De 10 geboden maar dan anders...

Aan goede voornemens heb ik nog nooit gedaan. De laatste jaren heb ik wel dóelen geformuleerd aan het begin van het jaar. Geen hoogdravende carrièreplannen, maar gewoon een lijstje met een stuk of 5 doelen om de zaag van mijn leven scherp te houden. Een moment van bezinning, prioriteiten stellen, zorgvuldig formuleren, incl. een 'wat ga ik doen om de doelen te bereiken-lijstje' per doel. 

Het jaar is bijna voorbij en nee, ik heb niet alles bereikt wat op mijn lijstje stond, maar wel veel... Én ook heel veel wat niet op mijn lijstje stond. Ik ben onderweg... panta rhei...

De tien geboden... 'gij zult niet...' enz. Iedereen kent ze wel, of een beetje. Ik heb niet zoveel met alles wat niet mag. In het boek Kinderen van het Echte Volk staat een mooi alternatief uit Outback Nation downunder... Gij zult... Een mooie leidraad om mijn doelen voor 2013 aan op te hangen. Nog even verder met het detoxen van Kakelbont en dan is het tijd voor een nieuw lijstje met mooie doelen!

1. Je moet je persoonlijke creativiteit tot uiting laten komen.
2. Wees je bewust van je verantwoordelijkheden.
3. Voor je geboorte heb je ermee ingestemd anderen te helpen.
4. Word emotioneel volwassen.
5. Zorg voor vermaak.
6. Wees de rentmeester van je energie.
7. Geniet naar hartelust van muziek.
8. Streef naar wijsheid.
9. Breng jezelf discipline bij.
10. Observeer zonder te oordelen.

[uit: Kinderen van het Echte Volk - Marlo Morgan]

Missie Detox Kakelbont...

Voor de derde keer in een jaar komt dezelfde Gibrantekst voorbij. Voor de derde keer in een jaar drastisch bezemen... steeds een beetje drastischer... opruimen, schoonvegen, opschonen, detoxen, ik kan het niet beter uitdrukken dan Gibran... Dit is exact hoe het is... Ruimte maken... ruimte voor nieuwe dingen... 

En niet alle gewonnen ruimte hoeft gevuld te worden...

'Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.'

[uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911 - Kahlil Gibran]

The moment you start believing...

Op naar 2013... the moment you start believing...

*************************************

dreamer

everytime you stargaze

the whole world

is lying at your feet

well your prayers will be heard

the moment you start believing

think twice

just before you begin

'cause it's easy

to loose yourself in onward motion

well your prayers will be heard

the moment you start believing

well your prayers will be heard

angels'll come to sing

the moment you start believing

cherish

every single day

when fortune

is showing you the way

well your prayers will be heard

angels'll come to sing

a song you never heard

here's a new beginning

the moment you start believing

you'll get a new beginning

the moment you start believing

you'll get a new beginning

Mijn 2012 in iets meer dan 40 woorden...

* blote voeten * loslaten * inzichten * nieuwe vrienden * Pippi * Peter Pan * Twitter * Loenatik * Beeldbalie * I am what I am * oude valkuilen * opstaan * leren * klein geluk * afscheid * Bob * terrornijn * leuke projecten * Whatsapp * tweetuppen * koken * nog meer schepen verbranden * intens voelen * Echoes * accepteren * rust * Reiki * schaterlachen * genieten * strepen trekken *

Als morgen niet komt...

Only put off until tomorrow

what you are willing to die having left undone...

(Pablo Picasso)

De waan van de dag, opzij, opzij, opzij, we hollen, rennen, vliegen... En het lijkt allemaal oh zo belangrijk.

Ooit heb ik niet gezegd wat ik wilde zeggen, ik was te bang... er kwam geen morgen meer...

Zoals bijna iedereen ga ik regelmatig volledig op in de waan van de dag, maar het besef dat er misschien geen morgen meer zal zijn, is er altijd, iedere dag opnieuw.
Het lijkt vaak doodeng en moeilijk dingen te doen, of nog erger uit spreken, te zeggen, maar de angst ervoor maakt het vele malen moeilijker dan dat het eigenlijk is.
Afgelopen weekend heb ik het gedaan,  de drempel was veel en veel hoger dan mijn eigen 1,54m, maar ik ben er overheen geklommen.

Als er nooit meer een morgen komt... ik kan rustig slapen, ik heb het gezegd...

Blub...

*blub*

verdrinken

verdrinken in mensen

verdrinken in muziek

verdrinken in woorden

verdrinken... tomeloos... intens...

*blub*

De allermooiste vrucht...

 

 

Bezemen!

Loslaten!

Ruimte!

Rust!

Genieten!

Dankbaar!

Inspiratie!

Flow!

Leven!

 

Een paar weken actief knopen doorhakken, bezemen en strepen trekken... het werpt zijn vruchten af...

 

Ik pluk de dag! Dat is de allermooiste vrucht die afgeworpen wordt!

Bloedbandglibberstrepen...

In februari trok ik strepen . Het kostte wat moeite maar het is gelukt, zélfs de beruchte glibberstreep is gezet.
Maar wat doe je met bloedbandglibberstrepen? Die zijn nog lastiger... Je deelt je DNA, je deelt je verleden. En soms, heel uitzonderlijk soms, deel je immens verdriet. En juist in die kwetsbaarheid kom je heel dicht bij elkaar, in de duisterste tijden ontstaan mooie gesprekken. Soms letterlijk in het duister van de nacht, urenlange gesprekken met veel tranen en veel lachen.

