rust' zo omschreef ze de uitstraling. Ik had er niet over nagedacht, maar zo voelt het wel. Ze sloeg de spijker op de kop. Ik hoef niet meer naar Marrakech om me extreem gelukkig te voelen, dat lukt hier ook weer. Mijn huis is weer thuis.

Terugkijkend is dit natuurlijk geen proces van 92 dagen en af is het nooit, maar het voelt wel als een soort afsluiting van een periode waarin de laatste puntjes op de spreekwoordelijke 'i' zijn gezet, de eindsprint van de afgelopen twee jaar. Ongemerkt lijken de afgelopen drie maanden te zijn ingedeeld in een soort blokken.
November was de maand van het herontdekken van 'alles', letterlijk en figuurlijk bezemen, in combinatie met veel rust, terugtrekken, mediteren, wandelen en gewoon stil zijn.
December was vooral gezellig zoals het moet zijn met alle feestdagen en extra feestjes en verder vooral niet nadenken over wat dan ook. Misschien was het wel een variant op 'de kop in het zand steken'...
Januari was de maand van de naakte waarheid en de diepe dalen. Er moesten knopen worden doorgehakt, geen ontkomen meer aan.
En nu is het februari, schijnt de zon en is het de hoogste tijd om de draad van een 'normaal' leven weer echt op te pakken.

Afgelopen vrijdag zag ik, zoals iedere week, de weekendtweets weer voorbijkomen op Twitter. En voor het eerst sinds begin november schoot het door mijn hoofd dat ik me ook weer wilde verheugen op het weekend. Dat vond ik wel een signaal dat ik mijn blotevoetensabbatical nu echt af kon gaan ronden. Ik heb gedaan wat ik moest doen, de knopen zijn doorgehakt, de oude schil is weg, Mrksjia Hulandia is morsdood en verder... moet het boek dus nog geschreven worden.

Ik en de zerken...

Vandaag is de dag dat het af had moeten zijn... het begraafplaatsenfotoproject, maar zo werkt dat dus blijkbaar niet. Ongeveer 2 jaar geleden schreef ik me in bij Ruben Smit voor de workshop Ambitie. De basisopleiding van de Fotoacademie was afgerond, de opleiding Fotografische Vormgeving van de Fotovakschool ging niet door (slechts 1 aanmelding naast die van mij) en zo kwam ik weer bij Ruben terecht. De aftrap van het project was pas in november 2010 maar het onderwerp, dat lag voor mij wel vast, sfeervolle foto's van begraafplaatsen in combinatie met mooie teksten. Daar kon ik dus al mooi mee aan de slag voordat de echte aftrap was... althans dat dacht ik. Het liep anders. Een paar maanden later overleed mijn zwager, en nou ja, dan ga je dus echt niet voor je hobby op begraafplaatsen rondlopen. De tijd vloog voorbij, mijn camera ging tot 2x toe kaduuk en foto's maken als ik wel een camera had... laat maar. Dat was 2010 zo ongeveer wat fotograferen betreft.

Maar het werd eind november 2010, het project werd afgetrapt bij Ruben. En ik zat nog steeds met die begraafplaatsen in mijn maag. Ik wilde wel, maar nee, toch ook eigenlijk helemaal níet. 'Ik denk dat ik dat maar niet moet doen'. Ruben dacht daar anders over. Juist omdat het zo dichtbij stond qua gevoel zou ik het wél moeten doen. Alles op zijn tijd, maar probeer het wél en ga anders beide projecten naast elkaar opstarten (ik had inmiddels ook een alternatief bedacht) dat was de boodschap die ik mee kreeg. Wat ik wilde doen was volgens hem vrij uniek. Met mijn 'verhalende fotografeerstijl' (volgens hem) zou dat iets heel moois gaan worden.