Noem me naïef, dwaas enz., maar ik geloof in de groei en verdieping van relaties door pijn, verdriet, intimiteit, juist wanneer je op je allerkwetsbaarst bent. Het kan ook fout gaan, de wegen kunnen scheiden, maar ook dat is emotie en kwetsbaarheid.
Bij de bloedband, daar werkt het zo dus niet... het blijft een ingewikkelde, niet zelf gekozen relatie. Na een jaar vol emotie, delen, prachtige gesprekken, intimiteit enz. is het inmiddels alweer 1,5 jaar oppervlakkige business as usual. De treinen denderen over compleet verschillende sporen en heel af en toe scheren de locomotieven oppervlakkig langs elkaar heen. En daar blijft het bij.

Vandaag trek ik weer een vette streep. Ik accepteer dat het is wat het is en kies voor mezelf! Beter laat dan nooit...

On a bed of spider web...

Memory comes when memory's old

I am never the first to know

Following the stream up North

Where do people like us float

There is room in my lap

For bruises, asses, hand claps

I will never disappear

For forever I'll be there

Whispering

Morning, keep the streets empty for me

I'm laying down eating snow

My fur is hot, my tongue is cold

On a bed of spider web

I think of how to change myself

A lot of hope in a one man tent

There's no room for innocence

So take me home before the storm

Velvet mites will keep us warm

Whispering

Morning, keep the streets empty for me

Uncover our heads and reveal our souls

We were hung right before we were born

BAM...

Sommige wijsjes komen aan... kruipen onder je huid, in je buik, in je hoofd, overal... BAM!

Nieuwe wijn...

Bittere wijn, vieze wijn... Tegen beter weten in heb ik nogal eens een fles gore wijn tot op de bodem leeg gedronken. Oliedom, want voor je het weet geloof je niet meer in goede wijn. Er staat een nieuwe fles op tafel... laat het een goede zijn! Carpe diem!

************************************
Je moet je in het leven nooit schamen.
Aanvaard wat het leven je biedt, en drink de wijnen die voor je staan.
Drink ze allemaal - van sommige maar een slok, van andere de hele fles.
Hoe je dat bepaalt?
Door te proeven.
Je kunt pas weten wat goede wijn is als je ook de wrange geproeft hebt.

[uit: Brida - Paulo Coelho]

************************************

Ongrijpbaar...

Voelbaar

Bijna tastbaar

En toch...

zo ver weg

en

tegelijk

zo dichtbij

Mis je! X

Zaaitijd...

In de herfst verzamelde ik al mijn verdriet

en begroef het in mijn tuin.

Toen het april werd

en de lente de aarde huwde,

groeiden er in mijn tuin

prachtige, zeldzame bloemen.

De buren kwamen kijken en zeiden:

'Als het weer herfst wordt

en de zaaitijd aanbreekt,

geef ons dan het zaad van die bloemen,

want die willen wij ook in onze tuin hebben'.

[uit: Kahlil Gibran - Van dag tot dag (Zand en schuim)]

Satisfied mind...

Lijflied, kippenvel, verder niets aan toe te voegen...

************

How many times have you heard someone say

If I had money, I would do things my way,

But little they know that it's so hard to find

One rich man in ten with a satisfied mind.

Money can't buy back your youth when you're old

A friend, when you're lonely, or peace to your soul.

The wealthiest person is a pauper at times

Compared to the man with a satisfied mind

When my life is over and my time has run out.

My friend and my loved ones, I'll leave them no doubt.

But, one thing's for certain, when it comes my time

I'll leave this old world with a satisfied mind.

One thing's for certain, when it comes my time

I'll leave this old world with a satisfied mind.

Satisfied mind.

[Jeff Buckley Sketches for My Sweetheart The Drunk (J. Hayes, J. Rhodes)]

Reizen via de dwarsstraat...

Dit lijkt de trip van nét wel te worden... Op de valreep vertrok ik toch nog met een nieuwe, slimme foon naar Londen. Een werkende dus, niet onbelangrijk.

Na een geweldige nachtrust van wel 2 uur liep de wekker om half 5 af. Huh? Enigszins verdwaasd gingen de dopjes los , maar gelukkig landde het kwartje snel... Londen! Exact op tijd tufte de trein naar Roosendaal station Zutphen uit. So far so good...
De exact-op-tijd-illusie duurde helaas maar tot Nijmegen. 'Wegens een sein- en wisselstoring rijdt deze trein maar tot Oss, het is nog onduidelijk of er bussen worden ingezet.' Gofferdegoffer! 'Herstel, deze trein rijdt niet verder dan Nijmegen, omreizen via Utrecht.' Op advies van de conducteur als een dolle een sprintje trekken naar de NSHispeed-balie. Eerst maar eens kijken of het überhaupt zin had om door te reizen als ik m'n Eurostar-aansluiting zou missen.
Geweldig... de balie ging pas om 7 uur open... Gelukkig was dat over 5 minuten... wachterdewacht... pomtiedom... 7 uur... Sesam open u... exact op tijd... Maar helaas, 'wij zijn geen NSHispeed, we doen alleen grensverkeer...' MegaHuh! Waarom zit er dan wel een
NSHispeed-sticker op de deur? Een wat? Daar, die sticker! Mevrouw wist het niet en schreef het 0900-nummer van NSHispeed op een papiertje. Daar moest ik maar even naar toe bellen. Tuut tuut... gesloten tot 8 uur. Dat was een driewerf gofferdegoffer! De drang de trein terug naar huis te nemen werd groter. Maar ik geef maar zo niet op. Terug naar de mevrouw die niet van NSHispeed was. Help!!! En dat deed ze. Ze pakte resoluut de telefoon en ging bellen. Ik ging met de taxi naar Den Bosch. Het zou er om hangen, volgens TaxiTomTom ging ik de trein op 2 minuten missen... Hoe hatelijk! We reden Nijmegen net uit toen de taximeneer een order kreeg... Omdraaien! Er moest nog iemand naar Den Bosch. 'Zo', zei hij, 'nu mis je de trein in ieder geval...' Vierwerf gofferdegoffer. De dame die instapte was net bij het station afgeleverd door dezelfde taxi, ze had beter kunnen blijven zitten.
Maar goed, we konden vertrekken... En hoera, wat een feest... in de ochtendspits van Nijmegen naar Den Bosch... het schoot niet op. Uiteindelijk werkte een andere NS-vertraging in ons voordeel, de trein van 8.50u had vertraging, hiephoi, daardoor haalden wij hem net. In de taxi waren de aardige mevrouw en ik inmiddels 'wij' geworden, lotgenoten die naar Brussel moesten... en rap een beetje.

In de taxi had ik NSHispeed gebeld. Het was geen probleem in Brussel overgeboekt te worden op de volgende trein. Plek zat, en de NS en Eurostar hadden afspraken gemaakt over dit soort akkefietjes. Gewoon naar de balie gaan en het wordt geregeld. Mooi! De reistijd van Den Bosch naar Roosendaal vloog voorbij. Superleuk gezelschap en dat was wederzijds. De
aardige dame was een gepensioneerde, reislustige lerares Frans onderweg naar haar broer in Zuid-Frankrijk. Ze wilde het naadje van de kous weten van mijn smartfoon en de social media. Het fascineerde haar en ze was aangenaam verrast wat daar allemaal mee kon. En haar beeld van Twitter en Facebook was ook behoorlijk bijgesteld vertelde ze bij aankomst in Brussel, in positieve zin dus. In Roosendaal konden we eindelijk genieten van een welverdiende bak koffie en bij mijn dubbele espresso kreeg ik zomaar een appelflap en die hebben we uiteraard gedeeld. Het zit ook weleens mee! En ik had dus aangenaam, gezellig reisgezelschap met meer dan genoeg gespreksstof! In Brussel scheidden onze wegen en realiseerde ik me weer eens dat dit leuke reisgezelschap toch mooi te danken was aan het gekloot op het spoor.

Het was tijd voor de zoveelste sprint , en wel naar de Eurostarbalie... Hier kreeg ik het geniale antwoord 'uw ticket kan niet omgeboekt worden' WAT???????????????????? Verwijzen naar het telefoongesprek en de blijkbaar toch niet bestaande afspraken tussen NS en Eurostar... Het hielp niet. En nee, ik heb ook geen vertragingsstempel op mijn ticket. Naar de balie gaan zou voldoende zijn. Niet dus. Gelukkig zat er een wijze mevrouw achter de balie ernaast... 'gewoon omboeken'. En zo geschiedde... Inmiddels is het 13.41 uur, typ ik een blog op mijn nieuwe, slimme foon en duikt de trein zo onder het Nauw van Calais...

Een reis met hobbels, maar zoals altijd... alles sal reg kom... En het is echt waar, in een dwarsstraat kom je de leukste dingen tegen!

Een nieuw maatje...

Het verlies van Bob is nog vers, vergeten zal ik hem nooit en onvervangbaar is hij ook, maar toch... vanmiddag werd ik op slag verliefd op dit kleine mannetje. En net als bij Bob is het alsof we elkaar al jaren kennen... Welkom Sjon! We gaan er samen wat moois van maken!

En terwijl ik het opmaakvoorbeeld van de blog bekijk valt mijn oog op de datum (21-9-12) en de bizarre overeenkomst met de sterfdatum van Bob (12-9-12) . Het heeft zo moeten zijn...

Dag grote kleine vriend!

Rust zacht lieve Bob!

4 oktober 2001 - 12 september 2012

Een beetje...

In februari ging het hard, ik dacht echt dat ik mijn kleine, oude baas snel kwijt zou zijn. Het is inmiddels september en godzijdank is hij er nog steeds. En weer holt het hard achteruit, iedere dag een beetje harder en iedere dag is een cadeautje. Stekelblind, soms zeer luidruchtig en snel ademhalend, ruim een kilo lichter dan in de kracht van zijn leven, kromme voorpootjes, maar verder nog steeds kerngezond, nieuwsgierig en alert. Volgens de dierenarts heeft hij nog een uitstekende hartslag voor een oude baas van 11 jaar.

En toch... ik denk niet dat we nog zo heel lang samen zullen zijn. Iedere dag nemen we een stukje afscheid, Bob wordt steeds aanhankelijker, alsof ook hij het aanvoelt. Lief was hij altijd, maar mij wassen... dat deed hij nooit... tot een paar weken geleden. Hij krult zich helemaal tegen mij aan en dan word ik gewassen, mijn arm, mijn hals, mijn neus... En in ruil krijgt hij Reiki en veel kusjes op zijn bolletje. En banaan, en witlof, en appel, en wortel... een verwend aapje, mijn lieve, trouwe maatje!