En toen werd het 2011, en er gebeurde nog steeds helemaal niets. Nog steeds totaal opgedroogd, geen inspiratie, geen... niets dus op een paar gave foto's in Londen na. En zo ging het eigenlijk het hele jaar door. Bij vlagen reuze geïnspireerd, en als die inspiratie er was dan knalden de gave platen voorbij op mijn scherm, maar meestal niets dus. En over de teksten, die ik diep in mijn hart het allerliefst zelf wil schrijven, heb ik het dan nog helemaal niet. Vanaf 1 november 'blote voeten', geen verplichtingen, een leeg hoofd, alle tijd voor fotograferen... zou je denken... en nog steeds... niets, he-le-maal niets. Raar, echt raar, vond ik dat en ook reuze-irritant.
En heel langzaamaan begon het door te dringen... eindpresentatie in januari 2012, forget it!!! Ik, die altijd alle deadlines haalt... deze deadline zou volledig aan mij voorbij gaan. Dat was even slikken. En toch, in tegenstelling tot wat mijn 'mijn oude ik' zou voelen, het voelde totaal niet als falen. Het is gewoon nog niet af, niet klaar, ik ben er nog niet klaar voor, alles op zijn tijd, mijn tijd komt wel. Dat dus.

Ondanks dat ik nog niet klaar ben, ben ik vandaag toch naar de eindpresentaties gegaan. Prachtige dingen gezien van een aantal andere cursisten. En tot mijn grote (en blije) verrassing was meer dan de helft van mijn groep er nog niet klaar voor, slechts 3 presentaties waren er van mijn medecursisten. Prachtig en inspirerend om te zien hoe ook zij, ieder op hun eigen manier geworsteld hebben en hoe ze ongelovelijk zijn gegroeid in het afgelopen jaar. Totaal verschillende projecten, stijlen, onderwerpen, ieder op zijn eigen manier. Indrukwekkend en superinspirerend! Iemand die startte met het idee om het menselijk ingrijpen in de natuur in beeld te brengen met een vrij zakelijke blik en die nu magisch-realistische foto's van hetzelfde onderwerp stond te presenteren die zo onwijs mooi en kunstzinnig zijn. Adembenemend wow! Zo indrukwekkend en mooi! Een ander die in feite een kant en klaar pakket heeft gemaakt voor een op te richten bezoekerscentrum bij het Haaksbergerveen. Prachtig!

Het duurt nog wel even voordat mijn project klaar is, maar het komt goed, absoluut! Dat weet ik echt meer dan 300% zeker na vandaag!

En voor wie nieuwsgierig is, deze YouTube slideshow geeft een impressie van de foto's die ik tot afgelopen zomer heb gemaakt. Een update volgt binnenkort, er wordt inmiddels weer gefotografeerd :o))

This path...

This path
on the red earth
meandering through the fields
has enchanted me.
My mind tries to reach out
Along the dusty road -
to whom?
My feet become restless
I long to go -
I do not know where.
What treasures are hidden
around the corner?
What surprises await me?
I go on dreaming -
where does it end?
[Rabindranath Tagore - Uit: 'A taste of Tagore']

Bijna hetzelfde doen zonder blote voeten...

Waar een week goed ziek zijn al niet goed voor is... Als ik erover nadenk was ik vorig jaar behoorlijk ziek voordat ik de knoop doorhakte op 27 april en ook in oktober ging flink ziek zijn vooraf aan de inspiratie. Blijkbaar heb ik zo'n diep, brak dal nodig om tot actie over te gaan.
Waar heb ik het over? Over de blote voeten, andere dingen doen, m'n leven op de schop gooien, dat doen waar ik energie van krijg (Op blote voeten...)