Een beetje...

Sterven doe je niet ineens

maar af en toe een beetje

en alle beetjes die je stierf,

't is vreemd, maar die vergeet je,

het is je dikwijls zelfs ontgaan,

je zegt ik ben wat moe,

maar op een keer dan ben je 

aan je laatste eindje toe.

[Toon Hermans]

Al was het dan maar voor één dag...

Wijsje van het jaar...

When I look into your eyes

It's like watching the night sky

Or a beautiful sunrise

There's so much they hold

And just like them old stars

I see you've come so far

To be right where you are

How old is your soul?

Well, I won't give up on us

Even if the skies get rough

I'm giving you all my love

I'm still looking up

And when you're needing your space

To do some navigating

I'll be here patiently waiting

To see what you find

'Cause even the stars they burn

Some even fall to the earth

We've got a lot to learn

God knows we're worth it

No, I won't give up

I don't wanna be someone who walks away so easily

I'm here to stay and make the difference that I can make

Our differences they do a lot to teach us how to use

The tools and gifts we got, yeah, we got a lot at stake

And in the end, you're still my friend at least we did intend

For us to work we didn't break, we didn't burn

We had to learn how to bend without the world caving in

I had to learn what I've got, and what I'm not

And who I am

I won't give up on us

Even if the skies get rough

I'm giving you all my love

I'm still looking up

Still looking up

Well, I won't give up on us (no I'm not giving up)

God knows I'm tough enough (I am tough, I am loved)

We've got a lot to learn (we're alive, we are loved)

God knows we're worth it (and we're worth it)

I won't give up on us

Even if the skies get rough

I'm giving you all my love

I'm still looking up

Opstaan en weer doorgaan...

Tijdens het gevecht krijgt de strijder van het licht

vaak slagen te incasseren die hij niet verwachtte.

Hij weet dat in een oorlog ook de vijand veldslagen zal winnen.

Wanneer zoiets gebeurt, treurt hij om de wonden die hij heeft opgelopen.

Hij neemt rust om nieuwe krachten op te doen.

En meteen daarop trekt hij opnieuw

ten strijde om zijn dromen te verwezenlijken.

[uit: Strijders van het licht - Paulo Coelho]

Bezemen...

Geen half jaar op blote voeten deze keer, maar slechts 5 dagen... er wordt flink gebezemd...

'Alles wat ik de laatste dagen gedaan heb is mijn huis op orde brengen. Ik ben de meubels aan het opruimen, maar ook ben ik de dingen van vroeger in mijn hart en mijn gedachten aan het schoonmaken door ze te ontdoen van oude schaduwzijden die daar niet meer horen.'

[uit: 'Van Dag tot Dag' - Wie inspireerde Gibran? Brief 26 november 1911- Kahlil Gibran]

Ooit...

I follow the night

Can't stand the light

When will I begin

My life again

Why live life from dream to dream

And dread the day that dreaming ends

It's a man's world...

Hoorde ze vandaag allebei voorbijkomen. Hoogste tijd om ze aan elkaar te plakken...

but it wouldn't be nothing, nothing without a...

Oma's ring...

Twee jaar lang lag oma's gebutste ring in een laatje. De steen (of beter gezegd een soort glas) was er uit gevallen en ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Een juwelier had ooit al eens verteld dat de ring zo beschadigd was dat er niets meer aan te redden viel, dus, tsja, hoe ga je dat repareren?
Sinds het overlijden van oma in juli 1994 had ik de ring dag en nacht om gehad, het was kaal aan Hendrika's rechterhand de afgelopen twee jaar.

Tot vandaag. Een collega, met dezelfde achternaam als ik, schoof aan aan mijn bureau om wat dingen af te stemmen. Ze zat vol in haar verhaal, maar na een paar woorden hoorde ik helemaal niets meer. Mijn blik was afgedwaald naar haar rechter ringvinger... vrijwel exáct dezelfde ring! Nog nooit eerder had ik zo'n ring gezien, behalve die van mijzelf.
'Hóe kom jij aan die ring?' Geërfd van oma, de oudste kleindochter die naar haar was vernoemd. Exact hetzelfde verhaal als bij mij. Haar opa had de ring gevonden op een akker en aan zijn vrouw gegeven. Mijn opa schijnt hem aan mijn oma te hebben gegeven in de verkerings-/verlovingstijd, maar zeker weten doen we het niet. Kippenvel, ik kreeg het er koud van!
Zo bijzonder om bij een collega met dezelfde achternaam dezelfde ring tegen te komen met ook nog eens dezelfde reden waarom we hem hebben én dragen... en ook nog aan dezelfde vinger.

Ik kon het niet langer aan zien, die kale vinger, dus God zegene de greep... en de secondenlijm. Na 3 pogingen zat de steen weer vast. Sinds een uurtje zit hij weer om mijn vinger en als het aan mij ligt blijft hij daar de rest van mijn leven...

2x Hendrika en 2x Benaldo Pieter Johannes

Ik vroeg...

Ik vroeg, ik kreeg...

Ik vroeg om kracht en ik kreeg...

moeilijkheden om me sterk te maken.

Ik vroeg om wijsheid en ik kreeg...

problemen om me te leren ze op te lossen.

Ik vroeg om moed en ik kreeg...

angsten om te overwinnen.

Ik vroeg om liefde en ik kreeg...

mensen met moeilijkheden om ze te helpen.

Ik vroeg om rijkdom en ik kreeg...

hersens en spieren om mee te werken.

Ik vroeg om gunsten en ik kreeg...

kansen.

Ik kreeg niets waar ik om vroeg...

ik kreeg alles wat ik nodig had.

[bron onbekend]

Enter the night...

Enter the night and you'll find the light

That will carry you to your dreams

Enter the night, let your spirit take flight

In the field of infinite possibilities...

Weggaan

Weggaan is iets anders

dan het huis uitsluipen

zacht de deur dichttrekken

achter je bestaan en niet

terugkeren. Je blijft

iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als

een soort van blijven. Niemand

wacht want je bent er nog.

Niemand neemt afscheid

want je gaat niet weg.

[uit: Geluk is gevaarlijk - Rutger Kopland]

Het kan wél...

Stiefmoeder, stiefvader, stiefbroertjes, stieffamilie... het zijn woorden met een vaak negatieve lading. Samengestelde gezinnen... het is vaak moeilijk, maar zo kan het dus ook!!!

Gemini...

If I tried to write a million words a day
I see your shadow coming closer

Then watch you drifting away

[Alan Parsons Project - Gemini]

Onontkoombaar...

Onontkoombaar

wordt het leven afgesneden

als een korenaar die rijp is,

en vaak is ze dat,

maar vaak ook niet.

[Euripides]

Op deeltijd blote voeten...

Keuzes...
Soms moet je ze al heel snel weer maken...
De cirkel leek rond te zijn...
Maar...
Baan 1 >>> in de praktijk heel anders dan verwacht...
Baan 2 >>> in de praktijk nog veel leuker en interessanter dan verwacht...
Signalen vanuit mijn diepe binnenste >>> al heel snel, heel overduidelijk en niet te missen...
Knopen doorhakken >>> Gelukt!!!

Na vandaag dans ik op deeltijd blote voeten door het leven met een superleuke baan. En daarnaast heb ik weer tijd voor alle leuke, interessante, creatieve mensen en dingen die er verder op mijn pad komen... De ideale combi zoals ik 'm vorig jaar zomer, toen de blotevoetentocht vorm kreeg, voor ogen had... Ik ben een gelukkig mens!!!

Geluk is soms een zegening

- maar over het algemeen is het een verovering.

Het magische moment van de dag helpt ons te veranderen,

stuurt ons erop uit om onze dromen te verwezenlijken.

We zullen lijden,

moeilijke ogenblikken doormaken,

met vele teleurstellingen geconfronteerd worden

- maar alles is voorbijgaand en laat geen sporen na.

In de toekomst kunnen we achterom kijken,

trots en met ongeloof in eigen kunnen.

[Uit: Aan de oever van de Piedra huilde ik - Paulo Coelho]

Heerde is het mooiste plekkien...

Uit Heerde kom ik... geboren en getogen. Ik woon er al dik 14 jaar niet meer en missen... nee, dat woord komt voor Heerde niet voor in mijn vocabulaire. Heerde is niet gezellig, geen terrasjes, geen 'wij', de Hessendagen in de zomer zijn de afgelopen jaren een steeds grotere gatenkaas geworden. Het 'dorp' wordt steeds leger, winkels sluiten enz. Epe is veel gezelliger, dat hoor ik mijn hele leven lang al. En ja, vaak is dat ook zo.

Maar heel soms gebeurt er iets magisch in Heerde en dan word ik er als een magneet naar toe getrokken. Er staat iets te gebeuren, ik wil niet gaan... echt niet, maar op het allerlaatste nippertje spring ik toch in mijn blikje en cross ik naar Heerde. De huldiging van Gerard van Velde met Olympisch Goud... magisch, iedereen op de been op die koude winteravond in februari 2002, saamhorigheid, trots, echt iedereen samen.
2010 was verdrietig maar wel kippenvel. In de stromende regen stonden mensen langs de kant van de weg, de laatste rit van mijn zwager... naar het crematorium. Uiteraard was dit voor mij geen laatste nippertjesactie, maar hij past wel in het rijtje van de magische momenten. En afgelopen maart was het gelukkig weer een vrolijke noot die veel mensen op de been bracht... de pink wedding...

En toen was het gisteren, uur of 5... net thuis en *ploing* die 24uursactie, Samenloop voor Hoop... magneet... ik móest er naar toe. Staand een broodje naar binnengepropt en *vroem* naar Heerde. De openingsceremonie heb ik gemist, maar wow, wat indrukwekkend! Al die mensen die non-stop rondjes lopen voor het KWF, voor dierbaren, al die witte papieren herdenkingszakken met kaarsen rondom het parcours. Al die mensen en bedrijven, wat een geweldige vibe... ondanks de soms stromende regen, iedereen bléef! En alsof het zo moest zijn... er kwam een regenboog, hij was er maar heel even, maar zo mooi en ontroerend!

Ik ben inmiddels allang weer terug in Zutphen, maar mijn hoofd en hart zijn nog steeds in Heerde, bij al die mensen die samen iets heel moois doen gisteren en vandaag.
En apetrots, dat ben ik ook, op dat mooie dorp op de Veluwe en in het bijzonder op mijn stoere neefje van 11 die, ondanks zijn gebroken sleutelbeen, tóch heeft gelopen... midden in de nacht zelfs!