Ruim 2 maanden op blote voeten en nog niet weten wat ik wil, dat was een beetje mijn frustatie de afgelopen 2 weken. Alsof die 2 maanden helemaal niets hadden opgeleverd. Integendeel, het is totaal anders gelopen dan ik vooraf had kúnnen bedenken, maar het was waardevol, heel waardevol! Ik heb me echt volledig overgegeven aan de kunst van niets moeten en dan maar kijken wat er naar boven kwam en waar ik zin in had. Dat ik dat na wat vallen en opstaan echt kon, dat was al een mijlpaal op zich. Tot mijn grote verbazing werd er dus nauwelijks gefotografeerd. Ik was er de afgelopen 1,5 jaar al wel achter gekomen dat dit niet mijn roeping was, hoeveel energie ik er ook van kreeg en krijg, maar dat ik er helemaal niets mee ging doen terwijl ik alle tijd van de wereld had, dat had zelfs ik niet verwacht. Wat ik wel deed was mezelf weer vinden, ergens was ik mezelf kwijtgeraakt in de sleur van het dagelijkse leven. Op het moment dat ik besefte dat ik nooit meer echt echt blij was en al helemaal geen voldoening meer uit mijn werk haalde, kon ik er in praktische zin weinig aan veranderen. Sommige periodes zijn gewoon niet geschikt om je leven nog verder op de kop te zetten dan dat dat ongevraagd al gedaan is (A movie in my mind).
De blote-voeten-sabbatical stond dus in het teken van genieten en een soort van back to my roots, go with the flow, genieten van mooie dingen, nieuwe muziek ontdekken, experimenteren in de keuken, koken voor familie en vrienden, nieuwe vriendschappen, meditatie, Reiki, zingen, dansen enz. Met iets wat met ook maar een gedachte aan werk zou zijn heb ik me niet beziggehouden. Ongemerkt wel met de vragen 'Wat vind ik belangrijk?', 'Wie zijn belangrijk? en 'Waarom?'. En met 'loslaten', zo'n heerlijke zweefterm. Het besef dat sommige vriendschappen vergane glorie zijn of dat misschien altijd wel geweest zijn, pijnlijk, maar realiteit. De belangrijkste loslater was misschien wel Mrksjia Hulandia. Bijna 7 jaar geleden ontstaan vanuit mijn onverklaarbare liefde voor Marrakech. Nederlandse inwoonster van Marrakech, dat betekent het letterlijk. Ineens vlak voor oud & nieuw was ik er klaar mee. Het alter ego paste niet meer, dat was ik niet meer. Ctrl-Alt-Del, weg, foetsie! Ik ben een echte kaaskop (die nog steeds heel graag in Marrakech is, dat dan weer wel).

De eerste weken van november werd ik overspoeld met de vraag 'Heb je al een nieuwe baan?'. Alsof ik daar mee bezig was... In december werd de vraag weinig gesteld, maar was de opmerking meestal in de trant van 'december is geen goede maand om een andere baan te zoeken, dat moet je in januari maar weer doen'. En bijna... bijna... ging ik dat gewoon doen, gewoon zoals altijd, gewoon ongeïnspireerd terug naar hoe het was, omdat het niet hoort wat ik nu doe, omdat er ergens zo'n Calvinistisch stemmetje in mij schuilt dat dat nog even inwrijft. 1 januari 2012 was een goed moment om werk te gaan zoeken, had ik besloten. CV opgefrist, LinkedIn up-to-date en toen werd ik godzijdank ziek! De idioot... hoe kun je nu serieus een andere baan gaan zoeken als je nog niet hebt besloten wat je wil doen! En erger nog, bijna terug naar de veilige, oude routine!
De nacht van 12 op 13 januari was de brakste van de afgelopen week. Erg benauwd, dus hup om een uur of half 12 kleren en jas aan over het pyjamaatje en een blokje om, lucht happen. Tijdens dat blokje om kreeg ik een paar berichten van een tweep (voor niet ingewijden: tweep = iemand die twittert) die mij op basis van mijn foto's en blog karakteriseerde in een paar rake woorden. Het had niets te maken met alles wat hierboven staat en toch zette het de radertjes weer in werking. Waarom had ik ook al weer een time-out genomen? Terwijl ik middenin de nacht een klein blogje aan het typen was over een prachtig nummer dat ook een belangrijke bijdrage aan mijn ontdekkingsreis heeft geleverd, schreef ik met mijn linker hand (mijn verkeerde dus) drie woorden op, te bang om ze binnen een seconde te vergeten...

'Bijna hetzelfde doen' Achteraf vind ik het tekenend en mooi dat ik dit met mijn verkeerde hand heb gedaan. Nieuwe dingen doen dus!

Ik ga zeker verder met het zoeken van een leuke (tijdelijke, vaste en/of parttime) baan voor het brood op de plank, maar daarnaast ga ik uitzoeken hoe ik in de uitvaartzorg aan de slag kan. De wens zit al jaren in mijn hoofd, werken mét mensen, iets voor ze kunnen betekenen, ontzorgen en toch regelneefje zijn, dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Vorig jaar heb ik die wens al een paar keer hardop uitgesproken, het is tijd om actie te ondernemen. Waar dit toe gaat leiden? Geen flauw idee, zover ben ik nog niet. Maar het begin is er...