Ik woon al jaren met heel veel plezier in Zutphen, voel me helemaal thuis in de Achterhoek, maar je roots, die raak je blijkbaar nooit kwijt... Jan van Riemsdijk heeft het mooi verwoord, heel lang geleden.

Het Heerder Volkslied

Heerde is het mooiste plekkien

In ons boeren vaderland

Ginds de Iesel met zien weerden

Daor weer bosch en heuvelrand

't Is een lus, die bonte kleuren

Noord of Zuud, ja Oost of Wes

't Is een prachtig Veluwsch landschap

Deur zien bomen, veld en grês (2x)

Hier woon ie ech bie de boeren

Met heur varkens en heur koe

Hier ku'j heerlijk buten woonen

Zonder al dat stadsch gedoe

Heerde blief maar fijn bie 't olde

Pas op dat z'oe niet verleid

In dat mooie Heerder landschap

Past geen stadsche deftigheid (2x)

't Heerder volk daor ku'j op bouwen

't Is een volk vol warkzaamheid

Want de goed bewarkte akker

Word op tied 'e zeijd en 'e meijd

As kind hê'k hier 'e loopen

Wat er ook gebeuren zal

'k Blieve trouw an disse woorden.

Heerde, Heerde bôvenal (2x).

Tijdloos...

But there never seems to be enough time

To do the things you want to do

Once you find them

Ongrijpbaar mooi...

Wat is Reiki? Wat doet Reiki? Waaróm doe jij Reiki? Vragen, vragen en nog eens vragen. Ze zijn me de afgelopen maanden weer vaak gesteld. De theoretische uitleg is niet zo moeilijk, maar is, als je er nuchter over nadenkt, inderdaad nogal 'zweverig'... Hoe nuchter en simpel je het ook uitlegt...


Vanochtend vond ik dit korte berichtje (verzonden in het holst van de nacht) in mijn Facebook-inbox:
'Ze eet!!!!!! heb haar net een boterham met appelstroop gegeven ze eet HETTYYYYYYY'


Begin januari kreeg ik de vraag of ik de hond Reiki kon sturen. Ze heeft kanker, aflopende zaak, niets meer aan te doen, veel pijn, heel erg naar. Na een paar dagen Reiki sturen ging het gelukkig weer beter met de hond. Niet genezen van kanker, maar wel weer goede kwaliteit van leven.
En gisteren kreeg ik opnieuw de vraag of ik Reiki kon sturen, het ging helaas weer erg slecht.
Reiki kan niet toveren, ik kan niet toveren, maar als ik een paar uur na de Reikibehandeling zo'n bericht in mijn mailbox krijg... dan ben ik echt zó ongelovelijk blij en heel heel dankbaar voor de kracht van Reiki.


Het is zoals mijn Reikileraar het jaren geleden heel kort samenvatte: handen neerleggen = aan, handen weghalen = uit, zo simpel is het, maak het niet mooier, maar zeker ook niet minder mooi.


En zo is het...

Vaarwel...

Johanna Berghorst - Koetsier

9 mei 1943 - 30 mei 2012

Ik denk...

ik denk

als het regent

laat ze niet nat worden

en als het stormt

vat ze geen kou

en ik denk ook

dat dat denken

niet helpt

want je wordt nooit meer

nat noch vat je een kou

want het regent

noch waait ooit

meer voor jou

[Bert Schierbeek]

Lof van de geringe eigendunk

De buizerd heeft zichzelf niets te verwijten.

Scrupules zijn de zwarte panter vreemd.

Piranha's twijfelen niet of hun daden wel rechtmatig zijn.

De ratelslang aanvaardt zichzelf zonder voorbehoud.

Jakhalzen met zelfkritiek zijn onbestaanbaar.

Sprinkhaan, kaaiman, haarworm, horzel

leven zoals ze leven en zijn er gelukkig mee.

Honderd kilo weegt het hart van de zwaardwalvis

maar in een ander opzicht is het licht.

Niets is dierlijker

dan een zuiver geweten

op de derde planeet van de zon.

[Wislawa Szymborska]

What goes around, comes around...

Wijze woorden op de Happinez Scheurkalender van vandaag... 

Ongelukkige mensen zoeken altijd een excuus om ongelukkig te zijn
(Hazrat Inayat Khan)

Op een kruispunt stond een man.

Een voorbijganger vroeg hem:

'Ik kom van die stad daar en moet naar de volgende stad.

Weet je hoe de mensen daar zijn?'

De man antwoordde met een vraag:

'Hoe waren de mensen daar?'

'O, die waren gezellig en gastvrij.

Een goede stad om te wonen.'

'De volgende stad is ook een goede plaats om te wonen.

Een goede reis gewenst.'

Even later kwam een tweede voorbijganger langs.

Hij kwam uit dezelfde stad, stelde dezelfde vraag en kreeg 

dezelfde vraag terug:

'Hoe waren de mensen daar?'

'O, die waren heel vervelend. Gierig en op zichzelf.

Verschrikkelijk!'

'Je zult de mensen in de volgende stad ook verschrikkelijk

vinden. Een goede reis gewenst.'

[foto: stoeptegel in Zwolle]

Blijven bezemen...

Je moet de Weg naar Santiago steeds overdoen,

onnodige bagage weggooien,

alleen datgene overhouden waar je geen dag buiten kunt.

Zorgen dat de liefdesenergie vrij kan stromen,

van buiten naar binnen, van binnen naar buiten.

[uit: De Zahir, Paulo Coelho]

Op de schop...

Goed... dan zeg je dus je baan op omdat je je bezig wilt houden met je fotoproject..., loop je een half jaar fictief rond op blote voeten... om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het anders moet...

De knoop is definitief doorgehakt... alles wat ik de afgelopen twee jaar heb gemaakt... het gaat op de schop... soort van van scratch af aan opnieuw beginnen dus...
Perfecte timing uiteraard... als je net bent begonnen met twee parttime banen waardoor de week goed gevuld is...

Duzzzzzzzzzzzzzzzzzz...

De cirkel op blote voeten is rond...

Dat het goed zou komen... daar heb ik geen seconde aan getwijfeld... Maar dat mijn blote-voetenperiode zo goed getimed afgesloten zou worden... daar had ik niet van durven dromen.

Vandaag precies een jaar geleden besloot ik in een split second mijn vaste baan op te zeggen. Waarom...? Dat lees je in deze blog. Wat er daarna zou volgen... ik had echt geen idee... het grote, zwarte en onzekere gat...
De afgelopen maanden, en zeker de afgelopen weken vielen de puzzelstukjes langzaamaan op hun plek.
Sinds een paar weken ben ik voor Beeldbalie aan de slag als beeldredacteur. En uitgerekend gisteren, op 26 april, was de cirkel rond. Mijn eerste inkomsten sinds 1 november werden bijgeschreven op mijn bankrekening en als klap op de vuurpijl kreeg ik aan het eind van de dag te horen dat ik volgende week aan de slag kan in Doetinchem, een leuke parttimebaan bij een mooie organisatie.

26 april is sinds 2010 een dag met een rafelig rouwrandje. Vorig jaar was die dag de directe aanleiding van mijn drastische besluit. En nu, exact een jaar later, is de cirkel rond!

Tijdens een van de sollicitatiegesprekken de afgelopen week kreeg ik de vraag waar ik trots op ben. Nou, hierop dus! Dat ik dwars tegen alle adviezen en meningen in, ondanks alle financiële onzekerheden toch mijn eigen plan heb getrokken en mijn hart heb gevolgd, vol vertrouwen dat dat de enig juiste weg was. Het was zeker niet altijd makkelijk, maar ik ben heel blij dat ik het heb gedaan! Bijna een half jaar op blote voeten... het was mooi, fijn en heel waardevol!

One life, no return, no deposit!

En toen was het weer maandag...

En toen was het weer maandag... geen gewone maandag waarvan er ongeveer 52 in een jaar passen, maar die ene k*t-maandag eind april waarop mijn telefoon om 23.22 uur ging en alles anders werd. Het is vandaag ook niet de 26e, dat is donderdag pas, dan is het echt 2 jaar geleden..., maar het was op een maandag, deze maandag, dus gevoelsmatig is het vandaag 2 jaar geleden...

Het wás een doodnormale maandag, zo één waarvan er dus 52 in een jaar gaan en het is bizar hoe de doodgewone details van die dag in m'n geheugen gegrift staan terwijl ik overdag niet wist wat er 's avonds ging gebeuren. Een blije, zonnige maandag, op het werk liep het allemaal best lekker met een paar extra vrije dagen rondom Hemelvaartsdag in het vooruitzicht. Ik was lekker op tijd klaar op kantoor, had onderweg naar huis nog effe een extra Wii remote gekocht voor mijn nieuwe Wii activiteit... boksen. Na het eten, heerlijk gemept en uitgeleefd op de Wii, douchen en toen moe maar voldaan op de bank met het laatste kliekje wijn dat nog over was van het weekend.
Tegen 11 uur stond Droomland op Hyves als mijn wijsje voor de nacht, nog 1x luisteren en dan naar bed... dat was het plan.
En toen ging de telefoon om 23.22 uur... Mijn ouders, zag ik op het scherm. Op zo'n moment wéét je gewoon dat er iets heel erg fout is.
Mijn vader aan de lijn... drie woorden... 'William is overleden'... en de wereld stond stil... M'n zusje was weduwe en m'n neefje had geen papa meer...

En daar zit je dan 45 km verderop in je eentje met al je emoties, met een kapotte koplamp en met alcohol in je lijf. Niet echt de ideale situatie om nog naar je familie te gaan rijden. Uiteindelijk ben ik middenin de nacht nog bij een vriendin op de bank beland, maar op dit soort momenten is het goed waardeloos dat je familie niet om de hoek woont, dat weet ik inmiddels...

Door de week ploppen is geen gewoonte, maar vanavond doe ik een klein plopje, gewoon om het leven te vieren. De waan van de dag heeft het al lang weer overgenomen, maar het besef dat het maar zo voorbij kan zijn, dat is er 2 jaar geleden met een flinke mokerslag nog extra in geknald.

One life, no return and no deposit... daar kun je dus maar beter van genieten!

I am you and what I see is me...

Magisch nummer! De eerste keer dat ik het hoorde was 's avonds laat tijdens een autorit langs de IJssel. De volle maan schitterde in het megahoge water van de overstroomde IJssel. Perfecte setting... Sindsdien loopt het nummer als een rode draad door mijn leven.

Strangers passing in the street

By chance two separate glances meet

And I am you and what I see is me

Juweeltje

Uit de categorie 'juweeltjes om in te lijsten'... zo'n nummer én geweldige uitvoering waarbij de tranen spontaan over mijn wangen lopen...

Alles sal reg kom!