Mijn 2011 in iets meer dan 50 woorden...

blij * mooi * veranderingen * nieuwe vrienden * afscheid * nieuwe familie * Novartis * TNT * mini-sabbatical * koken * bakken *slappe lach * vrienden * leuke dingen doen * loslaten * treinen * Facebook * Social Media * Wii * fotograferen * begraafplaatsen * Twitter * muziek * draad oppakken * schepen verbranden * fijn * genieten * worsteling * blote voeten * schaterlachen * familie * gezelligheid * wijn * bier * stations * Woman * ontdekken * gelukkig * trap-tunnel-trap rennen * perron slalommen * overstaphulp * blikje * zon * volle maan * Reiki * inspirerend * Taurus

2012 kom maar op!!! Ik heb er zin in!!!

Midwinter op blote voeten...

Het  is Midwinter, Jule, Yule, Joel! De kortste dag, de langste nacht. Het licht komt weer terug... Tijd voor nieuwe dingen!


'Enter the night and you'll find the light,
That will carry you to your dreams.
Enter the night, let your spirit take flight,
In the field of infinite possibilities.'
[bron onbekend]

Trouw op blote voeten...

Al jaren een van mijn favoriete teksten van Paulo Coelho. En nu weer actueler dan ooit...



*******************************************************

Alles zegt me dat ik op het punt sta een verkeerde beslissing te nemen, maar goed,
niet geschoten is altijd mis.
Wat wil de wereld van mij? Dat ik geen risico's neem?
Dat ik terugga naar waar ik vandaan kom,
en niet de moed heb om 'ja' tegen het leven te zeggen?

Soms komt er geen tweede kans en kun je maar beter
de cadeaus die de wereld je wil geven, aannemen.
Als ik aan iemand of iets trouw moet zijn,
dan is het op de eerste plaats aan mezelf.

[uit: 'Elf minuten' - Paulo Coelho]

Hoofd en hart...

Mijn hoofd en hart zijn nogal eens in gevecht... herkenbaar waarschijnlijk. Kahlil Gibran heeft een mooie tekst over de perfecte balans geschreven. Het klinkt zo simpel als je het leest...


'Je rede en je hartstocht zijn je ziel als roer en zeilen.
Wanneer je zeilen scheuren of je roer breekt, kun je alleen nog meedrijven of slingeren en ronddobberen op volle zee.
Want de rede alleen is een kracht die afremt. En hartstocht zonder tegenwicht is als een vlam die zichzelf verteert.
Maar als de rede opstijgt tot de hoogten van de hartstocht, klinkt een melodie op in je ziel.
En als de hartstocht wordt geleid door de rede, zal zij telkens weer herleven en als een feniks herrijzen uit haar as.
Laat verstand en begeerte twee welkome gasten zijn in jouw huis.
En de ene gast onthaal je net als de andere, want zorg je beter voor de een dan voor de ander, dan zul je de liefde en het vertrouwen van beide verliezen.'

[uit: 'De Profeet' - Kahlil Gibran]

Dat dus...

Woman staat al 1,5 maand bovenaan de shortlist, Stronger kwam er een 2,5 week geleden bij... Anouk + Sugababes = Stronger Woman!!!

Eb op blote voeten...

Inmiddels is er 1,5 week verstreken sinds ik de laatste keer de deur uit liep bij TNT in Hoofddorp. Het lijkt lang geleden… Heel langzaamaan komt de rust terug in mijn leven. De stilte daalt neer. Reiki, mediteren, fotograferen, schrijven, lezen, nieuwe muziek ontdekken, wandelen, genieten, koken, opruimen, bezemen (letterlijk & figuurlijk), klein beetje Twitteren, ‘gewoon’ Facebooken (dat was niet zo idioot veel als Twitter) en soms gewoon alleen maar stil zijn.

Het is in mijn werkende leven de 7e keer dat ik mijn baan heb opgezegd zonder iets anders in het verschiet te hebben en het is de allereerste keer dat het gelukt is echt vrijwillig werkloos te worden. Verstand en vertrouwen komen met de jaren zullen we maar zeggen. Ik heb nog steeds geen flauw idee welke kant ik op zal gaan, maar ik moet ook niet alles willen weten. Follow the path of your unwritten life…

Hoe ik me voel? Dit gedicht van M. Vasalis komt aardig in de buurt.

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
Waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

Tijd voor nieuwe verhalen

Anouk heeft voor iedere stemming, ieder gevoel, wel een mooi nummer gemaakt. Paulo Coelho heeft dat met al zijn geschreven woorden ook gedaan. Fijn dat er mensen zijn die die gave hebben!
Het afgelopen jaar en zeker ook de afgelopen weken heb ik afscheid genomen van oude verhalen op alle fronten, loslaten is 'my middle name' geworden. Letterlijk en figuurlijk de bezem erdoor. Ruimte creëren. Sommige verhalen gaan in een doosje, te dierbaar om helemaal weg te doen, een stuk of 2, 3 zink ik af in de IJssel met heel veel bakstenen zodat ze vooral nooit meer boven water komen. En dan is er ook nog de letterlijke bezem, de Kringloop is blij met mij, de kliko ook.

Het is tijd voor nieuwe verhalen... Hoe onrustig ik soms ook van het idee word, het is de enige weg... met als graadmeter 'Word ik hier gelukkig van?'.

[uit: 'De Zahir' - Paulo Coelho]
'Wanneer we afscheid nemen van onze oude verhalen en op die manier ruimte creëren, moeten we zien te voorkomen dat we onszelf met een gevoel van leegte opzadelen.
Daarom moeten we die ruimte snel - al is het maar provisorisch - opvullen.'
'Hoe?'
'Met verhalen die anders zijn, door dingen te doen waar we ons niet aan durven wagen of die we niet willen.
Op die manier veranderen we.
Op die manier groeit de liefde.
En wanneer de liefde groeit,
groeien wij mee.'

So many roads to choose...

Onrust van hier tot Tokyo... morgen is het 1 november en begint het blote-voeten-leven echt! So many roads to choose... Ik kan mijn gevoel niet beter verwoorden dan Paul Williams en Roger Nichols in dit liedje van de Carpenters hebben gedaan.



We've only just begun to live,
white lace and promises
a kiss for luck and we're on our way.
And yes, we've just begun.

Before the rising sun we fly,
so many roads to choose
we start our walking and learn to run.
And yes, we've just begun.

Sharing horizons that are new to us,
watching the signs along the way,
talking it over just the two of us,
working together day to day
together.

And when the evening comes we smile,
so much of life ahead.
We'll find a place where there's room to grow,
and yes, we've just begun.

Ik had hem zelf kunnen schrijven...

...dus copy paste publish!

Taurus Oct 26 2011

You have hoped for something. You have even wished for something. You have dared to dream about a special fantasy of yours. It seems almost unattainable, but in the quiet of your room, without telling anyone else, you imagine that a certain kind of good fortune is shining on you and bringing you your heart's desire. And while you may not immediately win the lottery or attain any other dramatic windfall of that kind, you will notice a significant boost in your "luck." If you give it time, though, and you feed that luck with good energy, you will see its power increase in your life.

Copyright (c) DailyHoroscope. Download it now -- http://bit.ly/DHmobile

Op blote voeten...

Op 3 dagen na is het een half jaar geleden dat ik in een split second een rigoreus besluit nam. Mijn baan opzeggen zonder enig idee te hebben van wat er daarna zou komen. De dag ervoor, op 26 april, was het een jaar geleden dat mijn zwager volkomen onverwacht overleed. Ondanks het verdriet was ik die dag samen met mijn familie toch volkomen gelukkig, vol energie en helemaal 'in the flow'. De volgende dag zat ik weer achter mijn bureau, een doodnormale woensdag en binnen een uur was de batterij leeg, dat was een rare gewaarwording. Je op een verdrietige dag intens gelukkig voelen en op een doodnormale dag waarvan er velen in een jaar gaan doodongelukkig. Wat een contrast, dat klopte niet! De stekker eruit dus, zonder plan, en wel meteen.

Op 1 juni lonkte de vrijheid. Novartis zat echter omhoog, dus ik bleef nog een paar maanden, wel parttime zodat ik in ieder geval al iets meer tijd had voor de dingen die ik echt wilde doen, fotograferen, koken en domweg genieten. Op 1 augustus zou het vervolgens echt gebeuren, het grote zwarte gat! Maar ja, toen kwam TNT voorbij, te leuk om te laten lopen en ze hadden haast, veel haast. Op 18 juli begon mijn laatste Novartis-vakantie en wat deed ik... ik begon op de 1e maandag van die vakantie in Hoofddorp of all places.