Alles sal reg kom... al jarenlang een van mijn levensmotto's. Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik in een split second besloot mijn vaste baan en alle zekerheden overboord te gooien. Op 1 november was het eindelijk echt zover. Inmiddels ben ik dus al 5 maanden vrij & baanloos zonder inkomsten. Ik had echt nooit gedacht en verwacht het zo lang vol te houden. Het was niet altijd makkelijk maar het was het waard, de puzzelstukjes vallen steeds meer op hun plaats.

Morgen ga ik voor het eerst weer echt aan de slag! Een leuke klus voor een beeldredactiebureau en als alles loopt zoals wij willen dat het loopt, dan gaan er nog veel klussen volgen. Back to my roots!!!
Gisteren viel de envelop met het functieprofiel op de deurmat. Als je ogen zeiknat worden als je de envelop openmaakt... dan weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen.
Er van leven, dat zit er voorlopig nog niet in dus ik zoek vrolijk verder naar aanvullende inkomsten, maar het begin is er.

5 maanden op blote voeten... trouw blijven aan mijzelf... het was niet voor niets...

De andere kant van de streep...

In februari was ik druk bezig met het trekken van een streep, iedere dag opnieuw. Het heeft nog een paar weken geduurd, maar het is gelukt... de beruchte, ongrijpbare glibberstreep is getrokken... definitief!

En nu sta ik dus al een paar weken aan de andere kant van de streep, soort van ondoordringbaar, vlijmscherp en loeistrak, zo stevig is hij wel, maar hoe ga je daar nu weer mee om?

Het is echt waar, woorden kunnen teruggenomen worden, 'sorry' dat kan ook, maar het gevoel dat iemand je geeft als de woorden uitgesproken worden, dat verdwijnt nooit. Ook niet als de streep getrokken is...

Nergens anders dan hier...

I won't run

I won't hide

I only want to live

To live my life

Piedoedeldiedom...

Weet je wat... ik ga hem gewoon inlijsten... mijn opvrolijklijflied... Werkt altijd!

Piedoedeldiedom, piedoedeldiedom, piedoedeldiedomdiedeeeeee... 

Je blijft bijzonder...

Ondanks dat ik regelmatig met een camera rondwandel op begraafplaatsen, kom ik er niet vaak om dierbaren op te zoeken. Niet omdat ik niet aan ze denk en ze vergeten ben, ik heb er gewoon niet zo'n behoefte aan. Mijn dierbaren zitten in mijn hart en dat heb ik altijd bij me.

Maar soms, heel soms, is er pats boem ineens die behoefte om toch even naar zo'n plek te gaan. Vraag me niet waarom, het gevoel is er ineens en de drang is dan ook heel sterk.

Gisteren was ik op de terugweg van Zwolle naar huis, A50, afslag Heerde... ik kon niet anders... afslaan en op weg naar Engelmanskamp, mooie, vredige begraafplaats middenin het bos.

Maar hoe vredig en mooi het daar ook is, het blijft een kl*teplek met veel verdriet. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden dat mijn zusje ineens weduwe werd. Het verdriet slijt, de scherpe randjes zijn eraf, iedereen heeft zijn plekje weer gevonden, maar toch... als ik zo'n kaartje zie en het handschrift herken... dan vliegt het me weer aan. Het leven is soms gewoon keihard en oneerlijk!

De molen draait ook zonder jou...

Een blog van Seth Godin om in te lijsten! Toen ik mijn blote-voetenperiode aankondigde, kreeg ik naast  veel waarschuwingen, vooral veel 'ooooohs' en 'aaaaahs' in de trant van 'wat goed dat je dat doet' en 'wat goed dat je dat durft' en 'oooh, dat zou ik zoooo graag willen doen'. 

Toen ik eenmaal vol overtuiging in het grote, onzekere zwarte gat was gesprongen, veranderde de toon van veel reacties vrij snel. Goedbedoelde (daar ga ik vanuit) waarschuwingen en opmerkingen dat het moeilijk zou zijn om een nieuwe baan te vinden als ik niet snel weer zou gaan zoeken, dat ik moeilijk weer in een werkritme zou kunnen stappen, gewenning aan niets doen enz enz. Soms lijkt het wel alsof ik een luie profiteur ben in de ogen van anderen. Gelukkig zijn dat soort extreme reacties meer uitzondering dan regel, maar het raakt me wel... helaas. Ik leef al een paar maanden van mijn met heel hard werken verdiende spaargeld en niet van een uitkering. Ik hou mijn eigen broek op, zoals ik dat altijd doe en heb gedaan. 

Blijkbaar is het zo not done en vreemd in onze maatschappij om voor jezelf te kiezen, je even terug te trekken uit de mallemolen van de dagelijkse routines en alles wat zo vanzelfsprekend is om de balans op te maken van waar je staat en waar je naar toe wilt. Terug naar de kern, wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Van tevoren had ik geen plan, behalve dat ik wist hoe lang ik het uit zou kunnen zingen zonder inkomsten en dat ik wilde ervaren wie ik zou zijn als ik een tijdje in totale vrijheid (voor zover dat bestaat) zou leven.

Terugkijkend op de afgelopen maanden wordt deze periode met de dag waardevoller. Voor de buitenwereld heb ik misschien niet zoveel gedaan in de zin van zichtbare resultaten... Ik weet beter! En aangezien het mijn leven is, is dat het enige dat telt. One life, no return, no deposit! Denk daar maar eens over na!