Inmiddels is het ruim 3 maanden later en heb ik nog steeds weinig tijd voor creatieve dingen gehad. En toch had ik geen dag willen missen de afgelopen maanden. Ondanks de lange dagen ga ik iedere dag met veel plezier mijn werk. Dat gevoel had ik al jaren niet meer gehad. Daarnaast heb ik door het vele treinen de sociale kant van Twitter ontdekt. Van een nieuwsvergaarbak veranderde mijn timeline in een sociale chatbox (naar woord trouwens), ook dat had ik niet willen missen. Sterker nog, ik ga het missen, het ontwaken van de TL. Terugkijkend op de afgelopen maanden heeft deze periode mij veel gebracht. Ik ben een stuk wijzer geworden ook al kan ik nog niet zo goed uitleggen hoe, wat, waarom, maar het voelt goed.

Volgende week is het eindelijk zover, 3x is scheepsrecht, ik spring het grote, gapende, zwarte gat in. Ik kon blijven bij TNT, parttime (wat ideaal zou zijn) voor langere tijd, de verleiding was best groot, maar nee, daarom heb ik een half jaar geleden mijn vaste baan niet aan de wilgen gehangen. Ik heb mijn oude schoenen weer weggegooid zonder nieuwe en dans op blote voeten de wijde wereld in. En deze keer ga ik echt even genieten van mijn vrijheid!!! Wat ik ga doen? Ik weet het nog niet precies. Onderstaande afscheidsmail zou ik vandaag weer precies zo schrijven, behalve dat ik nu eerst echt ga genieten van mijn vrijheid. 'Follow the path of your unwritten life', zoals een van de Tweeps het verwoordde. Ik ben er klaar voor!

[14 juli 2011]
Dag collega's,

Ze gaat weg en tijdelijk toch weer niet, het was wat verwarrend, maar vandaag is toch echt mijn laatste werkdag bij Novartis aangebroken. Ruim 4,5 jaar heb ik hier ondanks de soms lastige omstandigheden met heel veel plezier gewerkt, veel geleerd, leuke mensen leren kennen, in de OR meegedraaid, gefotografeerd enz. Maar het is nu echt tijd om andere dingen te gaan doen...

Toen ik eind april mijn ontslag indiende was het antwoord op de vraag wat ga je doen: 'ik weet het nog niet, maar ik wil in ieder geval meer tijd voor creatieve dingen zoals fotografie'. Het was het juiste besluit op het juiste moment. De afgelopen 1,5 maand heb ik mijn extra parttimetijd goed benut, ik heb heel veel gefotografeerd. En het freelancewerk lijkt ineens ook aan te komen vliegen zonder dat ik zelf al actief heb gezocht of heb geroepen dat ik beschikbaar ben. Het plan zonder plan loopt. A.s. maandag ga ik op het hoofdkantoor van TNT Express in Hoofddorp aan de slag als interim secretaresse van de OR voor ondersteuning tijdens de reorganisatie. Ik ben in gesprek met een beeldredactiebureau over freelance beeldredactie- en fotografieklussen en zo heb ik nog wat ijzers in het vuur. Kortom: alles sal reg kom!

De afgelopen tijd is mij regelmatig gevraagd hoe het met de foto's ging, of ik al mooie foto's had gemaakt en meer van dat soort vragen. Voor de liefhebbers heb ik een slideshow op YouTube gemaakt van wat foto's die ik de afgelopen tijd heb gemaakt voor mijn 'begraafplaatsenproject'. Het is nog maar een begin, er moet nog veel gefotografeerd, geschrapt en geschreven worden, maar dit is de eerste aanzet. ( )

Ik ben vandaag bureauloos, dus je zult mij hier en daar wel door het pand zien zwerven om mensen gedag te zeggen. Op kamer 3.69 staat wat lekkers te snoepen dus kom gezellig even langs. Dan kun je meteen kennismaken met mijn opvolgster die het stokje inmiddels heeft overgenomen.

Mocht ik je niet meer zien of spreken, dan wens ik je langs deze weg heel veel geluk en succes bij alles wat er op je pad komt. Als je contact wilt houden, ik ben redelijk actief op de social media dus Google en gij zult (mij) vinden.